1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ).

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα.

Σήμερα είχα διάθεση να κάτσω να γράψω το τρίτο και προτελευταίο μέρος του διηγήματος 1… 2… 3… Παύση και σας το παρουσιάζω αμέσως.

Να πω μονο πως όσοι δεν το έχετε διαβάσει ή το έχετε διαβάσει και θέλετε να το ξαναθυμηθείτε θα πρέπει να κάνετε την ακόλουθη διαδρομή:

Για το πρώτο μέρος πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/1-2-3.html

Και για το δεύτερο πατήστε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/1-2-3_28.html

Καλή σας ανάγνωση. :)

1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)

Κουλουριασμένη για ώρα στην κουνιστή πολυθρόνα ένοιωσε το κορμί της να μουδιάζει επικίνδυνα.

Ελευθέρωσε τα πόδια της και έπειτα όλοι οι μυς του σώματός της χαλάρωσαν.

Η δεξιά, γυμνή πατούσα ακουμπά το πάτωμα και το ελαφρύ της τρεμούλιασμα αποδεικνύει πως η κυκλοφορία του αίματος δεν την αυτή που θα έπρεπε.

Η αριστερή, γυμνή πατούσα ακολουθεί την πρώτη και τρεμοπαίζει στον ίδιο ακριβώς τόνο και ρυθμό.

Χρειάστηκαν λίγα λεπτά ώστε να επανέλθει το σώμα της στο τέμπο των χτύπων της καρδιάς της.

Έκανε να σηκωθεί από την «κρυψώνα» της μα τα ίδια της τα δάχτυλα την κρατούσαν δέσμιο του εαυτού της.

Κοίταξε τα δάχτυλα των χεριών της που σαν νύχια αρπαχτικού είχαν μπηχτεί στα μπράτσα της πολυθρόνας και το λευκό της πρόσωπο χλόμιασε.

Η δυναμική που είχαν τα δάχτυλα των ποδιών της ηταν ίδια ακριβώς με αυτή που είχαν τα δάχτυλα των χεριών της, με τη μόνη και κύρια όμως διαφορά πως τα πρώτα κινούνταν προς την ελευθερία και τα δεύτερα κρατούσαν την θλίψη, την αφάνεια και το παρελθόν στο προσκήνιο.

Προσπαθούσε να αποκολληθεί από τις αλυσίδες τις, το ήθελε πολύ, φαινόταν αυτό στις εκφράσεις του προσώπου της που μαρτυρούσαν πόνο και μάχη μαζί αλλά όσο πολύ ήθελε να σηκωθεί από εκεί άλλο τόσο ήθελε να κρυφτεί και πάλι στο εσωτερικό της ώστε να νοιώσει ασφαλής και  πλήρης γιατί η αλήθεια είναι πως μόνο εκεί μέσα ένοιωθε πως μπορεί πλέον να έχει κάποτε όλα όσα είχε τολμήσει τότε να ονειρευτεί...

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη πάλη του εαυτού με τις αναμνήσεις και τα όνειρα, κυματιστοί, αέρινοι, βηματισμοί έρχονται από κάπου μακριά.

1… 2… 3…

1… 2… 3…

«Τί κάνει η διάνοιά μου;» Μια αντρική, πετρώδες φωνή εισβάλλει στο νου και την αιφνιδιάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια ταχύτητα που το κατάφερνε πάντα.

«Διάβασες για σήμερα; Φέρε μου το τετράδιο των μαθηματικών σου!» Η ίδια φωνή επιμένει να της κάνει ανόητες ερωτήσεις και να την προστάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάποιος χάρακας μετρά αριθμούς, αποστάσεις, μεγέθη, παλάμες και σώματα ανθρώπων!

Η ανάσα της βαραίνει, βαραίνει ολοένα και περισσοτερο και τα γαντζωμένα της δάχτυλα τρέμουν τοσο δυνατά που χώνονται κυριολεκτικά μέσα στα μπράτσα της πολυθρόνας και σκίζουν το βρώμικο ύφασμά της.

Ο ήχος του σκισίματος τη κάνει να κοιτάξει έντονα τον απέναντι τοίχο και επάνω του να «οραματιστεί» μια γνώριμη για εκείνη σκηνή.

Καθισμένη σε ένα γραφείο που μόνο παιδικό δε μοιάζει, να πρέπει να διαβάσει δεκάδες βιβλία που δεν είναι της ηλικίας της, που δεν κατανοεί, που δε θέλει και κυρίως που δεν της αρέσουν!

Το μόνο που ήθελε ηταν να βγει στην αυλή να παίξει με το σκύλο της και το μόνο που κατάφερε επειδή δε διάβαζε και ήθελε μόνο να παίζει μαζί του ηταν να τον αποχωριστεί βιαίως και μάλιστα για πάντα.

Τιμωρία! Η τιμωρία ηταν η αγαπημένη του πράξη! Διαπαιδαγώγηση την ονόμαζε και της είχε απεριόριστη λατρεία.

Τιμωρία επειδη δε διαβάζει. Τιμωρία επειδη δεν καταλαβαίνει. Τιμωρία επειδη η προσπάθειά της δεν ηταν ποτέ αρκετή για εκείνον! Τιμωρία επειδη δυσχερούσε στην διαπαιδαγώγησή του. Τιμωρία επειδή είχε από μικρή το σθένος να πει όχι! Τιμωρία επειδή δεν ηταν σαν εκείνον. Τιμωρία επειδή δεν μπορούσε να καταλάβει τα γιατί και τα θέλω του και κυρίως Τιμωρία γιατί δεν ηταν η διάνοια που εκείνος είχε επιλέξει να γίνει!

Η μήπως ήταν αλλα ποτέ δε βρήκε το σωστό τρόπο για να της το δείξει;;;

Να!

Η πόρτα του σπιτιού τους!

Η ακριβή, λευκή τους πόρτα!

Πόσο όμορφη είναι, στ’ αλήθεια;

Αυτήν ακριβώς τη πόρτα είχε ανοίξει η μητέρα της για να πάει στο φούρνο και δεν επέστρεψε ποτέ…

Η κοπέλα ελευθερώνει το δεξί μπράτσο της πολυθρόνας και τέμνει την παλάμη της ευθεία στον τοίχο. Δείχνει να προσπαθεί να πιάσει κάτι και το πρόσωπό της μαρτυρά μια πικρή συγκίνηση.

«Μαμά»! Προλαβαίνει να πει και η πόρτα κλείνει.

Ο τοίχος σκοτεινιάζει, εκείνη μένει μετέωρη με το ένα χέρι στην πολυθρόνα, το άλλο στον αέρα και τις γυμνές πατούσες κολλημένες σε ένα πάτωμα από τσιμέντο!

Κάτι σαν κεραυνός ακούγεται και στρέφει το βλέμμα στο ταβάνι. Βίαιες στάλες κρύου νερού πέφτουν επάνω της και τη κάνουν να φοβάται.

Το βλέμμα της μαρτυρά πως ξέρει ότι δε μπορεί να συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα μα το τρέμουλο του σώματός της φανερώνει πως ο φόβος την εχει κυριέψει ολοκληρωτικά.

Ξάφνου, ο τοίχος φωτίζεται ξανά και η σκηνή της λευκής πόρτας είναι πάλι εκεί με τη μόνη διαφορά πως στέκονται στο κατώφλι της τέσσερα αντρικά πόδια.

Δυο πόδια μέσα από την πόρτα και δυο πόδια έξω από αυτή.

Αντικριστά πόδια έτοιμα για μάχη!

Δεν βλέπει πρόσωπα, βλέπει μόνο παπούτσια και η αλήθεια είναι πως της είναι γνώριμα όπως ακριβώς και οι φωνές που ακούει.

«Πρέπει να καταλάβεται πως το παιδί σας πρέπει να επιστρέψει στο σχολείο. Δεν είναι σωστό να την απομακρύνεται τόσο ξαφνικά από το σχολικό της περιβάλλον». Δυο ζευγάρια καφέ παπούτσια που δείχνουν φτηνιάρικα κουνιούνται ελαφρώς και μαρτυράνε μια άβολη στάση σώματος.

«Σας είπα πως θα αναλάβω προσωπικός την διαπαιδαγώγηση της κόρης μου και δε καταλαβαίνω κύριε το λογο της επίσκεψής σας!» Η θυμωμένη πετρώδες φωνή τη κάνει να τρομάξει και τα καλογυαλισμένα λευκά ατάραχα παπούτσια τη κάνουν να θέλει να κάνει εμετό.

«Η Μαρίζα πρέπει να επιστρέψει στο σχολείο. Εχει ανάγκη να είναι με τους συμμαθητές της. Να κάνει σκανδαλιές, να παίζει στα διαλλείματα, να διαβάζει με τους συμμαθητές της, εχει ανάγκη να ζήσει σαν ένα φυσιολογικό παιδί της ηλικίας της. Δε καταλαβαίνω για ποιό λογο την αποκόπτεται από το περιβάλλον στο οποίο πρέπει να βρίσκεται μα και που της αρέσει να βρίσκεται.» Η φωνή του δασκάλου της στο δημοτικό είναι το ίδιο γλυκιά και γαλήνια όπως την ώρα της διδασκαλίας του.

«Η κόρη μου κύριε είναι διάνοια και η μόνη μόρφωση που μπορείτε να της μεταλαμπαδεύσετε εσείς και το περιβάλλον εργασίας σας είναι το πρώτο που θα γίνει συνάμα και το τελευταίο σκαλοπάτι από αυτά που μπορώ να της προσφέρω εγω!» Η σκληρή και εγωιστική φωνή του πατέρα της μαρτυρά μεγαλεπήβολα σχέδια και στόχους που εχουν παρθεί από καιρό για εκείνη.

«Μα κύριε» προλαβαίνει να πει ο δύσμοιρος δάσκαλος πριν τον διακόψει η αλαζονική φωνή του πατέρα της.

«Εάν δε φροντίσω Εγώ για την μόρφωση της κόρης μου, το μόνο που θα καταφέρει μαζί σας είναι ένα, δύο, το πολύ τρία επίπεδα πάνω από εσάς, από τις γνώσεις ενός τυχάρπαστου δασκάλου και Εγώ για την κόρη μου δε στοχεύω σε κάτι λιγότερο από την κορυφή! Διότι το παιδί το δικό Μου είναι διάνοια και οφείλω να το τοποθετήσω πρώτο και πάνω απ’ όλους». Ο τόνος της φωνής του μοιάζει με τον ήχο ενός μαστίγιου.

Η λευκή πόρτα κλείνει βιαίως και το μικρό κοριτσάκι που παρακολουθούσε τη συζήτηση κρυμμένο πίσω από μαρμάρινα κάγκελα δακρύζει.

Κεραυνός αντηχεί στο δωμάτιο ξανά!

Κεραυνός αντηχεί και πάλι!

Στάλες αγγίζουν και πάλι το πρόσωπό της!

Στάλες ξανά!

Ακόμη περισσότερες αυτή τη φορά!

Κι ακόμη περισσότερες!

Και ξάφνου καταιγίδα!

Η κοπέλα κραυγάζει και ελευθερώνοντας το μπράτσο της πολυθρόνας που σαν αγκίστρι ηταν καρφωμένο το χέρι της επάνω του, σωριάζεται στο έδαφος!

Θέλει να μετρήσει!

Εχει ανάγκη να μετρήσει!

Καλεί τους αριθμούς της, μα τίποτα!

Κανείς δεν την επισκέπτεται!

Κραυγάζει και είναι μούσκεμα!

Φοβάται την καταιγίδα και βρίσκεται πλέον στο έλεός της.

Η βροχή την χτυπά αλύπητα και ουρλιάζει. Ουρλιάζει όσο πιο δυνατά μπορεί.

Κλειδιά ακούγονται στην πόρτα της.

Κάποιος ξεκλειδώνει και μόνο τότε η κοπέλα κοιτάζει τα δάχτυλά της που γρατζουνάνε το πάτωμα.

Με τρόμο κοιτάζει το πάτωμα και βλέπει πως δεν είναι ξαπλωμένη επάνω σε τσιμέντο, είναι παγιδευμένη μέσα στο τσιμέντο και πονάει, πονάει πολύ!

Το τσιμέντο μοιάζει να την καταπίνει, η βροχή ραπίζει με μανία το πρόσωπό της και εκείνη συνεχίζει να ουρλιάζει με μανία.

Τα κλειδιά της πόρτας βροντάνε δυνατά. Πανικό! Μαρτυράνε πανικό!

Τα μαύρα της μάτια κοιτάνε το πόμολο της πόρτας και εκείνο γυρίζει!

Η πόρτα ανοίγει και……

______________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ______________

Νομίζω πως σας εκανα «τσαχπινιά» φίλοι. Έκοψα τη ροή της ιστορίας σε καίριο σημείο.

Χιχιχιχι (πονηρή φάτσα – πονηρό γέλιο) :P

Όμως δε νομίζω να έχετε παράπονο, έγραψα μπόλικο σήμερα. 

Τα καλα νέα είναι πως το επόμενο μέρος θα είναι και το τέλος της ιστορίας!

Εύχομαι να σας άρεσε η συνέχεια! Φιλάκια πολλά σε όλους και να θυμίσω πως αυτό το διήγημα είναι αφιερωμένο στο Συριανό Κορίτσι που την «έπιασα» σε άλλο μπλοκ να εκφράζεται τοσο όμορφα για εμένα! <3

Να έχετε μια όμορφη μέρα! <3