Καλημέρα εκφραστικοί μου.
Είστε για ένα παιδικό εορταστικό παραμύθι;
Είναι η Μπέλα, ένα κόκκινο χριστουγεννιάτικο στολίδι και αυτή είναι η ιστορία της (θεατρικά δοσμένη)
Πως δημιουργήθηκε;
Μια ανάγνωση εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_73.html
Και πάμε γρήγορα γρήγορα, να θυμηθούμε το πρώτο μέρος της εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2018/12/blog-post_17.html
ΜΠΕΛΑ, Η ΧΡΙΣΤΟΥΝΕΛΛΑ
Τα στολίδια κουράζονται μετά
το τραγούδι και το χορό, φουσκώνουν, ξεφουσκώνουν, λαχανιάζουν και έπειτα
στρέφονται προς το ακούνητο και υπεροπτικό δέντρο και ξεσπούν σε γέλια.
Το
δέντρο υπεροπτικό στην αρχή, αλλά φανερά εκνευρισμένο όταν ξεκινούν και του πετούν
τσίχλες, καραμέλες, χαρτάκια κτλ, αρχίζει να εκνευρίζεται.
Ξαφνικά,
σαν κάποιο θεριό να μπήκε μέσα του και χωρίς να τους μιλήσει, αρχίζει να τα κυνηγά
με αστείο τρόπο στη σκηνή.
Σε
κάποια φάση πέφτει κάτω και τα στολίδια και τα τρία τον περικυκλώνουν και κάθονται
πάνω του.
Εμφανίζεται
η Γυναίκα και μενουν όλοι ακινητοποιημένοι
στη σκηνή.
Η Γυναίκα,
φανερά σοκαρισμένη, τα πλησιάζει, τα κοιτά με ανοιχτό στόμα και πιάνοντας το μάγουλο
της, κοιτάζει τον κόσμο, κοιτάζει εκείνα και αναρωτιέται;
«Πότε στόλισα το δέντρο; Και γιατί έπεσε;»
«Μήπως το στόλισα και δεν το θυμάμαι; Είμαι
λίγο αφηρημένη τον τελευταίο καιρό»
«Αλλά πως έπεσε κάτω; Δεν θυμάμαι να το έριξα.
Μήπως έκανε σεισμό;»
«Νιαου» ακούστηκε η ζωηρή Μπέλα
«Ψιψίνα μου γύρισες» είπε η κυρία και άρχισε
να ψάχνει στα άλλα δωμάτια την χαμένη της γάτα.
Το
δέντρο και τα στολίδια σηκώνονται επάνω, αρχίζουν να παίζουν ξύλο με αστείο και
χαριτωμένο τροπο, να τραβάνε ο ένας τα μαλλιά
του άλλου και ξαφνικά, παγώνουν στην σκηνή, όταν έρχεται ξανά η γυναίκα. Μοιάζουν
σα να εχουν στολίσει το δέντρο, σε κατακόρυφη παράθεση αυτή την φορά.
«Ψιψίνα μου, που είσαι γλυκιά μου, έλα στη μάνουλα»
Η γυναίκα
σοκαρισμένη πάει μπροστά στο δέντρο και τα στολίδια και αρχίζει να κοιτάξει μια
το κοινό και μια εκείνα με το στόμα ανοιχτό.
«Δεν είμαι καλα, δεν είμαι καλά. Πότε σήκωσα
το δέντρο όρθιο και δεν το θυμάμαι; Θα τρελαθώ σήμερα.»
«Είδατε κάτι εσείς που δεν είδα εγω; (απευθύνεται
στα παιδιά)
συνομιλεί
λίγο μαζί τους και στο τέλος παραδέχεται πως κάτι περίεργο συνέβη αλλα αγαπά το
πνεύμα των Χριστουγέννων, το εμπιστεύεται και πως ότι γίνει θα γίνει για καλό.
Έπειτα
χαιρετά τα παιδιά και πάει για ύπνο.
Αποχωρεί
από τη σκηνή και τα στολίδια διάσπαρτα κάθονται στην σκηνή αλλά μακριά ο ένας
από τον άλλον.
Το
δέντρο υπεροπτικό κάνει δήθεν πως κοιτάζει από την άλλη πλευρά.
Ξαφνικά
η Μπέλα αρχίζει να κοιτάει με ενδιαφέρον το δέντρο και καταλήγει να δείχνει ερωτευμένη.
Ο
Αδάμος και ο Ματίας την ανακαλύπτουν, την επεξεργάζονται και αρχίζουν να την πειράζουν.
«Σταματήστε πια» Είπε η Μπέλα
«Μα το δέντρο; Τι του βρήκες; Είναι ψηλό
και άχαρο» Είπε ο Ματίας.
«Ενώ εμείς, φουσκωμένοι και χαριτωμένοι όσο
κανείς άλλος» Συμφώνησε ο Αδάμος.
«Μα εσείς είστε φίλοι, αδέρφια, είστε κάτι
άλλο. Αχ εγώ, πάντα έτρεφα καποια συναισθήματα αλλά πέρασε καιρός να καταλάβω… και
τώρα είναι Χριστούγεννα και νιώθω τόση αγάπη αλλά και μοναξιά. Θέλω αγάπη, πολλή
αγάπη.» Η Μπέλα μελαγχόλησε και τα στολίδια την αγκάλιασαν.
Το
δέντρο μοιάζει να ακούει και να συμφωνεί. Το πρόσωπό του μαλάκωσε και ο κορμός
λύγισε. Κουνιόταν προς τα εκεί σαν να ήθελε να τους αγκαλιάσει, Μόλις γύρισαν
τα βλέμματά τους προς τα εκεί, το δέντρο δήθεν αδιαφόρησε.
«Καλός είναι μωρέ, ίσως με λίγη χρυσόσκονη
και κάποια επιπλέον γιρλάντα, γίνει πιο γλυκούλης» είπε ο Αδάμος.
________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ___________
Πολύ γλυκό Κική ! βλέπω έχεις μια συγκροτημένη πλέον δομή στην παρουσίαση και γράψιμο θεατρικού έργου και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο και εντυπωσιασμένο. Συνεχίζουμε λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφή