Ήρθες να μου πεις το Αντίο μα φοβάμαι να στο πω! Θα σε ανταμώσω!

 

" Καλπάζεις!
Είσαι πάνω στη «σοφία» σου και θέλεις να καλπάζεις.
Το βλέπω. Καλπάζεις!

Αυτή τη φορά σε βλέπω να τρέχεις περήφανος επάνω στο λευκό σου άλογο και να το διασκεδάζεις όσο άλλοτε!
Έχεις την ίδια χαρά όπως τότε που ήσουνα παιδί και δεν έβλεπα ότι καλπάζεις, το ένιωθα όμως, το ήξερα! Όπως εσύ!
Το λευκό των μαλλιών σου συναγωνίζεται το λευκό τρίχωμα του αλόγου σου και χαίρομαι που δείχνετε και οι δυο τόσο συμφιλιωμένοι με τον εαυτό σας και το περιβάλλον γύρω σας.
Χαίρομαι γιατί το χαμόγελο σου μαρτυράει επιτέλους ουσιαστική Γαλήνη!

Σε βλέπω να πλησιάζεις από μακριά και η φιγούρα σου μου είναι τόσο οικεία! Νιώθω αγαλλίαση να πλημμυρίζει και τη δική μου ψυχή!
Χαίρομαι που το σύννεφο που ακολουθεί συναγωνίζεται με τη σειρά του το βαμβακένιο λευκό των μαλλιών σου!
Πάνε οι καταιγίδες και οι βροντές!
Ένας ήλιος ζεστός είναι πλέον ο οδηγός σου!

Στέκεσαι στη μέση του λιβαδιού με το ηλιοκαμένο σύννεφο να φωτίζει το πρόσωπό σου που με κλειστά τα μάτια δείχνει να αναπολεί μια πορεία με πολλά σκαμπανεβάσματα και ποικίλες διαθέσεις!
Κι αυτά μαρτυράνε ζωή!

Το πρόσωπό σου έχει μια λάμψη μαγική!
Οι ρυτίδες των χειλιών σου μαρτυρούν συμφιλίωση!

Σε κοιτάζω και μου είσαι τόσο οικείος με κάποιον μικρό καουμπόι που είχα αντικρίσει σε αυτό εδώ το σημείο χρόνια πλέον μακριά!
Είσαι η γνώριμή μου παιδική φυσιογνωμία!

Το φαρδύ, σκούρο, καφέ παντελόνι ίδιο.
Το καρό κοκκινόμαυρο πουκάμισο ίδιο.
Η φαρδιά σκούρα ζώνη στη μέση ίδια.
Το δερμάτινο, μαύρο επίπεδο καπέλο ίδιο.
Το κόκκινο μαντίλι να στολίζει τον ανοιχτόχρωμο ρυτιδιασμένο λαιμό σου ίδιο.
Οι δερμάτινες, καφέ σου μπότες που ήταν όντως ανθεκτικές στη λάσπη και τη βροχή ίδιες!
Εκπέμπουν ακόμη έναν έντονο ήχο, δυναμισμό!
Μπορώ ακόμη να ακούω κάτι από τον σιδερένιο κρότο τους!
Δεν με τρομάζουν πλέον τα σπιρούνια τους.
Δε ξέρω γιατί! Αλλά συγκινούμαι!
Είσαι ίδιος μα και τόσο αλλιώτικος πια!

Καλπάζεις!
Είσαι πάνω στο δρόμο του γυρισμού και καλπάζεις!
Το ξέρω φίλε μου! Καλπάζεις!
Το βλέπω! Το νιώθω! Καλπάζεις!

Στέκεις εκεί, στο γνώριμο σημείο του λιβαδιού και καλπάζεις!
Είσαι εκεί με τον Κεραυνό και κάνεις τη στερνή σου βόλτα!

Συνειδητοποιημένος με τη ζωή! Έτοιμος για το μεγάλο φινάλε!

Κι είσαι τόσο νωχελικός!
Ήρεμος! Αγγελικά πλασμένος!
Αναπολείς, σκέφτεσαι και χαμογελάς στη θύμηση αγαπημένων στιγμών και προσώπων!

Καλπάζεις φίλε μου!
Το ξέρω καλπάζεις!

Ήρθες να μου πεις το Αντίο μα φοβάμαι να στο πω!
Θα σε ανταμώσω! "

~~ Καλπάζεις (απόσπασμα) - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου

#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

______

Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην Alexandra Mouriopoulou για τις ατμοσφαιρικές και συμβολικές φωτογραφίες που μας χάρισα από την Σπιναλόγκα