1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ).

Εκφραστικοί μου φίλοι καλημέρα! 

Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Τί μου κάνετε; Είστε όλοι καλά;

Εγώ μια χαρά, γι αυτό το λόγο άλλωστε είπα να κάτσω να γράψω το τέταρτο και τελευταίο μέρος του διηγήματος που ανεβάζω.

Λοιπόν, είναι φρέσκο φρέσκο καθως μόλις το τελείωσα και ενα θα σας πω, ειναι λίγο μεγάλο αλλά αν καταφέρω να σας κρατήσω απο την αρχή μέχρι το τέλος του νομίζω πως θα είναι μεγάλο δώρο αυτό για μένα.

Να θυμίσω γρήγορα γρήγορα πως όσοι δεν το έχετε διαβάσει ή το έχετε διαβάσει και θέλετε να το ξαναθυμηθείτε θα πρέπει να κάνετε την ακόλουθη διαδρομή:

Για το πρώτο μέρος πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/1-2-3.html

Για το δεύτερο πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/1-2-3_28.html
Και για το τριτο μέρος πατήστε εδώ:http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/04/1-2-3.html

Kαλή σας ανάγνωση! :)

1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ).

Η πόρτα άνοιξε βιαστικά και δυο αντρικά παπούτσια εκανα την εμφάνισή τους στο χώρο.

Η κοπέλα πεσμένη ακόμη κάτω, έδωσε ώθηση στις παλάμες των χεριών της και στήριξε όλο το υπόλοιπο κορμί της επάνω σε αυτές.

Οι δυο πατούσες τις ενώθηκαν και το τρέμουλο των λευκών δακτύλων τους μαρτυρούσαν δύναμη που προκλήθηκε από συσσώρευση θυμού και οργής.

Σαν γύπας που προσγειώθηκε στη γη, η άγρια ματιά της έδειξε πως το μυαλό της βρισκόταν σε άλλη διάσταση.

Ένα μουγκρητό άγριου ζώου αντήχησε στο δωμάτιο και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο γύπας άνοιξε τα φτερά του και όρμισε στο θήραμά του.

Η κοπέλα, έχοντας χάσει κάθε επαφή με τον ανθρώπινο εαυτό της, όρμισε στο νεαρό φύλακα και με όλη της τη δύναμη έχωσε τα νύχια της στην σάρκα του.

Χτύποι ανθρώπινων σωμάτων γέμισαν τον άδειο χώρο και το θέαμα έμοιαζε με έναν άνθρωπο που τον είχαν περικυκλώσει χιλιάδες άγριες, αιμοβόρες νυχτερίδες.

Η κοπέλα είχα γαντζωθεί κυριολεκτικά επάνω στο φύλακα και οι κραυγές τις θύμιζαν εκρήξεις κανονιού.

Ο φύλακας προσπαθούσε να την απωθήσει χωρίς να της κάνει κακό μα πονούσε πλέον πάρα πολύ.

Όταν διαπίστωσε πως η κοπέλα του δάγκωσε τη μύτη και κόκκινο νερό έτρεχε πλέον στο πρόσωπό του της έδωσε μια δυνατή γροθιά και εκείνη σωριάστηκε στο πάτωμα.

Έβγαλε ένα μαντήλι από τη μαύρη τσέπη του παντελονιού του και έσφιξε με αυτό την πληγωμένη του μύτη.

«Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί πού να πάρει; Γιατί;» Φώναξε δυνατά και η κοπέλα σύρθηκε όπισθεν μέχρι την άκρη του τοίχου.

Τα μάτια της πιο μαύρα και σκληρά από ποτέ έδειξαν να επιστρέφουν ξανά στο σώμα της και μόλις εκείνη τη στιγμή διαπίστωσε πως απέναντί της βρισκόταν ο Νίκος ο φρουρός της και όχι το κτήνος ο πατέρας της.

Κούνησε το κεφάλι σα να μη μπορούσε να πιστέψει αυτό που μόλις είχε κάνει και έκλεισε τα αυτιά της στις βρισιές που αμολούσε ο μαινόμενος πλέον φύλακας.

Εκείνη τη στιγμή βήματα γοργά ακούστηκαν στο κατώφλι της πόρτα της.

Δυο άνθρωποι εισέβαλλαν πανικόβλητοι στο χώρο.

«Τί συνέβη εδώ;» Ρώτησε η ψιλόλιγνη, καστανόχρωμη, γυναικεία φιγούρα που το ντύσιμό της πρόδιδε πως ήταν γιατρός και ο άλλος, νεαρός άντρας που φορούσε τη στολή του φύλακα, έκανε να βγάλει κάτι από την τσέπη του.

«Όχι,» του είπε η γιατρός και εκείνος υπάκουσε.

«Μου όρμισε σαν άγριο ζώο. Με χτύπησε τοσο δυνατά που νόμιζα πως θα με σκοτώσει. Δες εδώ τι μου έκανε. μου δάγκωσε τη μύτη» Φώναξε δυνατά ο Νίκος και η κοπέλα τρόμαξε.

Η καστανόχρωμη γυναίκα κοίταξε τη μύτη του νεαρού φύλακα και βγάζοντας γάζες από τη λευκή της φανέλα τον περιποιήθηκε προσωρινά.

«Οδήγησε τον στο γραφείο του κυρίου Νικολάου, θα χρειαστεί ράμματα» Είπε στον άλλο φύλακα και τους έκανε νόημα να αποχωρίσουν!

«Κι όλα αυτά για μια τρελή! Για μια τρελή γαμώτο μου» Φώναξε ο τραυματίας και χτύπησε με πυγμή τα χέρια του στο κάσωμα της πόρτας.

Η κοπέλα σαν πίθηκος έτρεξε σε μια γωνία του τοίχου και στριμώχτηκε εκεί σαν ένας μπόγος άπλυτων ρούχων.

Το λευκό της φόρεμα είχε πλέον κόκκινες πιτσιλιές επάνω και αυτό την έκανε να φοβηθεί.

Με τα δάχτυλά της να τρέμουν άρχισε να τρίβει το ύφασμά κάνοντάς το όμως να λερωθεί περισσότερο.

Όταν είδε πως ο λεκες εξαπλώθηκε έβγαλε ένα περίεργο πληγωμένο ήχο και συνέχισε να τρίβει πανικόβλητη.

Η νεαρή γιατρός προσπαθώντας να βάλει τις σκέψεις τις σε τάξη πλησίασε δειλά την κοπέλα, η οποία είχε απορροφηθεί στον λεκέ και έδειχνε να αδιαφορεί για την παρουσία της άλλης γυναίκας στο χώρο.

«Άσε με να σε βοηθήσω,» ακούστηκε η γλυκιά φωνή της γιατρού και με απαλό ρυθμό κατέβηκε στο πάτωμα για να βρεθεί στο ύψους της πληγωμένης κοπέλας.

Κοιτάζοντάς την στα μάτια, με αργές και προσεκτικές κινήσεις έπιασε το λερωμένο ύφασμα και άρχισε να το τρίβει ελαφρώς.

Η κοπέλα την κοίταξε στα μάτια ανασαίνοντας κάπως πιο ήρεμα και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα κατέβασε τα χέρια της και την άφησε να την καθαρίσει.

«Αυτό ηταν ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Δυστυχώς ο  λεκές δε φεύγει ολοκληρωτικά, θα χρειαστεί…» πρόλαβε να πει και η Μαρίζα πιστεύοντας πως θα εχει για πάντα το αίμα ενός ανθρώπου πάνω της άρχισε να βγάζει σπαρακτικούς ήχους.

«Όχι, όχι, ηρέμησε. Δε κατάλαβες καλα. Όταν πλυθεί θα καθαρίσει το ύφασμα. Θα κανονίσω να πας για μπάνιο και να βάλεις καινούργια ρούχα, εντάξει;» Η γλυκιά φωνή της γιατρού την έκανε να ηρεμήσει και να την κοιτάξει κάπως πιο τρυφερά στα μάτια.

«Θα είσαι και πάλι καθαρή, εντάξει;» Η γλυκιά, αργή και ήρεμη φωνή της την έκανε να αισθανθεί καποια μικρή αγγαλίαση στη ταραγμένη ψυχή της.

Η Μαρίζα κούνησε το κεφάλι κάπως διστακτικά μα με τρόπο που έδειχνε πως συμφωνούσε.

«Ωραία» ψέλλισε η γιατρός και την έπιασε μαλακά από τα δυό της μπράτσα.

Τη σήκωσε απαλά και την οδήγησε στο ξεχαρβαλωμένο ράντζο.

«Έλα να καθίσουμε λίγο εδώ» Της είπε γλυκά και η κοπέλα υπάκουσε πρόθυμα.

Η νεαρή γιατρός κοίταξε το όμορφο πρόσωπο της κοπέλας και της χαμογέλασε τρυφερά.

Χάιδεψε απαλά τα μαύρα, κοντά της μαλλιά και τις έφτιαξε στο πλάι τις μικρές  τις αφέλειες.

«Δε νομίζω να έχω ξαναδεί τοσο μαύρα μαλλιά σε κοπέλα» της είπε χαμογελώντας και τότε η Μαρίζα ανέτρεξε στο χάδι της μητέρας της που τοσο άδικα της την είχε στερήσει τότε ένα παλιοαυτοκίνητο.

«Μέχρι το φούρνο θα πήγαινε» Είπε σα κάτι να λύθηκε μέσα της και ένα δάκρυ κύλησε στο λευκό της πρόσωπο.

«Μαρίζα μιλάς!» Τόνισε με ενθουσιασμό η γιατρός πού δε μπορούσε να πιστέψει πως μετα από τόσους μήνες που την παρακολουθούσε άκουσε τη λεπτή φωνή της να λέει και κάτι άλλο πέρα από αριθμούς.

Η Μαριζα δείχνοντας να μην εχει ακούσει τον έκπληκτο θαυμασμό στη φωνή της γιατρού της, συνέχισε να μιλά με αστραφτερό βλέμμα κοιτάζοντας τον απέναντι τοίχο.

«Θέλω να πάω στο σχολείο!»

«Όχι δε θα πας! Εκεί δε μπορούν να σου προσφέρουν όσα μπορώ εγώ!» Συνέχισε κάνοντας την φωνή της να μοιάζει πετρώδες και σκληρή, ακριβώς σαν τη φωνή του πατέρα της.

Η στάση του κορμιού και του προσώπου της άλλαξε. Ήταν πασιφανές. μιμούταν τον πατέρα της.

«Πάλι έπαιζες στην αυλή με τον σκύλο; Γι αυτό στον πήραμε; Για να ασχολείστε μαζί του και να μη διαβάζεις;»

«Θα στον πάρω!» Αποφάσισε και διέταξε.

«Όχι μπαμπά, μη το κάνεις, σε παρακαλώ! Θα διαβάζω μην το κάνεις!» Η φωνή της έγινε και πάλι σπαραχτική και το στήσιμο του κορμιού της μαρτυρούσε φόβο και πόνο μαζί.

«Εσύ φταις!»

«Το μόνο που έπρεπε ηταν να διαβάζεις!» Η σκληροτράχηλη φωνή επέστρεψε και το σώμα της κοπέλας έγινε άκαμπτο σαν μάρμαρο.

Ξαφνικά, δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο της και το λεπτό κορμί της άρχισε να τρέμει. Η γιατρός την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά της. Η κοπέλα δεν έδωσε καμιά σημασία. Συνέχισε να κλαίει σαν ένα μικρό, τιμωρημένο παιδί.

«Μη κλαις! Σταμάτα να κλαις! Πρέπει να είσαι δυνατή!» Η πετρώδες φωνή και το σκληρό βλέμμα επανήλθαν στο σώμα της.

«Αν σταματήσεις να κλαις και υποσχεθείς να διαβάζεις και να διαπρέψεις στη ζωή σου ακολουθώντας τις δικές μου οδηγίες, υπόσχομαι πως θα σου επιστρέψω το σκύλο σου!»

«Αλήθεια μπαμπά;» Ρώτησε με έναν ενθουσιασμό ευκολόπιστου παιδιού!

«Αλήθεια!» Απάντησε σκληρά όπως πάντα.

«Κι από τότε εκανα ακριβώς ότι ζητούσε! Μόνο που ο Μπόμπι μου δε επέστρεψε ποτέ!»  Η Μαρίζα κοιτούσε κατάματα την νεαρή γιατρό και της απηύθυνε το λόγο.

Αυτό κι αν ηταν αξιοσημείωτο!

Η γιατρός δεν μίλησε! Ήθελε να μιλήσει μα δε μπορούσε. Αρκέστηκε στο να χαϊδέψει απλώς το πρόσωπό της.

«Κάθε φορά που έκανα λάθη, που δεν ήμουνα όσο καλή επιθυμούσε έσερνε το «ξυράφι» του στο πάτωμα, μου έδειχνε το πόσο θα πονέσω και έπειτα με διαπαιδαγωγούσε.

«Σε διαπαιδαγωγούσε;» Ρώτησε με έντονο βλέμμα η  γιατρός.

«Έβγαζε την ακριβή ζώνη του παντελονιού του, έσερνε για λίγα λεπτά στο πάτωμα τη σιδερένια αγκράφα της για να ακούσω τον ήχο της και έπειτα με διαπαιδαγωγούσε αλύπητα».

Η Μαρίζα είχε γυρίσει και πάλι το βλέμμα στον τοίχο και μιλούσε με φωνή άγρια και κρύα.

Η γιατρός έπιασε τα δάχτυλά της και ηταν παγωμένα.

Η Μαρίζα έδειξε να αισθάνεται και πάλι μόνη.

«Σε χτυπούσε το κάθαρμα!» Είπε η γιατρός σαν να ήθελε να βγάλει από μέσα της με αυτή τη φράση τον πόνο που είχε μόλις πάρει από την ασθενή της.

«Με διαπαιδαγωγούσε!» Ξανάπε η Μαριζα κοιτάζοντάς την με τρόπο που έδειχνε ότι την διορθώνει.

«Κι έτσι μια μέρα αποφάσισα να τον διαπαιδαγωγήσω και εγώ!» Τα μάτια της άστραψαν και βρόντηξαν σαν κεραυνός.

«Πήρα ένα μαχαίρι και τον διαπαιδαγώγησα όπως του άξιζε!» Συνέχισε να μιλά τρίζοντας τα δόντια και τα δάχτυλά της έσφιξαν δυνατά τα δάχτυλα της γιατρού.

Η γιατρός μη μπορώντας να πιστέψει τα όσα άκουγε, άφησε τη κοπέλα να τις σφίγγει τα δάχτυλα παρόλο που πονούσε πολύ.

Μετά δυσκολίας κατάφερε να αρθρώσει κάποιες λέξεις.

«Πώς αισθάνεσαι τώρα γι΄αυτό;» Της είπε γαλήνια μα και διστακτικά συνάμα

            Η Μαρίζα κοίταξε τα δάχτυλά τους που ήταν μπλεγμένα και μόνο τότε κατάλαβε πως πονούσε πολύ την κοπέλα. Μονομιάς την ελευθέρωσε.

            Έστρεψε το βλέμμα στο ψηλό παράθυρο και μετα από λίγο τη κοίταξε ξανά.

            Με φωνή άριστης μαθητρίας της είπε παπαγαλίζοντας:

«Αν μία συνάρτηση είναι συνεχής σε ένα κλειστό διάστημα [α, β] και ισχύει f(a)f(b)<0, τότε υπάρχει τουλάχιστον ένας πραγματικός αριθμός ξ, που ανήκει στο στο ανοικτό διάστημα (a, b), ο οποίος θα είναι ρίζα της εξίσωσης f(x) = 0.»

«Το θεώρημα Bolzano» Συνέχισε η γιατρός να μιλά με κομμένη την ανάσα.

       «Το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογώνιου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών». Υπέδειξε η Μαρίζα με καμάρι και με στάση κορμιού που φανέρωνε υπερηφάνεια συνέχισε:

              «Το  Πυθαγόρειο Θεώρημα», είπε και πάλι η γιατρός.

«  Όταν ένα υγρό εκρέει στον ελεύθερο αέρα υπό την επίδραση της βαρύτητας από μια οπή βάθους h (από την ελεύθερη επιφάνειά του) αποκτά "ταχύτητα εκροής" ίση με εκείνη που θα ελάμβανε εάν έπεφτε ελεύθερα από ίδιο ύψος.

• Προϋπόθεση ισχύος του θεωρήματος αυτού είναι το εμβαδόν διατομής εκροής να είναι κατά πολύ μικρότερο της ελεύθερης επιφάνειας.

         Η ταχύτητα υ στο σημείο της εκροής δίνεται από τον τύπο: υ = σε m/sec.
        Η δε παροχή Q, όταν η διατομή της οπής εκροής είναι F, δίνεται από τον τύπο Q = F σε m³/sec» 

          «Τί ειναι αυτό; Δεν το ξέρω... » Επισήμανε η γιατρός για να εισπράξει ένα βλέμμα της κοπέλας που μαρτυρούσε οτι θεωρούσε ανόητη την ερώτησή της.

          «Ειναι το Θεώρημα του Τοριτσέλι φυσικά» Το πρόσωπό της έλαμψε. 

            « Όχι όχι μη μου κλείνεσαι πάλι σε θεωρήματα και σε αριθμούς! Σε παρακαλώ, φύγε από κει, φύγε από τα μαθηματικά!» Είπε με μια πνοή η γιατρός και το πρόσωπό της μαρτυρούσε φόβο. Φόβο πως η ασθενής της θα κλειστεί και πάλι στους αριθμούς της.

            Η Μαρίζα γύρισε και την κοίταξε προσεκτικά. Τα μεγάλα της μάτια ερεύνησαν σπιθαμή προς σπιθαμή το πρόσωπό της,

            «Κουράστηκα. Μπορώ τωρα να κοιμηθώ;» Η φωνή της και το στήσιμο του κορμιού της ηταν πολύ στημένο ξαφνικά.

            «Ναι μπορείς, να κοιμηθείς! Ξεκουράσου!» Της είπε η γιατρός και την σκέπασε με την κουβέρτα της.

            « Όλα θα πάνε καλα! Σήμερα κάναμε ένα μεγάλο βήμα!» Ψιθύρισε στο αυτί της και την φίλησε στο μάγουλο.

            « Σ ευχαριστώ μπαμπά!» Είπε η Μαρίζα όλο χαρά!

            Η γιατρός έκανε να φύγει και πριν εγκαταλείψει το χώρο γύρισε να δει και πάλι την ασθενή της.

1…

2…

3…

Παύση!

1…

2…

3…

Παύση!

Την άκουσε να προφέρει και προσπάθησε να σκεφτεί τι μπορεί να σημαίνει αυτή η φράση που επαναλαμβάνει τοσο συχνά.

Το κορίτσι αποκοιμήθηκε! Η γιατρός έφυγε μουδιασμένα από το χώρο. Είχε επηρεαστεί πολύ περισσοτερο απ ότι πίστευε και έπρεπε.

Οι ασθενείς είναι ασθενείς είχε μάθει, μα να που πάνω απ όλα ηταν άνθρωποι!

« Θα τη βοηθήσω! Παση θυσία θα τη βοηθήσω» Υποσχέθηκε και ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο χώρο που άφηνε πίσω της χάθηκε κάπου ανάμεσα σε διαδρόμους.

____________________

Ένα πληγωμένο σπουργίτι κρύβει τις σπασμένες του φτερούγες κάτω από ένα ξύλινο γραφείο

           Τρέμει όλο του το σώμα και από τα μάτια του αντί για δάκρυα αναβλύζουν πυρακτωμένα βέλη.

       Λίγα μέτρα παραπέρα ένας άνθρωπος αγέρωχος εχει αφήσει μόλις την τελευταία του πνοή κατακρεουργημένος από δεκάδες μαχαίρες. 

1…

2…

3…

Παύση!

1…

2…

3…

Παύση!

1…

2…

3…

Παύση!

1…

2…

3…

Παύση!

       Επαναλαμβάνει το νεαρό κορίτσι τη στιγμή που κουλουριάζεται και το σώμα του αρχίζει να πάλλεται  σε έναν δικό του, ακανόνιστο ρυθμό.

___________________ ΤΕΛΟΣ __________________ 

Αυτό ήταν φίλοι! 

Εύχομαι να σας άρεσε η συνέχεια και το τέλος! Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα!

Φιλάκια πολλά σε όλους και να θυμίσω πως αυτό το διήγημα είναι αφιερωμένο στο Συριανό Κορίτσι που την «έπιασα» σε άλλο μπλοκ να εκφράζεται τοσο όμορφα για εμένα! <3

Να έχετε μια όμορφη μέρα! <3

Και να πω επίσης πως τους μαθηματικούς όρους τους βρήκα όλους στο site της βικιπαιδείας. 

Να έχετε ένα όμορφο μεσημεροαπόγευμα! <3