Οι σιωπές δε νοσούν

 

 

Έδωσα τη ψυχή μου,

έδωσα τη ψυχή μου κατοικώντας

ανάμεσα σε λευκά τριαντάφυλλα και κόκκινους μανδύες

σε ανθηρές σιωπές, φορτωμένες, με δάκρυα ανθρώπων

καμία φωνή τη φωνή τους• δε σώζει.

 

Μέσα μου,

μια γλυκόπικρη χαραυγή να κερνάει αγάπη

να γλείφει τις πληγές σε ένα σύμπαν αλλοιωμένο

να φυσάει ο βοριάς και να γεμίζει η φύση με άνθη

που κάνουν την ανάγκη της θύμησης

να φωνάζει τη λέξη «ευλογία».

 

Οι σιωπές που ακούω δε νοσούν, περιμένουν καρτερικά

τον κόσμο να ανθίσει.

 

Κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου έναν λεμονανθό

και ενθυμούμαι πως η ζωή έχει ένα παράπονο χαραγμένο στα χείλη

γιατί μονάχα έτσι μπορούν

να δούνε οι τυφλοί

να ακούσουν οι κωφοί

να μιλήσουν οι μουγκοί

να λυτρωθούν οι πονεμένοι

 

Έδωσα τη ψυχή μου σε λόγιους εχθρούς

σε σκέψεις ειμαρμένες

δεν θέλω να συλλογιστώ ούτε να ψιθυρίσω.

το “γιατί” και το “διότι” φεγγάρι στα χείλη μου.

Μα πως να απαρνηθείς τ’ άστρα της λησμονιάς

και το αντίο της αυταπάτης;

 

Οι σιωπές που ακούω δε νοσούν, περιμένουν καρτερικά

τον κόσμο να ανθίσει.

 

 

~~ Οι σιωπές δε νοσούν – Κική Κωνσταντίνου