"Ο Βλάχος έβγαλε χρήματα από το πορτοφόλι του και τα ακούμπησε μαλακά στο τραπέζι.
«Είναι πολλά», είπε ο κυρ Μιχάλης μόλις αντίκρισε τα χαρτονομίσματα.
«Και πάλι είναι λίγα…» Του είπε με μια γλυκιά φωνή και παίρνοντας το ταγάρι του έκανε να φύγει.
Πίσω από την ξύλινη καρέκλα που είχε ακουμπήσει το ταγάρι του, την «ματιά» του κέρδισε ένα σαλιγκάρι που σαν δαφνοστεφανωμένος ολυμπιονίκης είχε σκαρφαλώσει σχεδόν μέχρι το επάνω μέρος της καρέκλας.
«Βρε, βρε τι κάνεις εσύ εδώ φίλε μου;» Του είπε και δίχως να το καλοσκεφτεί το σήκωσε απαλά και το τοποθέτησε στην παλάμη του.
«Περίεργο…» Σκέφτηκε.
Το σαλιγκάρι ακόμη να κρυφτεί στο κέλυφός του.
«Είσαι ατρόμητος ε;» Συνέχισε.
«Τι γύρευες επάνω στην καρέκλα; Το σπίτι σου ψάχνεις; Μα είσαι τόσο τυχερός, το κουβαλάς συνέχεια μαζί σου! Ρώτα και εμένα!» Η φωνή του «χρωματίστηκε» από νότες νοσταλγίας.
«Νομίζω πως μάλλον γυρεύεις την «αυλή» σου! Έλα να σε βοηθήσω.»
Ο Βλάχος έφυγε από το μαγαζί με το σαλιγκάρι στην παλάμη του.
Όλοι τον χαιρέτισαν μουδιασμένα και χαρούμενα.
Τον είδαν να απομακρύνεται από κοντά τους και το αεράκι που φύσηξε όταν πρωτοήρθε, ήρθε ξανά.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, τον είδαν να στέκεται σε ένα μικρό φυτό που στις ρίζες του είχε χώμα.
Τον είδαν να σκύβει.
Υπέθεσαν πως άφησε εκεί το σαλιγκάρι.
Έπειτα χάθηκε κάπου ανάμεσα σε παγωμένα κτίρια.
Κι το αεράκι σώπασε!
Όχι όμως για πάντα….."
~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου
Φωτογραφία: Maria Papoulia στην όμορφη Κομοτηνή!
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
Την αγάπη μου!
«Είναι πολλά», είπε ο κυρ Μιχάλης μόλις αντίκρισε τα χαρτονομίσματα.
«Και πάλι είναι λίγα…» Του είπε με μια γλυκιά φωνή και παίρνοντας το ταγάρι του έκανε να φύγει.
Πίσω από την ξύλινη καρέκλα που είχε ακουμπήσει το ταγάρι του, την «ματιά» του κέρδισε ένα σαλιγκάρι που σαν δαφνοστεφανωμένος ολυμπιονίκης είχε σκαρφαλώσει σχεδόν μέχρι το επάνω μέρος της καρέκλας.
«Βρε, βρε τι κάνεις εσύ εδώ φίλε μου;» Του είπε και δίχως να το καλοσκεφτεί το σήκωσε απαλά και το τοποθέτησε στην παλάμη του.
«Περίεργο…» Σκέφτηκε.
Το σαλιγκάρι ακόμη να κρυφτεί στο κέλυφός του.
«Είσαι ατρόμητος ε;» Συνέχισε.
«Τι γύρευες επάνω στην καρέκλα; Το σπίτι σου ψάχνεις; Μα είσαι τόσο τυχερός, το κουβαλάς συνέχεια μαζί σου! Ρώτα και εμένα!» Η φωνή του «χρωματίστηκε» από νότες νοσταλγίας.
«Νομίζω πως μάλλον γυρεύεις την «αυλή» σου! Έλα να σε βοηθήσω.»
Ο Βλάχος έφυγε από το μαγαζί με το σαλιγκάρι στην παλάμη του.
Όλοι τον χαιρέτισαν μουδιασμένα και χαρούμενα.
Τον είδαν να απομακρύνεται από κοντά τους και το αεράκι που φύσηξε όταν πρωτοήρθε, ήρθε ξανά.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, τον είδαν να στέκεται σε ένα μικρό φυτό που στις ρίζες του είχε χώμα.
Τον είδαν να σκύβει.
Υπέθεσαν πως άφησε εκεί το σαλιγκάρι.
Έπειτα χάθηκε κάπου ανάμεσα σε παγωμένα κτίρια.
Κι το αεράκι σώπασε!
Όχι όμως για πάντα….."
~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου
Φωτογραφία: Maria Papoulia στην όμορφη Κομοτηνή!
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
Την αγάπη μου!
Καλησπέρα κορίτσι μου. Ελπίζω σε μια όμορφη μέρα. Φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφή..ο αγέρας, ποτέ δεν σταματάει ..μπορεί να ....λαγοκοιμάται μα είναι εκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφή