Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σήμερα έπαιξα σκάκι με τον εαυτό μου και έχασα!


" Σε κοιτάζω για να καταλάβεις πως παραχωρώ τη θέση μου!
Νομίζω πως έτσι θα σε ντροπιάσω!
Μαστίγιο η ματιά σου! Ράβδος το βλέμμα σου!
Πληγή η πρώτη κίνησή μου!
Ο στρατιώτης ξεκίνησε!
Ο αξιωματικός ειδοποίησε!
Ο πύργος προστάτεψε!
Το άλογο έτρεξε!
Ο βασιλιάς εξολόθρευσε!
Η βασίλισσα αιχμαλωτίστηκε!
Άμοιρη βασίλισσα!
Τι κρίμα….
Το παιχνίδι έληξε!
Η βασίλισσα για άλλη μια φορά εκτός!
Εκεί που ανήκει!
Με κοιτάς με καμάρι! Θέλεις την επιβράβευσή μου! Τα συνήθη συχαρίκια μου!
Σηκώνομαι όρθια χωρίς να σου ζητήσω την άδεια! Χωρίς να με προτρέψεις!
Σε κοιτάζω στα μάτια και τείνω το χέρι να συγχαρώ!
Δεν ανταποκρίνεσαι! Φοβάσαι μην προκύψει ανακωχή!
Σε κοιτάζω και γελάω! Γελάω τόσο δυνατά που τρίζει ο τόπος!
Φοβάσαι! Αυτή τη φορά φοβάσαι!
Το ξέρω! Το βλέπω! Το οσμίζομαι! Το αποζητάω!
Σήμερα έπαιξα σκάκι με τον εαυτό μου και έχασα!
Δεν ήταν η πρώτη φορά!
Δε θα είναι η πρώτη φορά!
Πάντα όμως η κάθε του αρνητική εξάλειψη θα πονάει το ίδιο!
Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να χάσεις!
Θέλει μαγκιά να τα βάλεις με τον εαυτό σου και να κερδίσεις!
Θέλει μαγκιά να μιλάς για τον εαυτό σου κάθε μέρα που χιλιάδες ψεύτικοι εαυτοί σε περιτριγυρίζουν και θέλουν να κλέψουν τη ζωντανή ψυχή σου!
Ανασυγκροτείσαι!
Το βλέπω!
Το ξέρω!
Σηκώνεσαι όρθιος και θεριεύεις με όλα τα δεινά μπροστά μου!
Μοιάζεις τεράστιος! Άγριος! Κακός!
Ωρύεσαι! Θέλεις και πάλι να με τρομάξεις!
Όχι δε θα σου κάνω το χατίρι!
Εκτός από τους εφιάλτες μου, εσύ ο ίδιος ήσουν, είσαι και θα είσαι τα φωτεινά όνειρά μου! Οι επιθυμίες μου! Οι στόχοι! Το αρχέγονο φινάλε μου!
Σε κοιτάζω κατάματα με μάτια που καίνε από ελπίδα και όνειρα!
Αρχίζεις να υποχωρείς! Γλυκαίνεις!
Και ξάφνου είμαστε παιδιά!
Εγώ σε μια πάπια και εσύ σε έναν αετό!
Εγώ στη λίμνη και εσύ στον αέρα!"
~~ Δείπνο (απόσπασμα) - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...