Γκρίζα Σοφία

 

 

 

Αγέρωχη στο άδειο δωμάτιο στέκομαι

χιλιάδες ατέρμονες σκέψεις με καταβάλλουν

κοιτώ τα ρυτιδιασμένα χέρια μου

που μου μαρτυρούν πως πια δεν υπερβάλλω.

 

Κουρασμένη πάντοτε ένιωθα

πως μεγάλωσα πολύ θεωρούσα

μα τώρα που τα χρόνια πέρασαν

κοιτώ γύρω μου και ψάχνω ότι αγαπούσα.

 

Το είδωλο μου κοιτάζω στο καθρέπτη

μια γκρίζα σοφία αντικατοπτρίζει

ξαφνικά έντονη αγγαλίαση

το χώρο και τη ψυχή γεμίζει.

 

Συνειδητοποιώ πως είμαι όμορφη

μου αρέσει αυτό που βλέπω

κάποτε το φοβόμουνα

μα  τωρα αγαπώ να επιβλέπω.

 

Κατευθύνομαι σε άλλο πια δωμάτιο

τα έπιπλα μηχανικά αγγίζω

χιλιάδες σκέψεις διάσπαρτες

το χώρο τριγυρίζουν.

 

Χαμογελώ νοσταλγικά

πλησιάζω το παράθυρο με θέρμη

η σκέψη τρέχει βιαστικά

στο παρελθόν και μένει.

 

 

Έψαχνα να σε βρω!

Απεγνωσμένα σε έψαχνα,

μα όλο μου έφευγες.

Ακόμη κι όταν ερχόσουν 

ήταν για λίγο μόνο.

Γαλήνη!

 

Έψαχνα σε λόγγους, σε κοιλάδες, σε βουνά.

σε κάμπους, σε πεδιάδες, σε λιβάδια

μα μήτε εκεί σε έβρισκα,

Γαλήνη!

 

Έψαχνα σε θάλασσες, σε ωκεανούς,

σε λίμνες, σε ποτάμια μακρινά

Μα μήτε εκεί σε έβρισκα,

Γαλήνη!

 

Έψαχνα σε σπίτια, σε πολυκατοικίες

σε ερείπια, σε τούβλα γκρεμισμένα,

σε ξεχασμένους τόπους,

Μα μήτε εκεί σε έβρισκα,

Γαλήνη!

 

Αλαφιασμένη θυμάμαι διέσχιζα

δρόμους, αδιέξοδα, οδούς

μα πάντα σε αδιέξοδο βρισκόμουν.

Γαλήνη!

 

Είχα κουραστεί να σε αναζητώ,

να παίζω και να χάνω στο κρυφτό σου

μια γωνιά έψαχνα να αποκοιμηθώ

για να ξυπνήσω στο προσκέφαλό σου.

 

 

Η κούραση κυρίευε το κορμί

ο φόβος πως δε θα ’ερχόσουν αγκάλιαζε τη ψυχή μου

τα μάτια έκλειναν αργά, να ονειρευτούν εσένα

και είχα την ελπίδα στη καρδιά

πως θα βαδίσουμε μαζί

στου ονείρου τη παράλληλη ζωή

 

Κάπου εκεί, στη μεθυστική του ύπνου παραζάλη

χρυσόσκονη θυμάμαι στο όνειρο εισβάλλει.

Σαν όμορφη αέρινη οπτασία εμφανιζόσουνα μπροστά μου

και σα χθες θυμάμαι πόσο εντονα τρίζαν τα γόνατά μου.

 

Με πλησίαζες γοργά

στα μάτια με κοιτούσες

και σα φως απ τη σκιά

μέσα μου αναβλούσες.

 

Μια φλόγα έκαιγε τα σωθικά

μα ξάφνου δροσιά χυνόταν

ευωδία απόπνεε βιαστικά

και ξάφνου όλο το φως χανόταν.

 

Έμενα στη γωνιά μου δυο λεπτά

κρύο αισθανόμουν και πάλι στη ψυχή μου.

Η τάση φυγής ήταν εκεί  να μου θυμίσει

πως δε θα είμαστε ποτέ μαζί

 

Ήθελα να πετάξω να χαθώ

να νιώσω σαν αερικό.

Ήθελα να σε βρω Γαλήνη,

μα όλο με απέφευγες.

 

Ακόμη κι όταν ερχόσουν,

ήταν για λίγο μόνο.

Αυτό θυμάμαι έντονα

καθημερινά αναρωτιόμουν

μα τώρα πια κατάλαβα πως έκρυβες

αυτό που ανέκαθεν φοβόμουν.

 

Η Γαλήνη δεν είναι βιαστική

είναι αξία διαχρονική

είναι ευχές, είναι τα πάντα όλα

που παιχνιδίσουν διάσπαρτα

και δρουν ονειροπόλα.

 

Γαλήνη είσαι ένα σύγνεφο

τη καταχνιά χαράζεις

καινούργιου ανέμου έρωτα

τη θλίψη καταγής βουλιάζεις.

 

Γαλήνη είσαι ένα συναίσθημα

επίγειος παράδεισος μοιάζεις

μα στον ουρανό κατοικείς

για να βοηθάς τον ήλιο να χαράζει

 

Ηλιοβασίλεμα η αυγή,

της Γαλήνης παιδί ’ναι

που μ’ ένα χρώμα τρυφερό

μέσα της όλο το κόσμο κλείνει.

 

Στρέφω το βλέμμα στον ουρανό

το δικό μου σύγνεφο Γαλήνης ψάχνω

ξάφνου η φύση μου χαμογελά

και ξέρω πως πλέον σταματώ να ψάχνω.

 

Θέλω όμορφη να με βρεις

παράδοση να κάνω.

Ανυπομονώ για τη στιγμή

που θα ’ρθεις να με πάρεις

να βαδίσουμε μαζί.

 

Χαίρομαι που δε θα ’ναι ονείρου πλάνη

μα θα ’ναι σίγουρα ανθρώπων παραζάλη.

 

Πολλοί σε αγαπήσανε

και σε ψάξανε Γαλήνη

μα λίγοι καταλάβανε πως ζεις

εκεί που ο ήλιος δύει.

 

Πρώτη φορά νιώθω ζεστασιά

μέσα στην κρύα ψυχή μου

μα κλείνω τα ματιά βιαστικά

να μείνεις για πάντοτε μαζί μου.

 

Χαμογελώ που είσαι εδώ

νιώθω ασφαλής

που ξέρω πως υπάρχεις.

Τα χέρια κρύα ξαφνικά

μα η καρδιά, πορφύρα ζεστασιά

στο παγερό δωμάτιο αδειάζει.

 

Ξάφνου μια όμορφη ευωδιά

το σώμα ανυψώνει

Χαρά αγγέλων μοναξιά

το σώμα, τη ζωή, αναβιώνει.

 

~~ Γκρίζα Σοφία - Κική Κωνσταντίνου

Οι Φεγγίτες της Ζωής μου