ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ: Ο ΒΛΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ).

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε.

Μεγάλη Εβδομάδα από σήμερα και ομολογώ πως δεν κατάλαβα καθόλου πως πέρασαν οι μέρες.

Εύχομαι να περάσετε όμορφα τις μέρες που ακολουθούνε και κυρίως να περάσετε όλα εκείνα τα "στάδια" που πρέπει για να νοιώσετε στο τέλος το μεγάλο θαύμα της Αναστάσεως.

Για σήμερα έκατσα να σας γράψω το δεύτερο και το τελευταίο μέρος της ιστορίας που γράφω για τον καφενέ αλλά πρώτα απ' όλα να σας πω πως εάν θέλετε να μάθετε τί είναι οι ιστορίες του καφενέ και ποιοί συμμετέχουν να πατήσετε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/04/blog-post_10.html και να ενημερωθείτε πλήρως.

Για το πρώτο μέρος της δικής μου ιστορίας θα πρέπει να διαβάσετε πρώτα αυτόν τον σύνδεσμο: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/04/blog-post_8761.html και μετά να επιστρέψετε εδώ για τη συνέχεια και το τέλος του.

Καλή ανάγνωση εύχομαι.

Ο ΒΛΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ).

«Να δείτε που θα «ρουφήσει» τον καφέ του με εκείνον τον ενοχλητικό ήχο που κάνουν οι Βλάχοι». Σιγοψυθίρισε στην παρέα του ο Νικήτας, το μελαχρινό, όμορφο αγόρι για να εισπράξει ως ανταμοιβή τα ειρωνικά χαμόγελα των υπολοίπων.

Ο κυρ Μιχάλης σέρβιρε τον περίεργο επισκέπτη του έχοντας μία υπόνοια να διαγράφεται στις κόρες των ματιών του.

Μέχρι να αφήσει στο στρογγυλό τραπέζι τον ελληνικό καφέ με το νεράκι του, επεξεργάστηκε όσο μπορούσε τον άνθρωπο που έμοιαζε βγαλμένος από κάποιο σενάριο ασπρόμαυρης ταινίας.

Ο Βλάχος «έδειξε» να καταλαβαίνει πως ηταν το επίκεντρο όλων εκείνη τη στιγμή αλλα οι εκφράσεις του προσώπου και του σώματός του, δεν μαρτυρούσαν τίποτα. Δε μπορούσες να καταλάβεις αν το απολαμβάνει, αν ενοχλείτε ή αν αισθάνεται κάτι τέλος πάντων. Ήταν πασιφανές πως ηταν πανέξυπνος και αντιλαμβανόταν τα πάντα γύρω του μα ήταν εξίσου πασιφανές πως το βλέμμα του ήταν άκρως εχέμυθο. Δεν ήταν αδιαφορία αυτό που εξέπεμπε, ήταν ίσως μια «καμουφλαρισμένη» κατανόηση.

«Οτιδήποτε χρειαστείτε φωνάξτε με, το όνομά μου είναι Μιχάλης» Τόνισε ο καλοσυνάτος οικοδεσπότης για να εισπράξει ένα ζεστό χαμόγελο επισκέπτη.

«Κυρ Μιχάλη» φώναξε σχεδόν συνωμοτικά ο Πάνος.

«Έρχεσαι λίγο;» συνέχισε.

«Αμέσως παιδιά μου» απάντησε και πριν προλάβει να καλοτελειώσει την φράση του βρέθηκε στην παρέα των νεαρών παιδιών.

«Ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος; Περίεργος δείχνει.» Αποφάνθηκε ο Νικήτας.

«Τί να σας πω παιδιά μου, δεν ξέρω.»

«Δεν εχει τύχει να τον ξαναδείτε; Αν μένει κάπου εδώ γύρω θα τον έχετε ξαναδεί» Διαπίστωσε μια καστανή, γλυκιά, μικροκαμωμένη κοπέλα.

Ο κυρ Μιχάλης σκέφτηκε δειλά και ξύνοντας ελαφρώς το πάνω μέρος της κεφαλής του κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

«Δεν έκανε θόρυβο» Ακούστηκε η γλυκιά φωνή μιας ξανθιάς κοπέλας με έντονο μακιγιάζ.

«Τί;» Ρώτησε ο διπλανός της, ένα εύσωμο καστανό αγόρι.

«Λέω ήπιε τον καφέ του και δεν έκανε θόρυβο! Άμα είχαμε βάλει στοίχημα θα είχες χάσει!» Είπε με περιπαιχτικό τόνο φωνής στον Νικήτα για να εισπράξει μια αστεία γκριμάτσα.

«Εσείς σήμερα δεν έχετε μάθημα;» Ρώτησε ο κυρ Μιχάλης.

«Έχουμε στις πέντε η ώρα εργαστήριο αλλά λέμε να πάμε κατευθείαν από δω στη σχολή». Του απάντησε η μικροκαμωμένη κοπέλα.

«Και δεν θα πεινάσετε; Με τον καφέ και τα τοστ θα μείνετε; Να σας φτιάξω κάτι πρόχειρο;»

«Όχι κυρ Μιχάλη. Εμείς ξέρεις, δε σε ντρεπόμαστε, οικογένεια σε θεωρούμε πλέον. Αν είναι θα σου πούμε εμείς, μην αγχώνεσαι.» Τόνισε ο Πάνος που χτυπούσε απαλά τον δεξί ώμο του οικοδεσπότη του.

Ο κυρ Μιχάλης συγκινήθηκε και όσο κι αν προσπάθησε να το κρύψει δεν τα κατάφερε. Τα παιδιά του χαμογέλασαν γλυκά και εκείνος έφυγε για το εσωτερικό του καφενέ, που μόλις  «εγκαινίασε» μία νέα παρέα.

Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα όταν τα παιδιά αντιληφθήκαν πως ο Βλάχος ψαχούλευε το ταγάρι του έντονα.

«Ωχ, λέτε  να βγάλει από μέσα καμιά πετσέτα με ψωμί, τυρί, ντομάτα κι ελιές; Μιλάμε θα πέσει τρελό γέλιο. Μαρία έχεις τη ψηφιακή μαζί σου;» Είπε ο Νικήτας απευθυνόμενος στην καστανή, μικροκαμωμένη κοπέλα.

«Όχι αλλά και να την είχα δε θα στην έδινα!» Του απάντησε με πυγμή.

«Έλα ρε μωρό, μια πλάκα θα ναι μονο.»

Η Μαρία έδειξε να διαφωνεί εντονα με τη βλέμμα της.

«Παιδιά πορτοφόλι βγάζει» Είπε η ξανθια μακιγιαρισμένη κοπέλα.

«Να πληρώσει θέλει. Θα φύγει» Συνέχισε.

«Γαμώτο! Και ποτέ θα ξαναδούμε τέτοιο θέαμα;» Διαπίστωσε ο Νικήτας.

«Είσαι βλάκας ρε!» Τόνισε η Μαρία για να προκαλέσει μια μικρή αναταραχή στην παρέα.

 «Έλα ρε Μαράκι, μια πλακίτσα, ας κάνουμε μια τόση δα πλακίτσα» είπε ο Νικήτας με μία απροσδιόριστη μομφή προσώπου.

Η Μαρία «κούρνιασε» στην καρέκλα της δηλώνοντας έτσι την αντίθεσή της μα τα υπολοιπα τέσσερα παιδιά έδειξαν πως θέλουν να αφήσουν την ανεπιτήδευτη τρέλα της νιότης τους να «δράσει».

«Εγώ πάντως διαφωνώ! Να ξέρετε πως διαφωνώ!» Ακούστηκε η γλυκιά φωνή της και ο Πάνος έκανε νεύμα στον κυρ Μιχάλη να τους πλησιάσει.

Το νεαρό, ξανθό αγόρι σιγοψιθύρισε κάτι στο αυτί του μαγαζάτορα και εκείνος κατευθύνθηκε στην κουζίνα του.

Μέσα σε λίγα λεπτά επέστρεψε με τον δίσκο του γεμάτο από ένα σιροπιαστό γλύκισμα.

«Από τα παιδιά απέναντι» Είπε στον Βλάχο τοποθετώντας προσεκτικά στο τραπεζάκι του, ένα μικρό γυάλινο πιάτο και ένα ποτήρι με φρέσκο νεράκι.

Ο Βλάχος κοίταξε το γλυκό και χαμογέλασε στον κυρ Μιχάλη. Σηκώνοντας το νεράκι του έκανε νεύμα στα παιδιά και κράτησε στα δυο του χέρια το γλύκισμα.

Τα παιδιά τον κοίταξαν έντονα. Ο Βλάχος έμπηξε το πιρούνι του στη μία «ζουμερή» φλογέρα και ο κυρ Μιχάλης έκανε να φύγει όταν έμεινε στήλη άλατος βλέποντας τον νεαρό Νικήτα να κοιτάζει τον Βλάχο και να κάνει με τα δάχτυλά του αναπαράσταση της φλογέρας, του μουσικού όργανου που κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με τους ανθρώπους των χωριών και όχι μόνο.

Η παρέα των παιδιών, εκτός της Μαρίας φυσικά, γέλασαν δυνατά και η οργή του κυρ Μιχάλη φανερώθηκε ρίχνοντας ένα πράσινο πανάκι που είχε πάντα «καρφωμένο» στη ζώνη του στο κέντρο του τραπεζιού σας.

«Ντροπή σας! Δεν είναι μόνο το ότι δε σεβαστήκατε τον άνθρωπο και εμένα, είναι ότι δε σεβαστήκατε τούτον τον χώρο και αυτός ο χώρος είναι το σπίτι μου!» Η φωνή του ηταν σα να έβγαινε μέσα από τα «κλειστά» του δόντια.

Κανείς δε μίλησε. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και τα βλέφαρα όλων χαμήλωσαν σαν προβολείς που έριξαν μόλις αυλαία.

Οργισμένος επέστρεψε στο εσωτερικό του μαγαζιού του όταν διαπίστωσε πως ο Βλάχος απολάμβανε κανονικά το γλυκό του.

Χρειάστηκε να πάρει βαθιές αναπνοές μέχρι να ηρεμήσει πλήρως.

«Τα τσογλάνια!» Αναφώνησε.

«Και εγώ, πώς την πάτησα σα πρωτάρης; Έπρεπε να το καταλάβω! Έπρεπε!»

Ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσει ηταν να πλύνει τα πιάτα και τα ποτήρια που είχε συγκεντρώσει στον νεροχύτη του. Η σαπουνάδα και η μοσχοβολιά του λεμονιού που είχε το υγρό πιάτων που χρησιμοποιούσε, τον ημέρευε πάντα

Έτσι λοιπόν και έκανε.

Μόλις σκούπισε στην λευκή πετσέτα τα βρεγμένα χέρια του αισθάνθηκε πως η οργή του είχε ξεπλυθεί και βρισκόταν πλέον στον υπόνομο.

Βγήκε κάπως διστακτικά στην αυλή για να αντικρίσει μια ήσυχη κατάσταση.

Ο Νικήτας του έκανε νεύμα για να πάει εκεί. Πρόθυμα υπάκουσε.

«Μας συγχαρείς κυρ Μιχάλη. Εμείς θέλαμε…»

«Ξέρω αγόρι μου! Ξέρω! Η τρέλα της νιότης. Όλοι έχουμε κάνει τέτοια λάθη και όλοι ντρεπόμαστε γι αυτά! Ξέρω!» Και το πρόσωπό του έδειχνε όντως πως ξέρει!

«Νομίζω όμως πως τη συγνώμη πρέπει να τη ζητήσετε από αλλού και όχι από μένα» Συνέχισε κάνοντας νεύμα με τα βλέφαρά του.

«Κύριε Μιχάλη έρχεστε λίγο;» Ακούστηκε ξαφνικά η φωνή του Βλάχου.

«Μάλιστα» Απάντησε και σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκε κοντά του.

O Βλάχος του σιγοψυθίρρισε στο αυτί και ο κυρ Μιχάλης κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. Το χαμόγελό του έδειξε ήπιο και γαλήνιο συνάμα.

Μετά από λίγο οδηγήθηκε στην κουζίνα και επέστρεψε με ένα δίσκο γεμάτο με πιάτα με γλυκό κεράσι που συνοδευόταν άρτια από φρέσκο γάργαρο νεράκι.

Τα ακούμπησε ευλαβικά στο τραπέζι των παιδιών και τους είπε δείχνοντας τον απέναντι κύριο:

«Κερασμένο με το εξής στιχάκι:

Κι αν με κεράσατε γλυκιά ειρωνεία

να ξέρετε πως η ζωή είναι μία

Ας είναι γλυκιά σαν το σιροπιαστό

και απολαυστική όπως το εκάστοτε γλυκό»

Την αμηχανία των παιδιών, που ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής την «έσπασε» ένας δυνατό χαμόγελο από την πλευρά του Βλάχου. Τα παιδιά μιμηθήκαν την κίνησή του αυτή και η συγνώμη τους ήρθε μέσω της τρυφερής ματιά τους.

«Έτσι μπράβο! Αυτά είναι όντως τα παιδιά μου!» Είπε ο κυρ Μιχάλης φεύγοντας από την παρέα τους.

Ο Βλάχος έβγαλε χρήματα από το πορτοφόλι του και τα ακούμπησε μαλακά στο τραπέζι.

«Είναι πολλά», είπε ο κυρ Μιχάλης μόλις αντίκρισε τα χαρτονομίσματα.

«Και πάλι είναι λίγα…» Του είπε  με μια γλυκιά φωνή και παίρνοντας το ταγάρι του έκανε να φύγει.

Πίσω από την ξύλινη καρέκλα που είχε ακουμπήσει το ταγάρι του, την «ματιά» του κέρδισε ένα σαλιγκάρι που σαν δαφνοστεφανωμένος ολυμπιονίκης είχε σκαρφαλώσει σχεδόν μέχρι το επάνω μέρος τις καρέκλας.

«Βρε, βρε τί κάνεις εσύ εδώ φίλε μου;» Του είπε και δίχως να το καλοσκεφτεί το σήκωσε απαλά και το τοποθέτησε στην παλάμη του.

«Περίεργο…» Σκέφτηκε.

Το σαλιγκάρι ακόμη να κρυφτεί στο κέλυφός του.

«Είσαι ατρόμητος ε;» Συνέχισε.

«Τί γύρευες επάνω στην καρέκλα; Το σπίτι σου ψάχνεις; Μα είσαι τοσο τυχερός, το κουβαλάς συνέχεια μαζί σου! Ρώτα και εμένα!» Η φωνή του «χρωματίστηκε» από νότες νοσταλγίας.

«Νομίζω πως μαλλον γυρεύεις την «αυλή» σου! Έλα να σε βοηθήσω.»

Ο Βλάχος έφυγε από το μαγαζί με το σαλιγκάρι στην παλάμη του.

Όλοι τον χαιρέτισαν μουδιασμένα μα και χαρούμενα μαζί.

Τον είδαν να απομακρύνεται από κοντά τους και το αεράκι που φύσηξε όταν πρωτοήρθε, φύσηξε ξανά.

Λίγα μέτρα πιο πέρα τον είδαν να στέκεται σε ένα μικρό φυτό που στις ρίζες του είχε χώμα.

Τον είδαν να σκύβει.

Υπέθεσαν πως άφησε εκεί το σαλιγκάρι.

Έπειτα χάθηκε κάπου ανάμεσα σε παγωμένα κτίρια.

Κι το αεράκι σώπασε!

Όχι όμως για πάντα…..

__________ ΤΕΛΟΣ _________

Αυτό ήταν φίλοι, ελπίζω να σας άρεσε.

Λοιπόν σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας πω κατι. Η αλήθεια ειναι πως ο τίτλος της ιστορίας μου  ήρθε πρώτα στο νου και επειδή μου άρεσε θέλησα να ασχοληθώ μαζί του. 

Εχθές όμως σκεφτόμουνα ότι ειναι περίεργο που σκέφτηκα αυτόν το τίτλο και έπειτα μου ήρθε μία προσωπική στιγμή στο νου που έγινε πριν απο μιάμιση εβδομάδα και θαρρώ πως εκεί οφείλεται η σκέψη του σαλιγκαριού.

Για να καταλάβετε ήταν μεσημέρι, περίπου 2 η ώρα και εγώ συζητούσα στο δρόμο με μια ηλικιωμένη γυναίκα, ώσπου ξαφνικά μου λέει κοίτα πίσω σου.

Γυρίζω και τί βλέπω; 'Ενα σαλιγκάρι μεγάλο σχετικά να κάθεται επάνω στο καπό ένος λευκού αυτοκινητου και να μοιάζει πολύ περήφανο βρε παιδιά.

"Βρε λέω, κάτσε να δω." 

Το παιρνω, το βαζω στην παλάμη μου και δεν κρύφτηκε στο καβούκι του. Μιλάμε ατρόμητος ο τύπος.  Το ακουμπάω σε μια σκάλα και συνέχισε να περπατά χωρίς να κρυφτεί στο καβούκι ενώ ξέρω καλά πως λόγω φόβου κρύβονται.

Το ξαναπαίρνω και το βάζω δίπλα απο μία βρύση που είχε στην άκρη νερό. Τίποτα το σαλιγκάρι. Σα να μην έτρεχε τίποτα. Δεν εμπαινε μεσα με τιποτα. Εγω μετα ομως πειραχθηκα λεω γιατι δε μπαινει μεσα. Το ξαναπαιρνω στη παλαμη τιποτα αυτο.

Ε και μετα αφου βαρεθηκα να το τρομοκρατω και να με "γραφει" κανονικά είπα να πάω να το αφήσω πιο πέρα σε κατι χορτάρια νωπά. Παω το αφηνω, περπατάει λίγο και μετα απο λίγο μπηκε μεσα στο "σπιτάκι του". Μαλλον νυσταξε! Χαρά εγώ που μπήκε μέσα το σαλιγκάρι δε λέγεται! χαχαχα

Δεν ειχε τυχει να ξανασυναντησω τετοιο ατρομητο σαλιγκαρι και θεωρω ενδομυχα πως αυτο το περισταστικό με ενέπνευσε για τη ροή της ιστορίας.

Αυτά απο μένα σήμερα φίλοι! Να περνάτε όμορφα και να χαμογελάτε πάντα!