TO ΠΑΡΚΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.

Για σήμερα, σας έχω ένα θέμα, που πιστεύω πως θα το βρείτε άκρως ενδιαφέρον.

Συνάντησα στο διαδίκτυο την εικόνα που ακολουθεί και μου θύμισε (σαν γραφική ιδέα περισσότερο) μία αντίστοιχη, που είχα ανεβάσει πριν καιρό, αναφερόμενη στον "Παφλασμό των Κυμάτων". Θέλοντας όμως να ενημερωθώ σχετικά και να μάθω από που ακριβώς προέρχεται βρήκα τις ακόλουθες πληροφορίες και τις μοιράζομαι μαζί σας διότι είμαι σίγουρη πως θα τις απολαύσετε στο έπακρον.

 Πηγή: http://www.newsbeast.gr/greece/arthro/707775/to-parko-ton-psuhon-stin-parnitha

Εκεί ψηλά στην κορυφή της Πάρνηθας, ανάμεσα σε καμένους κορμούς δέντρων και μία φύση που παλεύει να ξαναφυτρώσει, υπάρχει ένα πάρκο διαφορετικό από τα άλλα. Δεν έχει κούνιες, ούτε τραμπάλες. Δεν θα δείτε τσουλήθρες ούτε θα ακούσετε παιδικές φωνές να γεμίζουν το χώρο. Αυτό το πάρκο δεν είναι για παιχνίδι, είναι για νοσταλγία για μνήμη.

Πρόκειται για το έργο του δασικού υπαλλήλου Σπύρου Ντασιώτη και υπάρχει εκεί εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο. Στέκεται απέναντι από το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο «Ξενία». Ένα κτήριο που λίγοι θα θυμούνται ότι η αρχική του χρήση ήταν να λειτουργήσει ως σανατόριο από το 1912 και για τα επόμενα 30 χρόνια.

Ένα σανατόριο για ασθενείς με φυματίωση που νοσηλεύονταν εκεί, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, στην κορυφή του όρους.

Εκατοντάδες άνθρωποι άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή και αυτούς ακριβώς θέλει να τιμήσει το συγκεκριμένο πάρκο.

Η δημιουργία του Σανατορίου έγινε τον Μάιο του 1912 από την διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός που αποφασίζει τότε την ίδρυση του και τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο. (Είναι γνωστό ότι το κλίμα της Πάρνηθας ήταν πολύ καλό για τους φυματικούς λόγω του καθαρού αέρα ). Στο σανατόριο θα καταλήξουν πολλοί Αθηναίοι φυματικοί καθώς και δεκάδες άνθρωποι από άλλες πόλεις της Ελλάδας που κατέφθαναν και κατασκήνωναν έξω από τις εγκαταστάσεις του μην μπορώντας να πληρώσουν τα νοσήλια που ήταν από 300 έως 480 δραχμές μηνιαίως. Από το 1929 έως το 1938, υπολογίζεται πως στην Ελλάδα πέθαναν σχεδόν 100.000 άνθρωποι από φυματίωση.

Η πείνα και οι κακουχίες που ήρθαν με τον πόλεμο προκάλεσαν έξαρση της ασθένειας. Αν και οι πληροφορίες για τα ιατρικά στατιστικά της εποχής είναι ελάχιστες υπάρχουν αναφορές πως μεταξύ του 1941 και 1943, 18.000 φυματικοί χάνουν τη μάχη με τη νόσο, μόνο στην Αθήνα και τον Πειραιά.

Η αίσθηση που αποπνέει στον επισκέπτη είναι σίγουρα βαριά, ακόμα και στον καθαρό αέρα που έχει η κορυφή της Πάρνηθας. Παρόλα αυτά όποιος και να περπατήσει ανάμεσα στα φτιαγμένα από καμένους κορμούς έργα τέχνης δεν μπορεί παρά να συλλογιστεί συνοφρυωμένος τα όσα θα έχουν διαδραματιστεί λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα στους τοίχους του εγκαταλελειμμένου σανατορίου.

Στο Σανατόριο θα νοσηλευτεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Οκτώβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938. Παρά τη νοσηλεία του, ο Γιάννης Ρίτσος δεν θεραπεύθηκε, αλλά κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία έργα: «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937), «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα), «Εαρινή Συμφωνία» (1938).

Θέλοντας να βρω πληροφορίες για τον κο Σπύρο Νησιώτη, βρήκα μία συνέντευξη που έδωσε με αρκετό φωτογραφικό υλικό από το σαιτ που τον φιλοξενεί. Εδώ:  http://www.tlife.gr/news/77/Episkepsi-sto-Parko-ton-PSyxon-O-kallitexnis-poy-to-empneystike-milaei-sto-TLIFE/0-100531 σας δίνω το απαραίτητο λινκ για να δείτε και να διαβάσετε. 

Ακόμη, σας έχω ένα άλλο λινκ που μπορείτε να μάθετε περισσότερα για το σανατόριο, μιας και τα άλλα λινκ αναφέρονται περισσότερο στο πάρκο που βρίσκεται απέναντί του.  Διαθέτει μάλιστα αρκετό φωτογραφικό υλικό και βίντεο: http://www.eleftherostypos.gr/istories/43793-sta-adyta-toy-parkou-ton-psyxon-kai-tou-stoixeiomenou-sanatoriou-stin-parnitha/

Και θα κλείσω φυσικά, με απόσπασμα από την Εαρινή συμφωνία του Γιάννη Ρίτσου, που όμως είπαμε την εμπνεύστηκε κατά τη διαμονή του εκεί.

Αγάπη, αγάπη,

δε μού ‘χες φέρει εμένα
μήτ’ ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω.

Νήστης γυμνός και αδάκρυτος
περιφερόμουν στα όρη
και τ’ ανένδοτα μάτια μου στύλωνα
στους ουρανούς
γυρεύοντας την αμοιβή μου
απ’ τη σιωπή και το τραγούδι.

Τα τρυφερά λυκόφωτα
οι πράες καμπύλες των βουνών
και τα λαμπρά βράδια του θέρους
με ρωτούσανε που είσαι, ω αγάπη.

Μα εγώ δεν είχα τι ν’ αποκριθώ
κι έφευγα σιωπηλός
ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου.

Οι ωχρές αυγές
ακουμπούσαν στο περβάζι μου
το διάφανο πηγούνι τους
κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο
τα μεγάλα γαλάζια τους μάτια
και με κοιτούσαν με πικρία
ζητώντας ν’ απολογηθώ.

Τι ν’ απαντήσω, αγάπη;
Και δρασκελούσα το κατώφλι
τίναζα τα κατάμαυρα μαλλιά μου μες στο φως
και τραγουδούσα πλατιά στους ανέμους
το τραγούδι του «αδέσμευτου».

Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος
κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:
«Δεν έχω τίποτα
δικά μου είναι τα πάντα».

Κι όμως μια παιδική φωνή
επίμονα έκλαιγε βαθιά μου
γιατί δεν είχες έλθει, αγάπη.

Τις νύχτες του έαρος
που η γύρη των άστρων
και των λουλουδιών
αγρυπνούσε στο δέρμα μου
μια λυπημένη ανταύγεια
σερνόταν στην απέραντη ψυχή μου
γιατί αργούσες νά ‘ρθεις, αγάπη.

Γι’ αυτό κι οι πιο λαμπροί μου στίχοι
είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους
ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα
γιατί έλειπες απ’ την καρδιά μου, αγάπη.

Όταν περιπλανιόμουν
στην ερημία του φθινοπώρου
στα γυμνά δάση
ζητώντας με σφιγμένα δάχτυλα
τον ήλιο που έφευγε χλωμός
πάνω απ’ τις παγωμένες λίμνες
εσένα ζητούσα, ω αγάπη.

Κι όταν ακόμη επέστρεφα
την όψη μου απ’ τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα
τα τείχη της νύχτας
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω
που δε με συλλογίστηκες, αγάπη.

Ζητώντας το θεό
ζητούσα εσένα.

Εσένα περιμένοντας
γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ’ αργυρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου.

Για σένα, αγάπη, ετοίμασα τα πάντα
κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά
ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου
ζητούσα νά ‘βρω τα ίχνη των βημάτων σου
ζητούσα να φιλήσω
μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου
ω αγάπη.

Mία παλαιότερή μου ανάρτηση, μοιάζει σε θεματολογία, που πιστεύω θα σας ενδιαφέρει εξίσου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ:  http://ekfrastite.blogspot.gr/2015/11/dance-me-to-end-of-love.html

Καλή συνέχεια, εκφραστικοί.