σαν φως που τρέμει

 

παλεύει να είναι καλή —
σαν φως που τρέμει μέσα σε γυάλινο δωμάτιο,
μια φλόγα ευάλωτη στον άνεμο,
μια μελωδία που σβήνει πριν παιχτεί.

φοράει τα λόγια της σαν πέπλο αχνό,
ίσκιους από όνειρα που δεν άγγιξε,
που χάνονται μέσα στη νύχτα
όπου κανείς δεν ξέρει αν υπάρχουν.

χαμογελάει στους καθρέφτες που δεν ανταποκρίνονται,
στους ψιθύρους που χάνονται πριν ακουστούν,
σ’ ένα παιχνίδι με κανόνες που ποτέ δεν έμαθε.

η καρδιά της — μικρή λάμψη,
μια φλόγα που παλεύει να κρατηθεί ζωντανή
σε ωκεανούς από αμφιβολία και σιωπή.

κάθε φορά που πέφτει,
γίνεται αστραπή στον ουρανό της,
λαμπερή, στιγμιαία —
κι ύστερα σβήνει,
χαμένη μέσα στο όνειρο.

κι όμως, εκεί, στο σκοτάδι,
ακόμα τρέμει,
ακόμα παλεύει
το φως.

Κική Κωνσταντίνου