Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΑΥΛΑΙΑ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ.


Εκφραστικοί, καλημέρα.
Καλημέρα και καλό μήνα.
Επιτέλους, ήρθε!

Είθε να είναι καλός και να έρθει γρήγορα, με τους καλύτερους μάλιστα οιωνούς, το λατρεμένο Φθινόπωρο. Βιάζομαι ξέρω αλλά πάντα έτσι κάνω στη ζωή μου και μου αρέσει θα έλεγα. Μέχρι να έρθει, μετά βαριέμαι και θέλω κάτι άλλο. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω πως τελικά, μπορεί να έχω και αγαπημένο τραγουδιστή.
Πάντα με θυμάμαι να θαυμάζω φωνές, να ακολουθώ τραγούδια, με συγκεκριμένη μορφή ή μορφές όμως δεν θυμάμαι να είχα καποιο ιδιαίτερο "κόλλημα".

Στο σχολείο, τα περισσότερα παιδιά, συνόδευαν τις τσάντες τους με στίχους και με ονόματα καλλιτεχνών και κυρίως συγκροτημάτων. Εγώ πάλι τίποτα, ίσως, αν έβαζα κάτι να ήταν κάνα μπρελόκ, δεν είμαι και σίγουρη όμως. Μπορεί..


Τέλος πάντων.... καλύτερα χωρίς πρότυπα.

Λοιπόν, ένα τραγούδι που με εκφράζει και μου αρέσει και μου τη σπάει:









Στίχοι:  
Νίκος Μπότσας
Μουσική:  
Νίκος Μπότσας


Στο πρόσωπό του τα βρήκε όλα
στο προσωπό της του γέλασ’ η ζωή
ήταν οι δύο που γίναν ένα
δυο ζωές μια ζωή
δυο φωνές μια φωνή
δυο καρδιές να χτυπάνε παρέα
κάθε μέρα γιορτή και μι’ αγάπη τρελή
τότε που όλα κυλούσαν ωραία

Σήμερα βγαίνουν της αγάπης τα μαχαίρια
Σήμερα τ’ όνειρο σκορπά

Και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πολύ
και πόλεμος ξεσπάει
και της τη σπάει, της τη σπάει, της τη σπάει κι αυτός
κι αυτό δεν το ξεχνάει
και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πιο πολύ
να βλέπει να πονάει
και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει

Συνεπαρμένοι από το πάθος
έγιναν κάτοικοι του έβδομου ουρανού
όμως εκείνα πάει τελειώσανε
τώρα κάνουν οι δυο μ’ ένα τρόπο σκληρό
κάθε τι που μπορεί να πληγώσει
κάθε τι που μπορεί να ματώσει πολύ
και μι’ αγάπη τρελή να σκοτώσει

Σήμερα βγαίνουν της αγάπης τα μαχαίρια
Σήμερα τ’ όνειρο σκορπά

Και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πολύ
και πόλεμος ξεσπάει
και της τη σπάει, της τη σπάει, της τη σπάει κι αυτός
κι αυτό δεν το ξεχνάει
και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πιο πολύ
να βλέπει να πονάει
και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει

Η αυλαία έχει πέσει, τέλειωσε κι η μάχη αυτή
τελειωμένοι και οι δύο ψάχνουν για το νικητή



* Τελικά, δεν έχω αγαπημένο τραγουδιστή, έχω όμως αγαπημένα τραγούδια..


Αφιέρωσις εις κόσμους αλλότινους.

Σχόλια

  1. Καλό μήνα γλυκιά μου μα το...Φθινόπωρο;;; Που το θυμήθηκες με τέτοια ζέστη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό μήνα κοπέλα μου!!
    Όλες οι εποχές έχουν τα όμορφά τους και τα αρνητικά τους.
    Να περνάς όμορφα και δημιουργικά σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...