Οι Μπαλαδόροι και τα Πρόσωπα

 

Τα πρόσωπα,
μου έκοψαν το χέρι.
Σαν μαγνήτης, εθελοτυφλούσα,
μπλεγμένος σε ερμητικά κύματα αλήθειας και ψεύδους.
Σαν λήψη φωτογραφικής μηχανής,
άλλαζα διαθέσεις και παραστάσεις,
μια διαρκής μεταμόρφωση,
χωρίς σχήμα, χωρίς σταθερότητα.

Η καθημερινότητα,
σαν σκόνη σε τζάμι,
κολλούσε επάνω μου και ασφυκτιούσα,
μία αίσθηση εγκλωβισμού
που δεν είχε τέλος,
μόνο έναν αόρατο αγώνα για ελευθερία.

Οι μνήμες,
λατινογενείς γλώσσες που αιμορραγούν,
όλες εκείνες οι λέξεις που χάνονται
και πολλές,
ξεψυχάνε στον αέρα,
όπως τα φτερά μιας πεταλούδας που έσβησε.

Ο ουρανός αντηχεί,
ένα άδειο κενό που σφυρίζει,
και μια ξέπνοη ομίχλη,
τυλίγει τον κόσμο.

Επέστρεψαν οι μπαλαδόροι,
οι παίκτες του κόσμου,
οι φίλαθλοι, μου έκλεψαν τη μπάλα,
και το παιχνίδι των προσώπων,
συνεχίζεται αδιάκοπα.

Προσφέρονται επίμαχα οι αντιπαραθέσεις,
όλα αναμετρήσεις με την αλήθεια,
με τον καθρέφτη της ψυχής μας,
όπου όλοι προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους
σε μια σκιά που δεν τους ανήκει.

Ο αγώνας, ατελείωτος,
το παιχνίδι της ζωής, πάντα ανοιχτό,
και τα πρόσωπα,
πάντα εκεί,
να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται,
να μας κλέβουν και να μας αναγεννούν.

Κική Κωνσταντίνου