ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Εγώ, σ’ αγαπώ πάρα πολύ. Μπορώ να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου από χιλιόμετρα μακριά. Να τρέφομαι με τις σκέψεις σου για μέρες · αιώνια. Μπορώ να απολαμβάνω στα μάτια σου, φεγγαροστόλιστους ουρανούς και καταρράκτες, που στάζουν διαμάντια. Μπορώ να χορεύω ολονυχτίς στους ήχους της φωνής σου, και να γεύομαι κελαριστό κρασί από τα χείλη σου, τα μισοφαγωμένα.   Εγώ, σ’ αγαπώ πάρα πολύ. Νιώθω τα συναισθήματά σου πριν βρούνε λέξεις για να εκφραστούν και διώχνω τους φόβους σου, πριν ο ίδιος τους ανακαλύψεις. Βλέπω τα θέλω σου, πελώρια σύννεφα, και ζωγραφίζω ήλιους, σε τόπους πεδινούς, που μυρίζουν μια νοσταλγική μυρωδιά που θυμίζει παιώνια.   Εγώ, σ’ αγαπώ πάρα πολύ. Γίνομαι καλύτερη, γίνομαι δυνατότερη, γίνομαι μια εκδοχή που θαυμάζω.   Με νοιάζει ο κόσμος. Με νοιάζει η φύση. Με νοιάζει το αύριο. Με νοιάζει το μέλλον. Με νοιάζει η μουσική. Με νοιάζει το θέατρο. Με νοιάζει ο κινηματογράφος. Με νοιάζει ο χορός. Με νοιάζε...

T α δάχτυλα δεν αγγίζουν το πληκτρολόγιο. Είναι ψέμα. Είναι ψέμα πως γράφονται οι λέξεις με τα χέρια πως πληκτρολογούν τα δάχτυλα, είναι ψέμα.   Άλλοτε με δάκρυα. Άλλοτε με χαμόγελο. Άλλοτε οι αναμνήσεις να ξεπηδούν και οι θύμησες να ζωγραφίζουν.   Θα κλέψω από τ’ ουρανού τα πάθη ένα αστέρι που μιλά στην Ανατολή που καλωσορίζει τις αυταπάτες σαν να είναι η λύτρωση το μόνο λάθος των ανθρώπων που μπορεί να αντικρίζει τον ήλιο σαν μια πέτρα που δεν γεύτηκε το νερό της βροχής ακόμη που το χώμα δεν πατήθηκε από μια εσοχή που βάφτισα «καρδιά».   Είναι ματωμένα τα γόνατα φίλε μου, έχουν μια πληγή από μια αιχμαλωσία όμως η λευτεριά είναι η μόνη φίλη, φίλε μου κι αυτό γιατί η ψυχή μου στάζει συγχώρεση, στάζει καθάριο νερό.   T α δάχτυλα δεν αγγίζουν το πληκτρολόγιο. Είναι ψέμα. Είναι ψέμα πως γράφονται οι λέξεις με τα χέρια πως πληκτρολογούν τα δάχτυλα, είναι ψέμα.   Άλλοτε με δάκρυα. Άλλοτε με χαμόγελο. ...