Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κείμενο 10: Η Σιωπή Μεταξύ των Σελίδων

 

Κείμενο 10:
Η Σιωπή Μεταξύ των Σελίδων

Υπάρχουν μέρες που δεν γράφεται τίποτα. Μέρες που το χαρτί μένει λευκό και το μυαλό γεμάτο.
Μέρες που οι λέξεις αρνούνται να εμφανιστούν, λες και έχουν φοβηθεί κι αυτές την τόση φασαρία του κόσμου.

Μα και τότε κάτι γίνεται. Κάτι αλλάζει. Γιατί ακόμη κι η σιωπή είναι μέρος της δημιουργίας. Η παύση, το κενό, το άδειο — είναι όλα μέρος του ρυθμού.

Όταν η καρδιά σωπά, δεν σημαίνει πως σταματά. Σημαίνει πως κάτι μέσα της ωριμάζει. Κάτι ετοιμάζεται. Και όταν έρθει η στιγμή, η ψυχή ξέρει να μιλήσει.

#ΣιωπήΚαιΈμπνευση #ΛευκέςΣελίδες #ΚαλλιτεχνικήΣιωπή
υγγραφήΜεΡυθμό #ΨυχικήΔιαδρομή #ΓράφωΌτανΈρθειΗΣτιγμή #ΑποδοχήΤηςΠορείας

🕊️ Όταν η σιωπή σε πνίγει, μα δεν έχεις πού να την αφήσεις…

Υπάρχουν στιγμές που δεν γράφω.
Όχι επειδή δεν έχω τι να πω — αλλά γιατί οι λέξεις δεν χωράνε αυτό που νιώθω.
Γιατί υπάρχουν συναισθήματα τόσο βαριά, τόσο άγρια ή τόσο ιερά… που η γλώσσα σωπαίνει μπροστά τους.

Υπάρχουν μέρες που στέκομαι μπροστά στο λευκό χαρτί και το κοιτάζω σαν καθρέφτη.
Δεν γράφω. Απλώς υπάρχω.
Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, κάτι ωριμάζει. Κάτι σχηματίζεται, σαν ψίθυρος από τα βάθη.

Κι εσύ;
Έχεις τέτοιες στιγμές;

Εκείνες τις νύχτες που δεν αντέχεις άλλο να κρατάς τα πάντα μέσα σου — αλλά και δεν ξέρεις πώς να τα εξωτερικεύσεις.
Εκείνες τις σιωπές που δεν είναι κενές, αλλά γεμάτες κραυγές.
Εκείνα τα "δεν είμαι καλά", που ποτέ δεν ειπώθηκαν δυνατά.

Θέλω να σε καλέσω — αληθινά, ουσιαστικά — να μου πεις.
Όχι απαραίτητα με τέλειες λέξεις.
Με ψυχή. Όπως σου βγαίνει. Όπως είσαι.

Άφησέ μου ένα σχόλιο, ένα μήνυμα, μία φράση ή ακόμα και μια απλή σιωπή.
Γιατί κι αυτή λέει πολλά.

Δεν είσαι μόνος.
Είμαστε πολλοί που νιώθουμε, που σιωπούμε, που παλεύουμε, που ψάχνουμε λίγο φως μέσα στη σκόνη των ημερών.

Κι αν οι λέξεις σου δεν αλλάξουν τον κόσμο, ίσως αλλάξουν τον δικό μου.
Ίσως μαζί φτιάξουμε έναν χώρο που να χωράει και τη φωνή και τη σιωπή μας.

🖋️
Με καρδιά ανοιχτή,
Κική

#ΑπόΤηΣιωπήΣτηνΈκφραση #ΜίλαΜουΜεΨυχή #ΔενΕίσαιΜόνος #ΑληθινάΛόγια #ΨυχικέςΔιαδρομές #ΣκέψειςΠουΔενΕιπώθηκαν #ΣιωπέςΜεΒάθος #ΑκρόασηΜεΚατανόηση #ΓράφουμεΓιαΝαΘυμόμαστε #ΗΣιωπήΜιλάει


🔥 Είμαι η Κική Κωνσταντίνου.

Δεν γράφω απλά λέξεις.
Γράφω κομμάτια της ψυχής μου,
τις στιγμές που δείλιασα να μιλήσω,
τους φόβους που αγκάλιασα και τις ελπίδες που δεν παράτησα.
Αυτά τα κείμενα είναι το φως που άναψε μέσα στο σκοτάδι μου —
κι αν κάποια από αυτές τις λέξεις σου ψιθύρισε «δεν είσαι μόνος»,
τότε όλα όσα έγραψα είχαν νόημα.
Γιατί γράφω για σένα, που νιώθεις, που ονειρεύεσαι, που παλεύεις.
Είμαι εδώ, μαζί σου, με την καρδιά μου ανοιχτή —
έτοιμη να σε αγγίξει και να σε ταξιδέψει.
Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...