ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ.

Πόσες;

Πόσες κορδέλες σέρνεις μαζί σου και τις κάνεις νύφες για πεταλούδες;

Πές μου!

Πές μου, πόσες;

Γιατί;

Γιατί δε μιλάς;

Γιατί;

Πές μου!

Πές μου!

Πόσα ξερόκλαδα κρατάς στο χέρι και τα κάνεις κλωνάρια μιας ζωής;

Πόσα;

Πές μου, πόσα;

Κοίτα με

Κοίτα με για λίγο μόνο!

Κοίτα με!

Γιατί στρέφεις πάντα το βλέμμα στον ουρανό;

Γιατί;

Πές μου!

Πές μου!

Πόσες στάχτες μαζεύεις κάθε χρόνο από το τζάκι και τις κάνεις φωλιά για χελιδόνια;

Πόσες;

Ε;

Πές μου, πόσες;

Μη μου γυρνάς τη πλάτη!

Όχι, όχι μη μου τη γυρνάς!

Πές μου!

Μόνο πές μου!

Πόσα;

Πόσα χρώματα συγκεντρώνεις όλο το χρόνο για να συνθέσεις την αναγέννηση της μάνας Γής;

Πές μου!

Πόσο χρόνο διαθέτεις για να ανασάνεις, να φυσήσεις και να σκορπίσεις στον κόσμο μας με την ανάσα σου, ελπίδα και ζωή;

Πές μου!

Θέλω να μάθω!

Πές μου!

Γιατί;

Γιατί δε μιλάς;

Γιατί;

Πές μου!

Μα πώς μπορείς να εξαπλώνεις τοσο πράσινο κάτω από τον έναστρο ουρανό και να τον κάνεις να μοιάζει με γήπεδο ποδοσφαίρου που σφύζει από κόσμο και αδρεναλίνη;

Πές μου!

Θέλω να μάθω, πές μου!

Πάλι δε με κοιτάς;

Γιατί δε με κοιτάς;

Πού στρέφεις τωρα το βλέμμα;

Πές μου!

Στη θάλασσα το στρέφεις;

Σε αυτόν τον απέραντο γαλάζιο πίνακα ζωγραφικής που μοιάζει να μη στεγνώνει ποτέ από τις μπογιές του;

Πές μου!

Τίποτα δε μου λες

Μα εγω θέλω να μάθω τα πάντα, όλα!

Πές μου! Έστω κάτι μικρό, πές μου.

Θέλω να μάθω πως μπορείς να παράγεις μουσική από τα οστρακοειδή και εικόνα από ένα σβησμένο φάρο.

Πές μου!

Πού είσαι;

Πού κοιτάς;

Πού στρέφεις το βλέμμα πάλι;

Τόσες προσδοκίες

Τόσες αναμονές

Τόσες υποσχέσεις άλλων!

Τρέχεις ε;

Ξυπόλητη τρέχεις επάνω σε χρυσοποίκιλους τόνους καφέ άμμου.

Όλο τρέχεις!

Δε σε προλαβαίνω!

Ποτέ δε σε προλαβαίνω.

Σ' ακολουθώ!

Τρέχω ξοπίσω σου, τρέχω!

Απλώνω το χέρι να σε πιάσω, θέλω τόσα να σου πω!

Στάσου για λίγο μόνο,

μη φεύγεις!

Στάσου!

Φεύγεις, χάνεσαι!

Κρύβεσαι πίσω από τόνους πράσινου, γαλάζιου, κόκκινου, καφέ.

Μα πού πάς;

Πού πάς;

Στάσου για λίγο μόνο!

Δε θα ρωτήσω,

Δε θα πω, τίποτα δε θα ζητήσω εγώ να μάθω

Το μόνο που θέλω είναι να μ' αφήσεις να σε δω.

Για λίγο μόνο, μου αρκεί.

Δε θα ζητήσω τίποτα άλλο.

Μόνο στάσου!

Σε κούρασα; Συγνώμη να ζητήσω;

Είναι η χαρά, ο ενθουσιασμός, ο στόχος νέας κατευθυντήριας πορείας.

Είναι που μπορείς να με λούζεις με χρυσό και να δείχνω το δρόμο για το αστέρι.

Τί;

Πάλι θα φύγεις;

Πάλι;

Μα στάσου!

Πάλι μόνη θα μ' αφήσεις να τρέχω ξοπίσω σου;

Κουράστηκα να τρέχω.

Στάσου, ένα λεπτό, κι ας είναι για τόσο μόνο.

Στάσου!

Το λαχάνιασμα δεν επιτρέπει άλλο κυνηγητό.

Τα πόδια τρέμουν, η αναπνοή μουγκρίζει.

Αυτό ηταν!

Χάνομαι κάπου στο άπειρο.

Η καρδιά πάλλετε, θέλει να βγει από το σώμα.

Μένω ακούνητη, ασάλευτη εκεί,

μιλιά δε βγάζω.

Ανάσα!

Ανάσα!

Ακανόνιστοι χτύποι καρδιάς!

Ανάσα!

Ανάσα!

Ακανόνιστοι χτύποι καρδιάς!

Ξάφνου ηρεμία.

Η καρδιά επιστρέφει στο σώμα της.

Η αναπνοή ρυθμίζεται!

Τα πόδια μου "γυρίζουν" κατεύθυνση,

Ο δρόμος της επιστροφής χαράζεται ευθύς μπροστά μου.

Προχωρώ και η θύμησή σου μου φέρνει μια μελαγχολία.

Όσο συνεχιζω να προχωρώ όμως η διάθεση μου ανεβαίνει.

Βλέπω γαλάζιο, χρυσαφί, ακούω τραγούδια από την άμμο και

Χαίρομαι!

Ναι! Αρχίζω να χαίρομαι!

Ωχ!

Κάτι με ενοχλεί στο διάβα μου!

Κάποιο μικρό εμπόδιο.!

Σκύβω έκπληκτη!

Τι να δω!

Ένα στεφάνι με λουλούδια!

Ναι!

Το ξέρω αυτό το στεφάνι!

Το ξέρω, είναι δικό σου!

Θυμάμαι!

Στεφάνωνε το καστανόχρωμο, πλεκτό μαλλί σου!

Έπεσε!

Έπεσε σκέφτομαι!

Της έπεσε!

Γυρίζω πίσω!

Είσαι ήδη πολύ μακριά!

Για άλλους τόπους ταξιδεύεις!

Το κρατώ μες τα δυο μου χέρια ευλαβικά και νοιώθω ασφάλεια.

Το κοιτώ και θέλω να στο ξαναδώσω.

«Θα ξανάρθει!» Ακούω μια φωνή αγορίστικη, νεανική.

Γυρίζω, τί να δω;

Ένα αγόρι.

Ένα αγόρι ντυμένο με ξερόχορτα.

Εχει κι αυτός στεφάνι!

Ναι εχει!

Καφέ, μα είναι γυμνό, εχει μόνο ξερά κλωνάρια!

Με πλησιάζει,

με κοιτά στα μάτια και χάνομαι!

«Θα ξανάρθει», επαναλαμβάνει!

«Είναι της Άνοιξης», ομολογώ!

«Θα της το δώσω!» Υπόσχεται!

«Να τη στεφανώσεις» Τον παρακαλώ!

Κουνάει το κεφάλι,

μου χαμογελά,

με αποχαιρετά και φεύγει!

Όχι δεν είναι όνειρο!

Είναι ροή, είναι κύκλος, είναι οι επισκέπτες μας

Και πάνω απ' όλα είναι τα παιδιά του χρόνου.

Κι ο χρόνος θυμάται!

Φέρσου καλα στο «κυνήγι»

Πριν σε πιάσει πρώτος αυτός!

Σσσσσουτ!

Βήματα, βήματα πάλλονται επάνω στην άμμο.

Σσσσσσουτ!

Άκου!

Έφτασε!

______________ ΤΕΛΟΣ ____________

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

Το άνω ποίημα ήταν η συμμετοχή μου στο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει στην μπλοκογειτονιά μας το λευκό κορίτσι με τα πυκνά, σγουρά, μαύρα μαλλιά! :)

Αναφέρομαι στην Αριστέα μας φυσικά και θέλω να πω οτι είμαι πολύ πολύ χαρούμενη που συμμετείχα και εγώ στο δρώμενο αυτό.

Το θέμα μας ήταν η Άνοιξη και οι δύο λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποίησουμε ήταν η Άνοιξη και η Αναγέννηση που θα βρείτε στο κείμενο με κόκκινη γραμματοσειρά.

Το τί ποιήματα γράφτηκαν δε λέγεται! Θα τα απολαύσετε σύντομα όλα! Θα φιλοξενηθούν στα σπιτάκια του κάθε δημιουργού. :)

Συγχαρητήρια απο μένα σε όσους συμμετείχαν, στην νικήτρια του διαγωνισμού Μαρία Κανελλάκη με το πρωτότυπο και έξυπνο θα πω ποίημά της που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ και να δείτε επίσης σε ποιόν άνθρωπο άνηκε το κάθε ποίημα.

Εγώ είμαι τόσο χαρούμενη και ενθουσιασμένη που νοιώθω πάλι σαν τον εκφραστικό Popeye. Θυμάστε; Αν όχι θυμηθείτε ΕΔΩ.

Eπειδή μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα μαζί σας θα ήθελα να σας πω πως εμπνεύστηκα το άνω ποίημα.

Θυμάστε πριν λίγο καιρό που έκανα κάτι λαθος χειρισμούς και διέγραψα πολλά σχόλια απο το μπλοκ μου και κυρίως τα σχόλια που αφορούσαν την ανάρτηση για τα γενέθλια της μητέρας μου; Αν όχι θυμηθείτε ΕΔΩ.

Εγώ λοιπόν στεναχωρέθηκα πολύ και ο τρόπος που μπορώ να εκφράσω τη λύπη μου ήταν αυτός, με το να γράψω κάτι δηλαδή. Ε λέω αφού θέλω που θέλω να γράψω ένα ποίημα για να συμμετάσχω και εγώ σε αυτό το όμορφο εγχείρημα ας κάτσω να το γράψω τώρα, ευκαιρία είναι. Ε και μετά μου βγήκε όλο αυτό αβίαστα.

Το τί χαρά έχω απο τότε δεν περιγράφεται. Θυμάστε που σας είχα πει οτι σε καλό μου βγήκε τελικά η λύπη; Αυτό εννοούσα. :)

Εχω μάθει να εκφράζω τα όσα νοιώθω και αυτό θα κάνω και σήμερα. Δε μπορώ να κρυφτώ πίσω απο τα συναισθήματά μου, ποτέ και για κανέναν λόγο. Νοιώθω πολύ ικανοποιημένη με το ποίημά μου αυτό και σήμερα δηλώνω υπερήφανη! :)

Ευχαριστώ πολύ όσους με ψήφισαν και δε με ψήφισαν αλλά αγάπησαν με κάποιο τρόπο τη προσπάθειά μου και σας χαιρετώ όλους με ένα τεράστιο χαμόγελο! :)

Να είστε καλά φίλοι μου και να περνάτε όμορφα! Φιλάκια πολλά σε όλους!