ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ: Ο ΒΛΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ).

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα ξανά.

Να πω μόνο πως πριν διαβάσετε το πρώτο μέρος της ιστορίας μου θα ήθελα να διαβάσετε ότι γράφω πρώτα σε αυτή εδώ τη δημοσίευση: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/04/blog-post_10.html για να ενημερωθείτε πλήρως για το τί είναι οι ιστορίες του καφενέ, πώς δημιουργήθηκαν και ποιοί συμμετέχουν στο εγχείρημα αυτό.

Καθαρά για λόγους όγκου "έσπασα" τις αναρτήσεις αυτές, για να μη σας "πέσουν" μαζεμένες και χαθούν στο δικό μου κείμενο όσα πρέπει να μάθετε για την συλλογική αυτή μας προσπάθεια.

Οπότε φίλοι διαβάστε πρώτα το άνω λινκ και μετά ελάτε εδώ! Θερμή παράκληση, έτσι; :)

Ο ΒΛΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙ (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ).

Ήταν μία από εκείνες τις ημέρες…

Από εκείνες τις ημέρες που δε μπορείς να κατανοήσεις αν το Φθινόπωρο σε έχει εγκαταλείψει πλήρως ή εάν η Άνοιξη εχει εγκατασταθεί για τα καλά στη καθημερινή σου ζωή!

Ήταν μία από εκείνες τις ημέρες….

Από εκείνες τις ημέρες που δεν έχεις καταλάβει αν ο Φεβρουάριος δε λέει να πάρει το «κουτσό» του πόδι και να φύγει από το μεγαλοπρεπή θρόνο του ή εάν τα λουλούδια θέλουν να μονοπωλήσουν και πάλι το ενδιαφέρον σου!

Ήταν μία από εκείνες τις ημέρες…

Από εκείνες τις ημέρες που δε μπορείς να καταλάβεις αν τα σύννεφα κυριαρχούν στον ουρανό ή αν οι χρυσές ηλιαχτίδες που προμηνύουν τον ερχομο της Άνοιξης παίζουν «κρυφτό» μαζί σου!

Ήταν μία από εκείνες τις μέρες…

Από εκείνες τις μέρες που νοιώθεις πως κάτι θα αλλάξει στη μίζερη και βαρετή ζωή σου!

Έτσι λοιπόν, εκείνη την ημέρα που ουσιαστικά τίποτα στη φύση δεν ήξερε τί ήθελε να κάνει και ποιά ήταν  η «πραγματική του βάση», ο κυρ Μιχάλης αποφάσισε να βγάλει τέσσερα - πέντε στρογγυλά τραπεζάκια στην μικρή μα όμορφη και περιποιημένη αυλή του για να υποδεχθεί κάποιους ξινούς, σκυθρωπούς, περαστικούς που βιαστικά ως συνήθως θα κάτσουν να απολαύσουν έναν καφέ δίχως να παρατηρήσουν τίποτα απ’ όσα υπάρχουν  γύρω τους.

Τα ξύλινα τραπεζάκια σε συνδυασμό με τις σκαλιστές, παραδοσιακές τους καρέκλες έφτιαξαν μικρές ,όμορφες, γωνιές στην αυλή για να υποδεχθούν τους νέους τους αποίκους.

Ο κυρ Μιχάλης, συμπαθητικός μέσα στο μπλε, καρό, χιλιοφορεμένο πουκάμισό του έμοιαζε πανευτυχής και πλήρης.

Το γκρι του παντελόνι σε συνδυασμό με τα μαύρα του παπούτσια και τις ασορτί τιράντες τον εκαναν να τον κοιτάς και να θέλεις να του χαμογελάσεις από συμπάθεια.

Αδιαμφισβήτητα ηταν αυτό που λένε ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.

Κατευθύνθηκε γρήγορα προς το πάσο της μικρής του κουζίνας και κράτησε στα χέρια του ένα μικρό, κίτρινο βετεξ που χρειαζόταν για να καθαρίσει τα εξωτερικά τραπέζια.

Μια μικρή στάση σε έναν αδιάφορο καθρέπτη τον έκανε να εστιάσει στα λευκά του μαλλιά και μικρά μα πυκνά του γένια και να χαμογελάσει νοσταλγικά και γαλήνια συνάμα.

 Ένα μικρό στρίψιμο στην άκρη του μουστακιού και έτοιμος! Χαμογελάει στον συμπαθητικό μεσήλικα και φεύγει γοργά για την αυλή του.

Χαμογελάει με όλη του την ψυχή όταν συνειδητοποιεί πως κάποιοι «τελευταίοι λαθρεπιβάτες» στόλισαν την περιουσία του.

Κάποια «ξεχασμένα» ξερόφυλλα δέντρων «θρονιάστηκαν» στις καθαρές καρέκλες του και τον εκαναν να χαμογελάσει δυνατά.

Σκούπα, φαράσι και στη «φάκα» οι «λαθρεπιβάτες».

Το βετεξ νωπό ακόμη, καθαρίζει τα τραπεζάκια και τα κάνει να μοσχοβολάνε με ένα όμορφο άρωμα λεμονιού.

Οι κρυστάλλινες μικρές σταχτοθήκες παίρνουν τη θέση τους ευλαβικά στο κέντρο των τραπεζιών και ο κυρ Μιχάλης κάνοντας δυο τρία βήματα πίσω χαμογελά ευτυχισμένος. Ανασαίνει βαθιά και η σημερινή του μέρα εχει μόλις αρχίσει.

Κόντευε μία η ώρα το μεσημέρι, όταν αρκετές, νεανικές, χαρούμενες φωνές των έκαναν να λάμψει και να πεταχτεί στην αυλή σαν πύραυλος που μόλις εκτοξεύθηκε στον ουρανό.

«Καλώς τα παιδιά μου!» Φώναξε δυνατά θέλοντας να καλωσορίσει μία ομάδα πέντε νεαρών φοιτητών που συνήθιζαν να συχνάζουν στο μικρό, οικονομικό, πρόσχαρο, ζεστό μα πάνω απ’ όλα οικογενειακό καφενέ του.

Γιατί αυτό ηταν για εκείνον ο καφενές του! Η οικογένειά του!

Και ο κόσμος που αγαπούσε «το σπιτικό του» γινόταν απευθείας μέλος της οικογένειάς του.

Οι νεαροί φοιτητές, τρία αγόρια και δύο κορίτσια, του ανταπάντησαν με ευχάριστες εκφράσεις και οι στάσεις των σωμάτων τους μαρτυρούσαν πως έτρεφαν για αυτόν τον κύριο όμορφα και αγνά συναισθήματα.

Ήταν πασιφανές το πόσο τον συμπαθούσαν!

«Τα καθημερινά φραπεδάκια;» Ρώτησε όλο χαρά ανοίγοντας τα χέρια του ευθεία σαν να ήθελε να τους χώσει όλους στην αγκαλιά του!

«Ακριβώς κυρ Μιχάλη!» Υπέδειξε ο Ντίνος, ο ξανθός της παρέας.

«Και τοστάκια φυσικά, κερασμένα από το κατάστημα!» Απάντησε ο κυρ Μιχάλης με μια ξαφνική φρεσκάδα!

Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που συναναστρεφόταν με χαρούμενο και ενθουσιώδη κόσμο, ένοιωθε και ο ίδιος μια εσωτερική αναγέννηση και απελευθέρωση μαζί.

Αγαπούσε τους νέους ανθρώπους όχι τοσο για τη φρεσκάδα της νιότης τους όσο γιατί οι σπιρτάδα των ματιών τους των έκανε να πιστέψει πως πάντα θα υπάρχει ελπίδα.

Το τραπεζάκι των φοιτητών ήταν έτοιμο!

Φραπεδάκια, νεράκια, πατατάκια, τοστάκια και μια όμορφη μουσικούλα από το εσωτερικό του καφενέ σύνθετε μία ατμόσφαιρα ξεχασμένη κάπου στα χρόνια που οι άνθρωποι υπηρετούσαν την έννοια της συντροφιάς με τον τρόπο που της άρμοζε.

Το ξύλινο ρολόι που στόλιζε τον εσωτερικό τοίχο του μαγαζιού έδειξε τρεις ακριβώς.

«Να σας φτιάξω μια ομελέτα;» Προθυμοποιήθηκε ο κυρ Μιχάλης για να εισπράξει ένα αρνητικό νεύμα συνοδευόμενο από ένα τεράστιο χαμόγελο ευχαρίστησης.

Ένα ξαφνικό αεράκι σηκώθηκε και δρόσισε τους λίγους πλέον επισκέπτες του καφενέ.

Οι φοιτητές και ένα ηλικιωμένο, ερωτευμένο ζευγάρι απεικόνιζε έναν «πίνακα ζωγραφικής» που λίγοι είχαν τη τύχη να καμαρώσουν.

Το δροσερό αεράκι συνεχίστηκε και ο κυρ Μιχάλης στάθηκε στο κατώφλι της πόρτα  για να καμαρώσει τους φίλους-πελάτες του.

Μια «μπάλα» από ξερόφυλλα πέρασε μπροστά από το καφενέ και το αεράκι δυνάμωσε.

Μέσα σε λίγα λεπτά ξεπρόβαλλε από το δεξί σοκάκι ένας άντρας γύρω στα 60 και πλησίασε γοργά το μαγαζί.

Σαν κάτι να μαγνήτισε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς και έμειναν ασάλευτοι να χαζεύουν τον κύριο που τους πλησίαζε πλέον «στενά».

Στεκόταν εκεί! Μπροστά τους!

Ήταν σχετικά ψηλός, με λίγα παραπανίσια κιλά, είχε μεγάλο γκρι μουστάκι και ατημέλητα πυκνά άγρια μαλλιά που κάλυβαν τους λοβούς των αυτιών του.

Φορούσε ένα παντελόνι εκρού στυλ βράκας, λευκό πουκάμισο με ακάλυπτα τα δυο πάνω κουμπιά με αποτέλεσμα να φαίνεται το λευκό φανελάκι και απ έξω φορούσε ένα γιλέκο μακρύ μαύρο που παρέπεμπε σε φορεσιά Βλάχου. Επίσης μια φαρδιά βυσσινί ζώνη κοσμούσε την ελαφρώς φουσκωτή κοιλιά του.

Οι νεαροί φοιτητές εστίασαν στα παπούτσια του και σχεδόν γέλασαν δυνατά όταν είδαν πως φορούσε πράγματι τσαρούχια.

Δεν ηταν σίγουροι αν έτσι ντύνονταν οι  Βλάχοι παλιά αλλά αυτό υπέθεσαν.

Σήκωσαν και πάλι το βλέμμα ψηλά και εστίασαν σε ένα μικρό, περίεργο και κάπως στραβό μαύρο καπελάκι που κοσμούσε τα γκρίζα μαλλιά του.

Πριν προλάβουν καλα καλα να παρατηρήσουν τον άνθρωπο που στεκόταν απέναντί τους γέλασαν ξανά όταν διαπίστωσαν πως από το δεξί του ώμο ξεπρόβαλλε ένα κοκκινόμαυρο ταγάρι που το ακούμπησε σε μια ξύλινη καρέκλα.

Ο ίδιος μιμήθηκε τη «στάση» του ταγαριού και κάθισε στην διπλανή καρέκλα.

Οι φοιτητές σιγοψιθύρισαν και γέλασαν συνομωτικά Το ηλικιωμένο ζευγάρι τον παρατήρησε προσεκτικά και ο κυρ Μιχάλης κούνησε ελαφρώς το κεφάλι του θέλοντας να «ξυπνήσει» από τον λήθαργο που είχε πέσει.

«Καλώς ήρθατε. Τί θα πάρετε;» Ακούστηκε η καλοσυνάτη φωνή του και ο ίδιος απόρησε που ένοιωσε τόση τρυφερότητα ξαφνικά.

«Ένα ελληνικό, μέτριο, παρακαλώ» Απάντησε ο Βλάχος και κανείς δε περίμενε πως η φωνή του θα ήταν τόσο γάργαρη και γλυκιά με μία άψεστη προφορά που σε καμία περίπτωση δε θύμιζε καταγωγή από χωριό.

«Αμέσως» Αποφάνθηκε ο κυρ Μιχάλης και έφυγε για την κουζίνα.

Οι φοιτητές έμειναν να τον κοιτάνε αποσβολωμένοι. Ο ίδιος το είχε αντιληφθεί αλλα έδειχνε να μην τον νοιάζει.

Ξαφνικά ένα δυνατό αεράκι δρόσισε τον χώρο και ο Βλάχος έκλεισε τα βλέφαρα ως ένδειξη απόλαυσης.

Όταν άνοιξε και πάλι τα μάτια του εστίασε στα μάτια των φοιτητών που κάθονταν απέναντί του και ξάφνου τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν σαν πλαστικές ξιφολόγχες.

Οι φοιτητές επέστρεψαν στην κουβέντα τους και ο Βλάχος έσκυψε και χάιδεψε ένα μικρό μαύρο γλαστράκι με βασιλικό που στόλιζε τη μεριά του φρεσκοασβεστωμένου τοίχου που ακουμπούσε η καρέκλα του.

Μύρισε με ευλάβεια τον βασιλικό και μία ευφορία αλλόκοτη πλημμύρισε την ατμόσφαιρα….

______________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ______________

Αυτά μέχρι στιγμής. Ελπίζω να σας κέρδισε το ενδιαφέρον. :)

Ξέρω πως μάλλον αναζητάτε ένα σαλιγκάρι αλλά επειδή το "φέρνω" απο το εξωτερικό "Ηοllywood μεριά" πρέπει να του στρώσω το αναλόγο κόκκινο χαλί και να καλεσω τους φωτογράφους, καταλαβαίνεται! :P

Πλάκα κάνω ασφαλώς, απλώς το σαλιγκαράκι είναι ο super star της ιστορίας και θα εμφανιστεί για λίγο αλλά θα αμοιφθεί πολύ καλά! Έτσι δεν γίνεται και με τους ακριβοπληρωμένους και διάσημους ηθοποιούς; χαχα

Να έχετε μία όμορφη μέρα! Φιλάκια πολλά σε όλους! :)