Σου χρωστάω ένα φεγγάρι,
αβέβαιο ίσως, μα νόμιμα υπαρκτό.
Ένα φεγγάρι ταξιδιάρικο,
μετέωρο, ανάμεσα σε κόσμους νοσηρούς.
Πίσω από την σκοτεινή γη, υπάρχει η επικαρπία
και πάνω από τον συστεγασμένο κόσμο, υπάρχει ένα στεφάνι, χρυσό.
Δως μου μου ευκαιρία:
Μια λεπτή κλωστή, λίγο λευκό νήμα, μια βελόνα ολιγαρκή και ένα κουμπί μωβ, για να ράψω τον κόσμο.
Μπαλώθηκε το τίποτα μα μπόλικη αγάπη και ράντισα από ψηλά, τον κόσμο, με θυμάρι.
Αγαπώ το θυμάρι, μου θυμίζει την προσήλωση των μελισσών και για εμένα, ήταν πάντα μια χαμένη ευκαιρία, που αποκτήθηκε χθες.
Ταξιδεύω στον κόσμο των πολλών, παρατηρώντας τον, από την θέση των λίγων. Εκείνων, που προσδίδουν νόημα, στον εθελοντισμό.
Στον κόσμο μου επικρατεί Ειρήνη και επικροτώ τον "γόρδιο δεσμό".
Χέρι με χέρι, θα στήσω ένα σπίτι.
Ένα σπίτι διαβατάρικο, σαν τις σκέψεις των ευχών.
Μαζί θα καρπωθούμε το αύριο, μα μέχρι τότε, το φεγγάρι θα αναπολώ..
Μου λείπει το φεγγάρι.
Μου λείπει.
Ήρθε η ώρα, έστω και νοερά να το φανταστώ.
Μαζί μου κουβαλώ πάντα το κουμπί.
Εκείνο το κουμπί•
και προχωρώ...
--------
Με πολλή αγάπη, αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Αλεξάνδρα Μητραβέλλα.
Κατά κάποιον τρόπο σου όφειλα ένα ποίημα! Σήμερα (26/12/2018), αβίαστα ήρθε και σε επικαλέστηκε.
Δικό σου λοιπόν με αγάπη και ευχαριστίες για τη συνολική σου στήριξη!
Να περνάς όμορφα εύχομαι! Φιλιά πολλά
Κουκλίτσα μας όμορφοι στίχοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμείς σου χρωστάμε το θαυμασμό μας, Κική μου. Για μια ακόμη φορά μας εκπλήσσεις ευχάριστα με τους στίχους σου. Πολλά φιλιά, φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή