Νηνεμία

 

 

Μια γλυκιά νοσταλγία την κυνηγούσε, σαν ένα Φθινόπωρο που δεν το έζησε ακόμη.

Κανένα χρώμα δεν έμοιαζε εποχής, κανένα συναίσθημα δεν είχε αυτό, της γλυκιάς μελαγχολίας.

Τίποτα δεν έμοιαζε με τον τόπο και τον χρόνο της θύμησης, των φευγαλέων χρόνων. Όλα έμοιαζαν ιδανικά μα άγευστα. Άγευστα σαν φαγητό και σαν επετηρίδα.
Επετηρίδα, μιας σκληρής μα ευαίσθητης εποχής.

Οι αλλεπάλληλες εικόνες έγιναν πραγματικός κόσμος και οι ψίθυροι, έγιναν ώθηση. Ώθηση ψυχής.

Σε εκείνη τη λίμνη, κατοικεί ένα αγέλαστο "μπισκότο."
Το γάλα με το κακάο, έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της ''άνω" περιοχής. Κανείς δεν πρόσεξε τις γκρεμισμένες πέτρες.

Όλα, ήταν ένα άλλο, σκηνικό.
Άλλο σκηνικό μα το ίδιο σπίτι.
Εκείνο το σπίτι, δεν το αγάπησε κανείς.

Με τις πλάτες στραμμένες στους τοίχους, μας χαιρετούν οι υποσχέσεις και φεύγουν για τον ακατανόητο βυθό.

Σήμερα, εκεί, κατοικεί η νηνεμία.
Και η βροχή ακόμα, μας εγκατέλειψε.

~~ Νηνεμία - Κική Κωνσταντίνου