ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ

" Η μάνα, τη κοίταξε σιωπηλά. Σκούπισε τα δάκρυά της, με βαθιά ανάσα «φόρεσε» τον παγερό εαυτό της και έστρεψε προς την πόρτα.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το δωμάτιο άδειασε και έμοιαζε κρύο και παλαιό, σκονισμένο.
Η Οφηλία έμεινε μόνη, συντροφιά με την κουρελιασμένη ψυχή της.
Κοίταξε το χώρο σπιθαμή προς σπιθαμή και παρατήρησε πως δεν είχε άλλα δάκρυα να αφήσει στο πρόσωπό της.
Αυτό ήταν! Η καρδιά της είχε στερέψει.
Έβγαλε την «καρδιά» της ευλαβικά και την τοποθέτησε στο μεταξένιο λευκό της μαξιλάρι! Δε της χρειαζόταν πια! Αποφάσισε να είναι κενή παρά να εχει καρδιά και να πονάει!
Κατέβηκε τη σκάλα με βλέμμα χαμένο στο άπειρο.
Κάτω τη περίμενε η μητέρα της. Είχαν περάσει μόνο λίγα λεπτά και επάνω της δεν υπήρχε κανένα σημάδι για όσα της είχε πει προηγουμένως, για όλων εκείνο τον πόνο που έδειχνε να ρέει από την ψυχή της. Ήταν άξιο θαυμασμού το πόσο γρήγορα είχε ανακτήσει τον έλεγχο και την παγερότητά της.
¨Μόνο καλύπτοντας τον πόνο τον ξεπερνάει¨, σκέφτηκε κοιτάζοντάς την εξονυχίστηκα. Κανένα συναίσθημα δεν υπήρχε στα μάτια της. Όλη η εξολομόγηση και ο πόνος είχαν εξαφανιστεί. Μόνο οργή και θυμό για το παρελθόν διαγραφόταν πίσω από τα ανέκφραστα, «κρυσταλλικά» μάγουλά της.
Σκέφτηκε πως προτιμούσε τη μητέρα της με συναισθήματα, όπως ήταν πριν! Αυτό το μαρμάρινο, γυναικείο άγαλμα που έβλεπε αυτή τη στιγμή μπροστά της το μισούσε!
Είχε κατέβει σχεδόν στο τέλος της αρχοντικής, μαρμάρινης σκάλας τους όταν βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από την όμορφη μητέρα της. Το τρίτο σκαλί στο οποίο έστεκε την έκανε να μοιάζει ελάχιστους πόντους ψηλότερη από εκείνη και αυτό της έδινε μία άλλη δυναμική, ένα νέο έναυσμα για να μιλήσει. "

" «Έρχεται το τρένο» Φώναξε δυνατά ο άντρας.

«Το τελευταίο για σήμερα. Λίγοι άνθρωποι στις αποβάθρες, λίγοι και οι επιβάτες του, ως είθισται δηλαδή», συμπλήρωσε η Στεφανία.

«Δε θα ’ρθεις;» Ρώτησε ο άντρας που σηκώθηκε για να κατευθυνθεί προς τις γραμμές του τρένου, αφήνοντας τη Στεφανία καθισμένη, ακόμη στο παγκάκι.

Η Στεφανία, σηκώθηκε όρθια, πήρε στην αγκαλιά της το φάκελο με τις σημειώσεις και σκεπτόμενη έντονα, γύρισε και είπε χαμογελαστή στον άντρα.

« Το σπίτι μου είναι δυο στενά πιο κάτω. Δε πηγαίνω με το τρένο. Πηγαίνω πάντα με τα πόδια»

«Δηλαδή δε θα συνταξιδέψουμε»; Ρώτησε στενάχωρα ο άντρας για να εισπράξει το αρνητικό χαμόγελο της Στεφανίας, η οποία τον χαιρέτησε κάνοντας του νεύμα με το χέρι, του χαμογέλασε γλυκά και έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς τις κυλιόμενες σκάλες.

Ο νεαρός άντρας στεκόταν προβληματισμένος ανάμεσα στις γραμμές του τρένου και στη Στεφανία που είχε ήδη φτάσει στις κυλιόμενες σκάλες.

Το τρένο είχε ήδη φτάσει και οι πόρτες του τον προκαλούσαν να μπει μέσα του. Άκουγε το σφύριγμα του να τον καλεί να επιβιβαστεί αλλά δε μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τη Στεφανία που απομακρυνόταν γοργά από κοντά του.

Κοίταξε βιαστικά το τρένο, κοίταξε τη Στεφανία που είχε αρχίσει να απομακρύνεται επικίνδυνα και χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε ξοπίσω της, ανεβαίνοντας τρέχοντας τις σκάλες και φωνάζοντας:

« Στάσου, κοπελιά μου στάσου, την έχω την απάντηση» Ακούστηκε η φωνή του σαν να είχε μόλις ανακαλύψει τον πολύτιμο θησαυρό χρυσού που έψαχνε για χρόνια.

«Ποια είναι η απάντηση λοιπόν;» Τον ρώτησε με αινιγματικό βλέμμα η Στεφανία που τον περίμενε επάνω, στο τέλος των κυλιόμενων σκαλών.

«Δεν είμαστε οι οδηγοί των τρένων, είμαστε απλά κάποιοι από τους επιβάτες του» Είπε και το πρόσωπό του στολίστηκε με το ομορφότερο χαμόγελο που είχε ποτέ συναντήσει σε άνθρωπο.

«Μονάχα έτσι θα μπορέσουμε να γίνουμε επιβάτες κάποιου άλλου τρένου γιατί μη ξεχνάς πως ακόμη και οι οδηγοί των τρένων στην ουσία επιβάτες είναι και έχουν κάθε δικαίωμα να κατεβούν και να επιβιβαστούν σε κάποιο άλλο βαγόνι. Δεν είμαστε εμείς το τρένο, είμαστε και εμείς επιβάτες του και ταυτόχρονα είμαστε και επιβάτες κάποιων άλλων τρένων». Συμπλήρωσε με ονειροπόλο βλέμμα που χανόταν μέσα στα δυο της μάτια.

«Δεν έχει σημασία ποιος θα μείνει μέχρι τέλος, σημασία έχει να μείνει… και θα μείνει… αν όχι στο δικό σου τρένο, θα μείνει στο δικό του, μαζί με εσένα όμως» Συνέχισε με μια αφέλεια παιδική που έκανε όλο των κόσμο γύρω του χαρούμενο κι ευτυχισμένο.

«Στεφανία» Του συστήθηκε εκείνη χαμογελώντας γλυκά.

«Νίκος, Καλώς ήρθες στο «τρένο» μου!» Ψέλλισε τρυφερά τη στιγμή που άγγιξε το απαλά το παγωμένο χέρι της, πριν προλάβουν να δώσουν το πρώτο τους φιλί…"

~~ Η μαγεία των Χριστουγέννων συνάδει με την μαγεία της Αγάπης!

Από Καστοριά και την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou

Ευχαριστω παρα πολυ για ολα γλυκια μου!

Να ξερεις πως τα δωρακια σου με συντροφευουν καθε στιγμη!

Ευχαριστω για ολα!

Την αγαπη μου, πλάι σου!

Καλές γιορτές σε ολους!