ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Εκφραστικοί, καλημέρα και καλή εβδομάδα. Ακόμη σήμερα και μετά Αύγουστος. Άδεια! Πόσο ωραία λέξη! Πάντα μου άρεσε ο νέος μήνας μιας και για εμένα σηματοδοτεί την λήξη του καλοκαιριού. Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, το καλοκαίρι, όχι. Πως ήταν το ΣΚ σας, εκφραστικοί; Εμένα αρκετά καλό αν εξαιρέσει κανείς το χθεσινό μου γδάρσιμο χεριών. Πως ήταν το "παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο" σε στίχους του Ελύτη; Ε... κάτι τέτοιο, αντίστοιχο θα μπορούσα να αποτελέσω, σε ποίημα κι εγώ. Το κορίτσι με τα γρατζουνισμένα δάκτυλα ή κάπως έτσι. Η αλήθεια είναι πως είχα χρόνια να πάθω κάτι αντίστοιχο, αναποδιές διαφορετικού τύπου συχνά αλλά γδάρσιμο και μάλιστα τόσο έντονα, πρέπει να έχω απο παλιά που έπεφτα από το ποδήλατο. Ούτε κατάλαβα πως έγινε. Θυμάμαι, μισοκοιμησμένη καθώς ήμουν, να πάω να απλώσω κάτι ρούχα και ξαφνικά παραπάτησα, ήταν βαριά η λεκάνη και κάπως με παρέσυρε. Δεν κατάλαβα και πολλά αλλά κάπως έγειρα και ήρθα σε στενή επαφή με την εσοχή της ντουλάπας μου και δυο...

    Δεν πρέπει να αρχίζουμε μια μάχη παρά μόνο όταν δεν έχουμε άλλη επιλογή, εφόσον από τη φύση της η έκβαση μιας μάχης είναι αμφίβολη. Από τη στιγμή όμως που θα αρχίσει η μάχη, οφείλουμε να νικήσουμε ή να πεθάνουμε. Ναπολέων Βοναπάρτης, 1769-1821, Γάλλος ηγέτης __________ Με φόντο το Παναθηναϊκό Στάδιο, γνωστό και ως Καλλιμάρμαρο. Είναι στάδιο στην Αθήνα που βρίσκεται ανατολικά του Ζαππείου και βόρεια του λόφου του Αρδηττού, δια των οποίων διέρχεται ο Ιλισός ποταμός.           "Θ’ αναγγείλω μια νέα ελπίδα. Χαρίζω στην πόλη το πολύτιμο βλέμμα μου." (Νίκος Καρούζος, απόσπασμα από ποίημα "Στιγμές της Αθήνας" Τα ποιήματα, τ. Α’, Ίκαρος) «Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε΄ τόσο άπιαστη. Περνώντας ο καιρός όλ...

Εκφραστικοί, με τόση βροχή δεν ξέρω αλλά κάτι παθαίνω. Με επηρέαζει, θετικώς τις περισσότερες φορές. Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σας που ανακάλυψα ψάχνοντας για την βροχή. Ένα μονόπρακτο και τι μονόπρακτο. Ξεχωριστό θα έλεγα. Όμως, διαβάστε μόνοι:   David Martiashvili ΤΕΝΕΣ Ι ΟΥΙΛΙΑΜΣ: Μίλα μου σαν τη βροχή (Αρχίζει η βροχή, σ’ όλη τη διάρκεια του έργου η βροχή φεύγει κι έρχεται, ακανόνιστα…) ΑΝΤΡΑΣ: Αναρωτιέμαι αν πήρα το επίδομα ανεργίας. (Η γυναίκα κάθεται σε μια καρέκλα. Κινείται προς τα εμπρός, ενώ το βάρος του ποτηριού μοιάζει να την βαραίνει αφάνταστα και το αφήνει στο πεζούλι του παραθύρου με μια μικρή κίνηση απαλλαγής. Γελάει για μια στιγμή χωρίς να πάρει ανάσα. Ο άντρας συνεχίζει χωρίς μεγάλη ελπίδα:) …κοίτα μέσα στις τσέπες μου και πες μου αν έχω το τσεκ επάνω μου. ΓΥΝΑΙΚΑ: Γύρισες πίσω, ενώ εγώ έλειπα έξω και σε γύρευα, και πήρες το τσεκ και άφησες ένα σημείωμα στο κρεβάτι που δεν μπόρεσα να βγάλ...

Έβλεπα την θάλασσα κόκκινη, μα δεν ήξερα γιατί. Ορκιζόμουν πως τη θυμόμουνα, γαλάζια. Έβλεπα τα σύννεφα του ουρανού, πάνω απο τα νερά της θάλασσας λευκά, μα ξάφνου, γίνανε πυκνά και μαύρα. Θα μπορούσα να επικαλεστώ την οργή της ανάσας μου για να πείσω πως στη θάλασσα κατοικούσαν ψάρια μα πλέον βλέπω μόνο χώμα. Κι ο βυθός, δεν υπάρχει. Θυμάμαι έντονα την μέρα που μύριζε αλμύρα, που με τύφλωνε αυτό το κύμα από τον άλλοτε, ειρηνικό αέρα. Μπορώ να ακούσω ξανά τον ήχο της σειρήνας, εκείνον τον ήχο που πέρασα για σφύριγμα αέρα. Μπορούσα να τον παρομοιάσω με ήχους δελφινιών, με ήχους από θαλασσινό κοχύλι μα δεν περίμενα ποτέ να είναι σάλπιγγες ενός κακόγουστου αστείου. Μπλέχτηκαν τα δάχτυλά μου σε μία κίτρινη αιώρα. Κάποιοι την αποκαλούσαν δίχτυα. Ένιωσα το σώμα μου να αιωρείται και ταυτόχρονα να πάλλεται σε ένα ακανόνιστο ρυθμό που είχε μία περίεργη μελωδία πιάνου. Κάποιοι, το βάφτισαν δόλωμα. Πένθιμοι...

Μου αρέσει αυτό το τραγούδι, πολύ! Στίχοι:   Γιάννης Καραλής Μουσική:   Γιάννης Καραλής 1. Χρήστος Δάντης Ψάξε με με τα νυχτιάτικά σου μάτια πάρε με στα πιο υγρά σου μονοπάτια τίποτα δε θα με κάνει να μη σ’ αγαπώ. Ψάξε με μες τις Δευτέρες που μου λείπεις πάρε με γίνομαι άγαλμα της λύπης χάνομαι, την πιο παράλογη αγάπη ζω Κι όταν δε θα σ’ αγαπάω πιο πολύ θα σ’ αγαπώ, κι όταν πάψω να σ’ το λέω δε θα ζω. Ψάξε με σαν να μαι εγώ ο πειρασμός σου, πάρε με στις μαύρες τρύπες των ματιών σου. Βρίσε με, με την ιδέα σου μονάχα ζω. Ψάξε με στην πιο βαθιά υπόσχεση σου πάρε με, είμαι τραγούδι στη φωνή σου Βγάλε με από το δίλημμα αυτό που ζω. Κι όταν δε θα σ’ αγαπάω πιο πολύ θα σ’ αγαπώ, κι όταν πάψω να σ’ το λέω δε θα ζω. Καλή εβδομάδα, εκφραστικοί.

Καλημέρα σας, εκφραστικοί. Ελ πίζω να σας βρίσκω καλά. Δεν ξέρω αν ο τίτλος "πρόδωσε" το θέμα αλλά εσείς που παρακολουθείτε "στενά" τη μπλοκογειτονιά θα καταλάβετε. Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Τότε είχε γράψει εκείνη, φέτος, είπα να την προλάβω και να γράψω πρώτη εγώ. ;) Για όσους θέλετε να μάθετε ή να θυμηθείτε για πέρυσι εδώ: http://www.syllegw-stigmes.gr/2016/07/my-favorite-places-9-afthimeron-taxidi-stin-chalkida.vol-2-kai-bloggersinantisi.html  * τι μαλλί είχα τότε; πω πω ήταν που, χωρίς να θέλω είχε βγει πορτοκαλί και ροζ ανταύγειες στις αφέλειες, ήταν τότε που οι φίλοι μου μου λέγανε κρίμα να μην είναι Απόκριες να σε κάψουμε για το βασιλιά Καρνάβαλο χαχαχα :P Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που είχε παρουσιάσει η Μαρία, τότε, την γνωριμία μας, ήταν άκρως παραστατική και θέλω να μεταφέρω τα πρώτα δευτερόλεπτα κι εδώ:    "Έφτασα στην Παραλία της Χαλκίδας περίπου στις μια και κάτι το μεσημέρι. ...

Καλημέρα, εκφραστικοί. Μα τι να είναι άραγε; Επινόηση ή ανακάλυψη; Θα περιμένω τις εκφράσεις σας... « Η αγάπη είναι μία προσωρινή τρέλα. Εκρήγνυται όπως το ηφαίστειο και μετά καταλαγιάζει. Και όταν καταλαγιάσει πρέπει να πάρεις μία απόφαση. Πρέπει να σκεφτείς αν οι ρίζες σας έχουν γίνει τόσο δεμένες που είναι ασύλληπτο πως κάποτε ζούσατε χώρια. Γιατί αυτό είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι παγερή, δεν είναι ο ενθουσιασμός, δεν είναι οι υποσχέσεις για αιώνιο πάθος. Είναι απλά η «αγάπη» που κάθε ένας από εμάς μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι την έχουμε. Η αγάπη από μόνης της είναι αυτό που μένει όταν ο έρωτας έχει περάσει, και αυτό είναι μία τέχνη και ένα τυχαίο γεγονός. Η μητέρα σου και εγώ το είχαμε, είχαμε ρίζες που μεγάλωναν από κάτω μας, και όταν όλα τα φύλλα έπεσαν από τα κλαδιά μας, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν ένα δέντρο και όχι δύο.» Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλ ι

Εκφραστικοί μου, καλημέρα. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Για σήμερα και λόγω καιρού έχω να σας προτείνω μία ταινία που πραγματικά θεωρώ αριστούργημα. Ισπανική κι αυτή, τελικά οι Ισπανοί είναι μετρ του είδους στα ψυχολογικά θρίλερ και πραγματικά σας ζητάω να με ακούσετε και να την δείτε. Για πάμε γρήγορα γρήγορα να σας τη συστήσω: Πληροφορίες: Σκηνοθεσία: Andrés Baiz Παίζουν: Quim Gutiérrez, Martina García, María Soledad ** Είναι η πρώτη φορά που δεν βάζω το τρειλερ σε μία πρότασή μου για ταινία αλλά πραγματικά ξέρω πολύ καλά τη κάνω και σας παρακαλώ μην κοιτάξετε το τρειλερ, θεωρώ πως την καταστρέφει. Εμπιστευθείτε με και δείτε τη έτσι! Πιστέψτε με, δε θα χάσετε!! Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου: Η Belen και ο Andrian είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που ζει στην Ισπανία. Όταν ο ταλαντούχος μαέστρος Andrian προσλαμβάνεται στην φιλαρμονική την Κολομβίας για ένα χρόνο, η Belen, κατόπιν δικής του πρόσκλησης τον ακολουθεί. Διαμένουν σε έν...

Καλπάζεις! Είσαι πάνω στη νιότη σου και θέλεις να καλπάζεις. Το βλέπω. Καλπάζεις! Ένας άνεμος διαρκής Ελευθερίας δέρνει το πρόσωπό σου και εσύ συνεχίζεις να ιχνηλατείς επάνω σε στοιβαγμένα, μύρια όνειρα που έκλεισες εχθές σε ένα καφετί χιλιομπαλωμένο σάκο. Ακούω τα πέταλα του αλόγου να βυθίζονται στο σκληρό χώμα και ξέρω πως επίτηδες επέλεξες αυτή τη διαδρομή για να ποδοπατήσεις τα θέλω και τα όνειρα που έμειναν απραγματοποίητα κάτω από ένα μεταξωτό σεντόνι. Να ξέρεις όμως πως τα όνειρά σου ήταν πλεγμένα με ροδοπέταλα και αυτή τη στιγμή χρειάζονται ανθόνερο για να αναβιώσουν πάλι! Αν μου επιτρέψεις! Θα τα ραντίσω εγώ! Φοβάμαι πως δε θα με αφήσεις όμως!   Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Καλπάζεις", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"   Καλπάζεις! Είσαι πάνω στη μάχη σου και θέλεις να καλπάζεις. Το βλέπω. Καλπάζεις! Έρχεσαι σαν σίφουνας, άνεμος, κατακτητής και το άλογό σου σέρνει τη σημαία, το λάβαρο της Επαν...

Εκφραστικοί μου, καλημέρα. Η μοναξιά μ' έφερε κοντά στα πουλιά. Μ' έμαθε να πετάω. ~ ✾ ~ Φύτεψα λέξεις στο χαρτί Φύτρωσε ένα δέντρο με πλατιά φύλλα. ~ ✾ ~ Στον μαυροπίνακα της νύχτας μ' ένα κομμάτι κιμωλία γράψε: φως, φως, φως. Ποιητής είσαι. ~ ✾ ~ Ούτε φεγγάρι, ούτε άστρο, ούτε τριζόνι. Κλείσιμο δίχως τοίχους. Με την αιχμή του μολυβιού μου ανοίγω μια τρύπα στη νύχτα. Εκτινάζεται φως. ~ ✾ ~ Πατρίδα μου είναι ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο χωρίς πύλη. Μπαίνω απ' τον αέρα. ~ ✾ ~ Μιλάω στα δέντρα περσικά. Εγώ είμαι ξένος. Μιλάω στα δέντρα περσικά. Τα δέντρα μού αποκρίνονται. Μέσα σ' αυτή τη συγγένεια δεν είμαι ξένος. ~ ✾ ~ Τη γλώσσα της ποίησης την έμαθα απ' τ' άστρα, απ' τα πουλιά, απ' τα φύλλα κι απ' τους πλανόδιους τροχιστές. ~ ✾ ~ Καλύπτω τις τρύπες με φεγγάρι, με ποιήματα ή με τα φιλιά σου. ~ ✾ ~ Όλα μου τα ταξίδια εσύ. Όλες μου οι θάλασσες εσύ. Όλα...

Εκφραστικοί, καλημέρα. Δεν μπορώ καθόλου τις υψηλές θερμοκρασίες κτλ, έχω και το μαλλί του ευχούλη που δεν βοηθάει καθόλου, οπότε όπως καταλαβαίνεται η περασμένη εβδομάδα ήταν κόλαφος για εμένα. Δυστυχώς και η επόμενη αν ισχύει το νέο κύμα καύσωνα. Οπότε, σας δροσιστούμε λιγάκι (προκαταβολικά) Ο παφλασμός των κυμάτων, είναι μία τόσο ωραία φράση από μόνη της. Ιδανική για τίτλο, λεζάντα, ονομασία ταίνιας, σύνθεσης, λογοτεχνικού έργου κτλ. Το οτι η εικόνα μας έδωσε και είδος χορού και μάλιστα βαλς, με κάνει αυτομάτως να ονειρεύομαι και να θέλω να χορέψω, γιατί όχι άλλωστε. ;) Έχετε χρησιμοποιήσει κοχύλι για να ακούσετε τον ήχο των κυμάτων; Εγώ ναι, στο παρελθόν αλλά δεν το άκουσα, ίσως να μην ήταν όπως ακριβώς το περίμενα. Έχω κι αυτό το ελάττωμα εγώ, να τα φαντάζομαι όλα καλύτερα από οτι μπορεί να είναι... Πρόσφατα, βρέθηκα με δυο φίλες μου σε ένα πολύ ωραίο μέρος, που βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα, τα πόδια μας ακουμπούσαν στα βραχάκια φανταστείτε και απο μπροστά μας π...