Η ΠΟΙΗΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙ ΣΤΙΛΒΟΝΤΟΣ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ.

Καλπάζεις!
Είσαι πάνω στη νιότη σου και θέλεις να καλπάζεις.
Το βλέπω. Καλπάζεις!

Ένας άνεμος διαρκής Ελευθερίας δέρνει το πρόσωπό σου και εσύ συνεχίζεις να ιχνηλατείς επάνω σε στοιβαγμένα, μύρια όνειρα που έκλεισες εχθές σε ένα καφετί χιλιομπαλωμένο σάκο.

Ακούω τα πέταλα του αλόγου να βυθίζονται στο σκληρό χώμα και ξέρω πως επίτηδες επέλεξες αυτή τη διαδρομή για να ποδοπατήσεις τα θέλω και τα όνειρα που έμειναν απραγματοποίητα κάτω από ένα μεταξωτό σεντόνι.
Να ξέρεις όμως πως τα όνειρά σου ήταν πλεγμένα με ροδοπέταλα και αυτή τη στιγμή χρειάζονται ανθόνερο για να αναβιώσουν πάλι!
Αν μου επιτρέψεις! Θα τα ραντίσω εγώ!
Φοβάμαι πως δε θα με αφήσεις όμως!

 Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Καλπάζεις", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"

 

Καλπάζεις!
Είσαι πάνω στη μάχη σου και θέλεις να καλπάζεις.
Το βλέπω. Καλπάζεις!

Έρχεσαι σαν σίφουνας, άνεμος, κατακτητής και το άλογό σου σέρνει τη σημαία, το λάβαρο της Επανάστασης.
Φοράτε πανοπλία! Σας βλέπω! Τρομάζω! Δε σας πάει αυτή η στολή!
Άλλα όνειρα είχα σκεφτεί για σένα!
Αυτή τη φορά τη ζώνη σου κοσμεί μια θήκη με πιστόλι! Και θήκες πολλές για σφαίρες!
Ο Κεραυνός παρατηρώ έχει μια κόκκινη γραμμή στο πρόσωπο. Ανάμεσα στα μάτια του που σα ρυάκι τρέχει!
Μια πετσέτα ψάχνω να βρω να τη σκουπίσω μα δεν υπάρχει καμιά τριγύρω!
Κι έπειτα εσύ!
Στο δεξί σου μάγουλο ένα κόκκινο ρυάκι, ίδιο με αυτό του αλόγου κυλάει!
Μα γιατί πρέπει να ματώσεις για να κατακτήσεις τους κόπους και να δαφνοστεφανωθείς τις μάχες σου;
Κι αν αυτό το αίμα δεν είναι δικό σας;
Αυτό δε θέλω να το σκέφτομαι!
Αν είναι κάποιου άλλου; Να ξέρεις πως αν αποδειχθεί ότι είναι κάποιου άλλου παύεις να είσαι «Το Παιδί του Λιβαδιού», για πάντα!
Κι αν αυτό σου ακούγεται πενιχρό τότε δεν έχεις καταλάβει τί μπορεί να σημαίνει και να συμβολίζει ένα απλό λιβάδι!

Απόσπασμα από το ποίημα σε ελεύθερο στίχο "Καλπάζεις", της ποιητικής συλλογής "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"



 

Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε ;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ’ ουρανού
να στις γιομίσω.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

"Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της
όλοι μεγαλώνουμε. Οι διάδρομοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος."
Ανδρέας Εμπειρίκος, συλλογή Ενδοχώρα (1934 – 1937), ενότητα "Ο Πλόκαμος της Αλταμίρας", Εκδόσεις Άγρα 1988, γ’ ανατύπωση

 __________________

Ιδιαίτερο συναίσθημα να βλέπεις πως οι στίχοι σου οπτικοποιούνται (αναφερόμενη στις δύο πρώτες φωτογραφίες) με τόσο ρεαλιστικό μάλιστα τρόπο και όχι από εσένα, από έναν συνάνθρωπό σου, που όπως όλα δείχνουν, άνοιξε την ψυχούλα του και επέτρεψε, στα δικά σου γραφόμενα, να την αγγίξουν!

Ναι είμαι ευλογημένη γιατί σημασία δεν έχεις πόσους θα αγγίξεις αλλά ποιούς!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

 Οι φωτογραφίες από τον Βόλο και την πολύτιμη Αλεξάνδρα Μουριοπούλου!
Ευχαριστώ πάρα πολύ! <3