Κείμενο 2: Τα Όνειρα που Φωτίζουν το Σκοτάδι

 

 

Κείμενο 2:
Τα Όνειρα που Φωτίζουν το Σκοτάδι

Σε έναν κόσμο που συχνά μοιάζει βαρύς και ακατανόητος, τα όνειρα είναι το φως που μας κρατάει ζωντανούς. Δεν είναι τα μεγάλα σχέδια ή οι εξωτερικές επιτυχίες που μετρούν πιο πολύ, αλλά η φλόγα της ελπίδας που καίει μέσα μας ακόμα κι όταν όλα φαίνονται να καταρρέουν.

Τα όνειρα είναι οι σπόροι της ψυχής που φυτρώνουν μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Κρατήστε τα ζωντανά με κάθε τρόπο: με λέξεις, με πράξεις, με αγάπη. Γιατί κάθε φορά που επιλέγουμε να μην εγκαταλείψουμε, δίνουμε στον κόσμο μας μια ακόμα ευκαιρία να ανθίσει.

Αυτή η διαδρομή δεν είναι εύκολη· είναι γεμάτη αμφιβολίες, φόβους και σιωπηλές μάχες. Αλλά μέσα σε αυτή την πάλη γεννιούνται οι πιο γνήσιες ιστορίες. Αυτές που μιλούν στην καρδιά.

Σας καλώ να μοιραστείτε τα δικά σας όνειρα, όσα κρατάτε κρυφά ή δυνατά μέσα σας. Ας γίνουμε μια κοινότητα που φωτίζει το σκοτάδι, μαζί.

#Όνειρα #Ελπίδα #Δύναμη #Ψυχή #Πάθος #Κοινότητα #Ανθίζω #ΦωτίζωΤοΣκοτάδι #Αλήθεια

«Έμαθα να ονειρεύομαι ακόμα και μέσα στα χαλάσματα».

Δεν γεννήθηκα με τη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε καλά. Αντιθέτως, έμαθα νωρίς πως η ζωή δεν κρατά υποσχέσεις. Κι όμως… μέσα μου πάντα υπήρχε ένα μικρό, ατίθασο φως. Το έλεγαν όνειρο.

Ήταν εκεί όταν όλα έσπαγαν γύρω μου — μια υπόσχεση πως κάτι όμορφο μπορεί ακόμα να γεννηθεί. Όχι κάτι μεγάλο απαραίτητα· κάτι αληθινό. Ένα βλέμμα κατανόησης, μια ιστορία που θα συγκινήσει, ένα ποίημα που θα με κάνει να θυμηθώ ποια είμαι.

Έχω κάνει πολλά βήματα πάνω σε εύθραυστες ελπίδες. Έχω χάσει, έχω φοβηθεί, έχω λυγίσει. Μα δεν σταμάτησα ποτέ να ονειρεύομαι. Όχι γιατί πίστευα πως όλα θα πραγματοποιηθούν, αλλά γιατί ήξερα πως χωρίς όνειρα, χάνουμε τον εαυτό μας.

Κάθε μικρό όνειρο που κράτησα ζωντανό έγινε ένα κεράκι μέσα στο σκοτάδι μου. Και κάθε φορά που γράφω, είναι σαν να το ανάβω ξανά — να λέω στη μικρή εκείνη Κική μέσα μου:
«Δεν σε ξέχασα. Είσαι ακόμα εδώ. Και αξίζεις να συνεχίσεις να ελπίζεις».

Αυτό, για μένα, είναι η συγγραφή.
Η διατήρηση της φλόγας.
Η απόδειξη πως, ακόμη κι όταν όλα σωπαίνουν, η ψυχή ξέρει να ψιθυρίζει «συνέχισε».

Κι αν αυτά τα λόγια φτάσουν σ’ εσένα και σου θυμίσουν το δικό σου φως… τότε, άξιζε.