Τα όνειρά μας, ναυαγοί του χθες.
Σε μιαν άγρια θάλασσα… με ένα χρώμα, περιέργως λευκό..
Που να ’ναι άραγε;
Σε πιο ναυτικό μίλι να βρίσκονται τώρα;
Υπάρχει κάποια πυξίδα να τα παρακολουθεί;
Κάποιος ναύτης, να προσεύχεται - έστω και απελπισμένα - για κάτι;
Κάποιο απεγνωσμένο ψάρι – ίσως, δεν ξέρω - πιθανολογώ, να αναζητά κάποιον ναυαγό, να σώσει;
Ένας ωκεανός και τόσοι ανθρώποι.
Να τρέχουν… για το τίποτα.
Δεν ξέρω…
Τι κάνουν όλοι αυτοί εκεί;
Γιατί όλοι τους, στροβιλίζονται σαν…
Πω πω… να μην μπορώ…
Τους κοιτάζω, θέλω να τους βοηθήσω μα δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Μοιάζει με χιονοθύελλα αυτό που αντικρίζω μα δεν είναι περίεργο;
Σε μια θάλασσα γίνεται το συμβάν και... και… τους απλώνω, ορκίζομαι πως τους απλώνω το χέρι, δεν ξέρω καν που βρίσκομαι, δεν βλέπω θάλασσα, ούτε χώμα, ούτε γη, δεν βλέπω τίποτα, μόνο έναν θόλο αέρα νιώθω και ο ουρανός…
Δεν ξέρω…
Ο ουρανός, πού είναι;
Τα σύννεφα, πού πήγαν;
Και εγώ, τί θέλω εδώ;
Όλο αυτό το σκηνικό είναι τόσο αλλόκοτο,
τόσο επιθυμητό, για να κατακτήσω και πάλι, το τίποτα.
Κι αν αυτό μου ανήκει…
Εγώ, μπορώ να το κάνω ελπίδα!
~~ Με ένα χρώμα, περιέργως λευκό - Κική Κωνσταντίνου
Κι αν αυτό μου ανήκει…
Εγώ, μπορώ να το κάνω ελπίδα!
Εγώ, μπορώ να το κάνω ελπίδα!
Ένα ποίημα που πρώτα το απήγγειλα και μετά το έγραψα.
Κάτι σαν μια δοκιμή, αν θέλετε.
Ηθελα να δω αν μπορώ, αυθόρμητα και απροκάλυπτα, να γράψω ένα ποίημα.
Και έτσι δημιουργήθηκε.
Νομίζω πως όταν το ακούσετε θα καταλάβετε αυτό που εννοώ.
Μόνο με συναίσθημα και με έναν ενθουσιασμό πως θα τα καταφέρω.
Κάτι σαν πείραμα αλλά και σαν νέα τεχνική.
Πω..πω.. πόσο διαφορετικα ειναι σαν ακους αυτο που μολις διαβασες..!!παιρνει αλλη δομη..αλλη μορφη.. και απαγγελεις τοσο ομορφα... ερμηνευεις θα ηταν η πιο σωστη λεξη Κικη μου..μπραβο σου.. θα ηταν οωραιο να το κανεις και σε αλλα σου ποιηματα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περνας ομορφα οτι και να κανεις φιλακιααα!!