ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Μυστική συνομωσία η Ζωή. Ένα φως, ένα ποίημα, ένα λουλούδι και όλα παράλληλα - σε ένα αμυχές συναίσθημα - υπερβολής. Ελευθέρωσε τις λέξεις που συνηγορούν σε ένα απλανές αδιέξοδο και δώσε φωνή, σε κάθε πλάσμα που φαγώθηκε. Κόλαφος* Υπερβολικά αντικρουόμενο "εγώ", σε ένα αντίξοο πλάνο που το ματωμένο "εμείς", ξεπροβάλλει. Οδυρμός* Όλα μένουν έρημα πίσω από τον φράχτη της σιωπής και όλα ανέγγιχτα, περιμένουν το Έρεβος. Στο χώμα συναντώ την αγάπη. Συγνώμη! Ήταν μία αμυχή. Μια αμυχή που ξερίζωσε ένα λευκό λουλούδι. ~~ Αμυχή - Κική Κωνσταντίνου

Ο χρόνος, αυτός ο παρήγορος εχθρός. Κρυώνω Τρέμω Τα δόντια μου, ανελέητα συγκρούονται και τα γόνατά μου, είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Είμαι ένας αριθμός Κι ένα γινόμενο Κι ένα πηλίκο Αριθμητής γίνομαι και διαιρέτης Ανεξαιρέτου, διαιρέτης Κρυώνω Και στην πλάτη μου έχει καρφωθεί ένα σιδερένιο ξύλο Αγέραστο ξύλο• Η μνήμη με ξεγελά, μα η λήθη, είναι αυτή που με μπερδεύει. Θέλω να κρυφτώ σε μια κολώνα. Κανείς​ δεν ακούει, τι κι αν όλοι είναι εδώ. Ουτοπικά εμπλεκόμενοι, ανελέητα οικτροί Ώρα να σιωπήσω Τα δευτερόλεπτα ξυπνούν Κι εγώ, παλεύω ... ~~ Ανεξαιρέτου διαιρέτης - Κική Κωνσταντίνου

Εγώ θα μείνω με τα κρίνα μου, τα ΚΡΙΝΑ μου! Τα δικά μου κρίνα. Ολότελα ειλικρινή και αμείλικτα, σαν ένα οργισμένο παιδί. Τα κρίνα μου. Φέρτε μου τα κρίνα που μαράθηκαν πίσω. Δικά μου Δικά μου, όλα Τραγελαφικά και αβέβαια Όμως καθαρά και με συνείδηση. Τα κρίνα μου, θέλανε να μείνω λίγο ακόμα, μα ένας φίλος - κηπουρός, μου είπε ήταν τριαντάφυλλα. Τι είναι; "Τριαντάφυλλα", σαν αντίλαλος που οδηγεί στο πουθενά. Ουτοπία; Μα ήταν λευκά Πάντα ήταν λευκά Ως μία άυλη χαραμάδα Μου άλλαξαν πορεία Τους άλλαξα πορεία Με σεβάστηκαν Τα ατίμασα Με ατίμησαν Τα σεβάστηκα Μαζί προχωράμε Λοιδορούμε Ήταν και όλα όσα είχα και ήταν δικά μου Δεν έχει σημασία το είδος, σημασία έχει το λευκό. Αυτό το λευκό που κουβαλά τόσο σκοτάδι Μα κι αυτό το σκοτάδι είναι τόσο ευρέως Φωτεινό• ~~ Τα Κρίνα μου - Κική Κωνσταντίνου

Η βροχή, μου οφείλει μια βόλτα στο άπειρο, με παρτενέρ ένα αγκάθι. Τραγελαφικά αβέβαιος ο καιρός: Κρίνει και κρίνεται Χαρίζει και αρπάζει Στη μέση μιας θύελλας, ήρθε η ακανόνιστη ομπρέλα. Το αγκάθι έγινε άντρας και η πέτρα, έγινα εγώ. Το βλοσυρό "εγώ" με αντικατέστησε.. Ας αφήσω τις παραβολές Ας εγκαταλείψω τους παραλληλισμούς Και το κυριότερο, ας αποκαλυφθώ Κάτω από την ομπρέλα κρύβεται ένα όνειρο Ενα αναίτιο και παράλογο όνειρο Δεν θα το μοιραστώ αν και το ξέρεις ήδη Θα σου πω μονάχα πως η στιγμή είναι η μόνη ευκαιρία Δεν χορέψαμε το μπλουζ Κρατήσαμε όμως την ίδια ομπρέλα Κι αυτό ήταν "καταστροφικό" Ραντίσαμε με ανθόνερο την στιγμή Γίναμε αθάνατοι στην σφαίρα των συναισθημάτων. Έκτοτε, σε αναζητώ• - Η Ομπρέλα - Κική Κωνσταντίνου

Νεκρώσιμος ακολουθία• Μένος! Τα γεράκια άρπαξαν χρυσό, σε μια ανώφελη τροχιά τρέχουν, για να τον κρύψουν. Τα ιδιοτελή τα λόγια, γίνανε ανθρώπων - θυσιαστήρια - κοιτάσματα. Μέλι - στάξανε οι άδειες φλέβες - των τεράτων . Μια ατέλειωτη προσμονή, η δικαιοσύνη που θα έρθει αβίαστα. Δίχως μαρτύρους, ενόρκους και εξιλαστήρια θύματα. Δίχως ένοχο, συνήγορο και κτίσμα επαρκή. Μεταφέρω απόψε δελφίνια νεκρά. Ένα Δύο Τρία Τέσσερα Πέντε Έξι Και κάτι λιγότερο από δύο δεκάδες τα φτερά της. Εφαπτόμενα φτερά... Ακέραια και καταστροφικά.... Σε "φορτώθηκα" Σαν ενοχή σε "φορτώθηκα" και ψάχνω τόπο και χρόνο, να σε εναποθέσω... Πώς να αφήσεις έναν βολβό σε έναν βάλτο; Πώς να ρίξεις μέσα του ένα άδολο φυτό; Άδικο, η λάσπη να γίνει βούρκος. Ετυμηγορία, η σιωπή. Πάντα η σιωπή. Και στη παρούσα φάση, η ευθυνόφοβη σιωπή. Σήμερα, οι σφαίρες έγιναν δύο. Ήρθαν μέσα από το πιο παλιό και σκουριασμένο σιδερικό. Τις μάζεψα, τις τύλιξα σε ένα λευκό π

Eκφραστικοί μου, καλημέρα. Όταν έχετε χρόνο, μην παραλείψετε να διαβάσετε την Μπέλα, τη Χριστουνέλλα. Θα τη βρείτε στις τρεις προγενέστερες αναρτήσεις. Ένα παιδικό θεατρικό παραμύθι που έγραψα μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια αποχής από τα παραμύθια μου.  Θέλω να ευχηθώ στον καθένα σας προσωπικά καλές γιορτές.  Να περάσετε όμορφα και να ξεκουραστείτε. Ευτυχισμένο, δημιουργικό και καλότυχο να είναι το νέο έτος. Οι αναρτήσεις που θα βλέπετε το διάστημα των εορτών είναι προγραμματισμένες, θα βρίσκομαι στο χωριό και θα έχω πρόσβαση μόνο από κινητό, κάτι που δεν με βοηθάει για την εισαγωγή μου στον μπλόκερ. Να περάσετε υπέροχα! Καλές γιορτές! Και τα λέμε, του χρόνου! ;) Με υγεία, εκφραστικοί μου! Το σημαντικότερο!

Καλημέρα εκφραστικοί μου. Είστε για ένα παιδικό εορταστικό παραμύθι; Είναι η Μπέλα, ένα κόκκινο χριστουγεννιάτικο στολίδι και αυτή είναι η ιστορία της (θεατρικά δοσμένη) Πως δημιουργήθηκε; Μια ανάγνωση εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_73.html   Και πάμε γρήγορα γρήγορα, να θυμηθούμε το πρώτο μέρος της εδώ:  https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_17.html και το δεύτερο μέρος εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_18.html και πάμε τώρα για την τελική ευθεία του :) «Μπα…» είπε ο Ματίας για να εισπράξει άγρια βλέμματα Μπέλας και Αδάμου. «Καλά μωρέ, μπορεί να γίνει λίγο πιο χαριτωμένος αλλα σαν εμάς ποτέ. Κι έπειτα δεν εχει όνομα. Μα είναι δυνατόν να μην εχει όνομα; Τον Δέντρο; Μα δέντρο;» Με αστείες κινήσεις απευθύνεται στο κοινό. Το δέντρο μοιάζει να στενοχωριέται και η Μπέλα του χαμογελά. Ο Αδάμος, δίνει μια καρπαζιά στον Ματία και τον παίρνει αγκαλιά για να αποχωρήσουν από την σκηνή. «Ας μείνου

Καλημέρα εκφραστικοί μου. Είστε για ένα παιδικό εορταστικό παραμύθι; Είναι η Μπέλα, ένα κόκκινο χριστουγεννιάτικο στολίδι και αυτή είναι η ιστορία της (θεατρικά δοσμένη) Πως δημιουργήθηκε; Μια ανάγνωση εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_73.html   Και πάμε γρήγορα γρήγορα, να θυμηθούμε το πρώτο μέρος της εδώ:  https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_17.html ΜΠΕΛΑ, Η ΧΡΙΣΤΟΥΝΕΛΛΑ Τ α στολίδια κουράζονται μετά το τραγούδι και το χορό, φουσκώνουν, ξεφουσκώνουν, λαχανιάζουν και έπειτα στρέφονται προς το ακούνητο και υπεροπτικό δέντρο και ξεσπούν σε γέλια. Το δέντρο υπεροπτικό στην αρχή, αλλά φανερά εκνευρισμένο όταν ξεκινούν και του πετούν τσίχλες, καραμέλες, χαρτάκια κτλ, αρχίζει να εκνευρίζεται. Ξαφνικά, σαν κάποιο θεριό να μπήκε μέσα του και χωρίς να τους μιλήσει, αρχίζει να τα κυνηγά με αστείο τρόπο στη σκηνή. Σε κάποια φάση πέφτει κάτω και τα στολίδια και τα τρία τον περικυκλώνουν και κάθονται πάνω του.

Καλημέρα εκφραστικοί μου. Καλή εβδομάδα. Είστε για ένα παιδικό εορταστικό παραμύθι; Είναι η Μπέλα, ένα κόκκινο χριστουγεννιάτικο στολίδι και αυτή είναι η ιστορία της (θεατρικά δοσμένη) Πως δημιουργήθηκε; Μια ανάγνωση εδώ:  https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_73.html Και πάμε γρήγορα γρήγορα, για το πρώτο μέρος της: ΜΠΕΛΑ, Η ΧΡΙΣΤΟΥΝΕΛΛΑ Σκηνή γιορτινή που θυμίζει σπίτι. Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα της έτη, εμφανίζεται με πιατέλες μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Τραγουδάει σε γιορτινό ρυθμό, κάνει δουλειές ( ξεσκονίζει και τακτοποιεί), ανοίγει την τηλεόραση, γελάει μόνη της και έπειτα φεύγει ενώ ειδοποιεί πως ήρθε η ώρα να στολίσει το χριστουγεννιάτικό της δέντρο Επανέρχεται και στην σκηνή υπάρχουν τρεις μπάλες γιορτινές (οι ήρωες μας: Η Μπέλα, ο Αδάμος και ο Ματίας) Η Μπέλα ειναι ντυμένη ως κόκκινο στολίδι, ο Αδάμος ως μπλε στολίδι και ο Ματίας, πράσινος. Πιο δίπλα, ακόμη ένας ήρωας που κάνει το χριστουγεννιάτικο δέντρο. (προ

Καλημέρα εκφραστικοί μου. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υποθέτω σε γιορτινούς ρυθμούς - ευελπιστώ χαρούμενοι και όχι αγχωμένοι - να ετοιμάζεστε για το κλίμα το εορταστικό και να φτιάχνετε τα γλυκά σας.  Φτιάξτε τα παρακαλώ και όχι έτοιμα. Ναι μεν πρέπει και τα μαγαζιά να ζήσουν, αλλά κάντε το σπίτι σας να μοσκομυρίσει και κυρίως, περάστε στα παιδιά σας τα έθιμα των εορτών.  Μην γίνουμε ένα τυποποιημένο μέλλον. Είναι σημαντικό.... Οι περισσότεροι - που τα λέμε και μέσω φεισμπουκ - θα έχετε καταλάβει πως τον τελευταίο καιρό - εδώ και δύο μήνες σχεδόν - τον πλέον ελεύθερο χρόνο που είχα, τον διαθέτω στο θεατρικό εργαστήριο του συλλόγου "Περι  Τεχνών" της Χαλκίδας. Πέρα από τις νέες και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που γνώρισα και γνωρίζω - μιας και η κάθε στιγμή επικοινωνίας είναι ακόμη ένα σμίλευμα ψυχής και χαρακτήρα - ομολογώ πως νέοι δρόμοι γνώσεων και πρακτικών ασκήσεων, άνοιξαν μπροστά μου. Δεν θα πω ψέματα, άλλωστε οι περισσότεροι, τόσα χρόνια

" Η μάνα, τη κοίταξε σιωπηλά. Σκούπισε τα δάκρυά της, με βαθιά ανάσα «φόρεσε» τον παγερό εαυτό της και έστρεψε προς την πόρτα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το δωμάτιο άδειασε και έμοιαζε κρύο και παλαιό, σκονισμένο. Η Οφηλία έμεινε μόνη, συντροφιά με την κουρελιασμένη ψυχή της. Κοίταξε το χώρο σπιθαμή προς σπιθαμή και παρατήρησε πως δεν είχε άλλα δάκρυα να αφήσει στο πρόσωπό της. Αυτό ήταν! Η καρδιά της είχε στερέψει. Έβγαλε την «καρδιά» της ευλαβικά και την τοποθέτησε στο μεταξένιο λευκό της μαξιλάρι! Δε της χρειαζόταν πια! Αποφάσισε να είναι κενή παρά να εχει καρδιά και να πονάει! Κατέβηκε τη σκάλα με βλέμμα χαμένο στο άπειρο. Κάτω τη περίμενε η μητέρα της. Είχαν περάσει μόνο λίγα λεπτά και επάνω της δεν υπήρχε κανένα σημάδι για όσα της είχε πει προηγουμένως, για όλων εκείνο τον πόνο που έδειχνε να ρέει από την ψυχή της. Ήταν άξιο θαυμασμού το πόσο γρήγορα είχε ανακτήσει τον έλεγχο και την παγερότητά της. ¨Μόνο καλύπτοντας τον πόνο τον ξεπερνάει¨, σκέφτηκε κο

Ερευνητικά περισσότερο, σαν μεταμεσονύκτιος δραπέτης​, ενταφιάζω, την αρπαγή της Ευρώπης. Σε έναν κόσμο ειδυλλιακό, ως μνήμη• και σε ένα άθροισμα των θεσμών, επιδιώκω, των άλλοτε - ους - εις υψίστων δόξις και ριπής. Επάνω σε ένα χρυσό μετάλλιο, ματαιώθηκε ο στόλος, και ο συνειρμός, έγινε απροσπέλαστη και ανομολόγητη αίγλη. Αιθαλομίχλη, σαν προπαγάνδα. Και εγένετο - υπό του μηδενός - ντοκυμαντέρ, μιας ανεξάρτητης επιτροπής, που μετράει το ανυπέρβλητο κάλλος. Αυθαίρετο κάλλος, ουτοπικών και παράδοξων. Αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα - ηγετικών παριστάμενων - που δεν έχουν μάτια, να δουν την ουσία. Χωρίς μάτια και χωρίς ακοήν. Έγιναν πινακίδα, σε έναν αδιέξοδο δρόμο. Μα εγώ... Αχ, εγώ... Εγώ! Το πρώτο μου λάθος, σαν ένα βήμα, γεμάτο φευγιό. Σαν μπροστάρης λανθάνω, μα ξέρω• Το μέλλον, το μέλλον το αβέβαιον, είναι ακόμη ζωντανό. Καίει από επιθυμία και καλεί, κάθε μέλος, να ξυπνήσει από την αρχή της "άλλης" λήθης. Σήκω, χαράζει και μας έχουν γκρεμ