1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ).

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα!

28 Μαρτίου σήμερα και γουρλώνω το μάτι. Μα ποτέ κιόλας;

Νεράκι, ως γνωστών κυλάει ο χρόνος.

Εχθές είχα ένα μυνημα στο facebook που έλεγε το εξής:

1… 2… 3…. ΠΑΥΣΗ!

Ήταν από την αγαπημένη μου ξαδερφούλα και φυσικά έπιασα το νόημα. Ήθελε τη συνέχεια του διηγήματος το κορίτσι μου και σιγά μη της χαλάσω χατίρι. Όχι να το υπερηφανευτώ αλλα θα το υπερηφανευτώ. Έχω μια ξαδέλφη που στη καρδιά της εχει μονο καλούδια! Πολλά καλούδια για όλο το κόσμο! Γι αυτό άλλωστε της έχω αφιερώσει και έχω γράψει για εκείνη το Ζητιάνο της καρδιάς που μπορειτε να τον διαβάσετε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_26.html για το πρώτο μέρος, εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_27.html για το δεύτερο και εδώ:  http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_28.html για το τρίτο και τελευταίο. Ο λόγος που της το έγραψα και της το αφιέρωσα είναι προφανής λοιπόν! :)

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως αν θέλετε να θυμηθείτε την αρχή της ιστορίας ή να την διαβάσετε για πρώτη φορά θα πρέπει να πατήσετε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/1-2-3.html και επίσης να πω ότι  είναι αφιερωμένη με πολλή συμπάθεια κι αγάπη στο τρελό Συριανό Κορίτσι που το έχω μέσα στην καρδιά μου! <3

Πάμε λοιπόν για τη συνέχεια.

Καλή ανάγνωση φίλοι!

1... 2.... 3.... ΠΑΥΣΗ! (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

Ένας ξαφνικός ήχος σαν σύρσιμο, σαν ελαφρύ τρέξιμο επάνω σε άνθη, «κέρδισε» το ενδιαφέρον της.

Ξαφνικά τα δάχτυλά της σταμάτησαν να μετράνε και το πρόσωπό της στράφηκε ψηλά, στο παράθυρο.

Η αγωνία εμφανή στα μάτια της. Άνοιξε τα χείλη ως ένδειξη αμηχανίας και οι συσπάσεις του προσώπου και του σώματός της μαρτυρούσαν πως αισθάνεται άβολα μα και όμορφα μαζί.

Οι αγκώνες εδραιώθηκαν στα πλαϊνά της πολυθρόνας και τα μαύρα της μάτια καρφώθηκαν κάπου στο παρελθόν.

Ήχοι παιδιών που παίζουν και χαμογελούν έφτασαν ξάφνου στο μυαλό της και οι αριθμοί εξαφανίστηκαν.

Πόσο χάρηκε που εξαφανίστηκαν!

Χαχανητά παιδιών κάνουν τα μάτια της να γυαλίζουν από ευτυχία.

Ξάφνου τα ξεροσκασμένα χείλη της  γελούν από ανάγκη και όχι από αμηχανία.

Βλέπει παιδικά παπούτσια να τρέχουν και να αναβοσβήνουν οι σόλες τους επάνω σε καταπράσινο γρασίδι και ξαφνικά θέλει να τρέξει. Θέλει να τρέξει, να ελευθερωθεί, να παίξει, μα πάνω απ’ όλα να νικήσει! Θέλει να νικήσει και το θέλει πολύ!

Οι γυμνές πατούσες της στο έδαφος μαρτυράνε πυγμή.

Οι αγκώνες πιέζονται έντονα επάνω στα μπράτσα της κουνιστής πολυθρόνας.

Το πρόσωπό της αστράφτει. Τα μάτια της γλυκαίνουν και το μαύρο των ματιών της από κάρβουνο θυμίζει νύχτα με όμορφο φεγγάρι.

Κοιτάζει δεξιά και χαμογελάει.

Μοιάζει να θέλει να σηκωθεί από την καρέκλα, μα δε μπορεί.

Κάνει μια κίνηση προς την ελευθερία και η χειροπέδα της σκλαβιάς τη τραβάει πίσω.

Οι κινήσεις της μαρτυράνε ξεσηκωμό.

Η δύναμη στους μυς της μαρτυράει μάχη.

Προσπαθεί ξανά! Δεν το βάζει κάτω, παλεύει!

Μια απότομη κίνηση μπροστά και τσακ, η αλυσίδα την αιχμαλωτίζει και πάλι πίσω.

Δείχνει να αγχώνεται, το πρόσωπό της μαρτυράει πανικό μα η ψυχή της παλεύει, η έντονη σχισμή των φρυδιών της το φανερώνει άλλωστε.

Άλλη μια κίνηση μπροστά, πιο πετυχημένη από την αυτή τη φορά,  μα πάλι η συνήθεια της αιχμαλωσίας την κερδίζει.

Κλείνει τα μάτια δυο λεπτά, ίσα για να ηρεμήσει και φέρνει στο νου της εκείνα τα παιδικά χαχανητά που την κάνουν να ηρεμεί και να γαληνεύει.

Ανοίγει τα μάτια και ξάφνου οι τοίχοι μπογιατίζονται, ομορφαίνουν και γίνονται ροζ. Ροζ σαν τους τοίχους του δωματίου της.

Θυμάται, θυμάται!

Θυμάται τον εαυτό της σε μια ροζ κάμαρα που όμοια δεν είχε ματαδεί.

Θυμάται τα ακριβά φορέματά της, τα μακριά μαύρα μπουκλωτά μαλλιά της και κυρίως θυμάται τον Μπόμπι της! Τον ζωηρό της σκύλο που του άρεσε να κυλιέται στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι και να λερώνεται σαν γουρουνάκι που παίζει ξέγνοιαστο στις λάσπες.

Ο Μπόμπι της. Ο λευκός της σκύλος. Πόσο της έλειπε!

Τα μάτια της λάμπουν! Το σώμα της δείχνει να εχει και πάλι ζωή!

Δίχως να σκεφτεί, δίχως καν να καταλάβει συνειδητοποιεί πως βρίσκετε όρθια.

Ναι! Είναι όρθια και κατευθύνεται προς το ψηλό παράθυρο

Προχωράει ακάθεκτη προς τη πλευρά του και κάθεται κάτω του σαν να περιμένει να τρέξει καθαρό νερό από το ντους  που βρίσκεται κρυμμένο κάπου στην κορυφή του.

Χρυσές ηλιαχτίδες με δυσκολία λούζουν το πρόσωπό της και ο εσωτερικός κόσμος γεμίζει αγγαλίαση.

Κλείνει τα μάτια και λούζεται ζεστασιά και ελαφρώς αγέρα.

Θέλει να δει! Θέλει να δει έξω από τα κάγκελα τι υπάρχει. Πρώτη φορά ένοιωσε την ανάγκη αυτή. Το σώμα της κολλημένο στον τοίχο προσπαθεί να φτιάξει γάντζους για να σκαρφαλώσει επάνω του.

Το σπινθηροβόλο βλέμμα της μαρτυρά κάποια ιδέα.

Κοιτάζει το ξεχαρβαλωμένο ράντζο και χαμογελά.

Με λαχτάρα βρίσκεται στη μεριά του και το σπρώχνει με όλη τη δύναμη του κορμιού της.

Το οδηγεί κάτω από το παράθυρο και σκαρφαλώνει επάνω του σαν πολεμιστής στο άλογό του.

Πάλι δε βλέπει. Προσπαθεί μα δε βλέπει τίποτα.

Κοιτάζει την πολυθρόνα. Σκέφτεται για ένα λεπτό να φέρει την πολυθρόνα μα ξέρει πως αυτή είναι η τιμωρία της. Η τιμωρία που η ίδια επέβαλλε στον εαυτό της.

«Όχι, όχι την πολυθρόνα γι αυτό το σκοπο! Όχι!» Δείχνει να σκέφτεται κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της.

Με μια κίνηση αιλουροειδούς αρπάζεται από τα βρώμικα σίδερα που κάποιοι ονομάζουν κάγκελα.

Τα δάχτυλα της πλέκουν φωλιές χελιδονιών τριγύρω και δεν έχουν σκοπό να αποκοπούν λεπτό από αυτά.

Με πολλή δύναμη και προσπάθεια καταφέρνει να κρατηθεί και να ισορροπήσει. Τα πόδια της κρέμονται στον αέρα με δεν τη φοβίζει πλέον αυτό.

Οι σφιγμένες παλάμες της την πονάνε μα ούτε αυτό θα την εμποδίσει να δει τι υπάρχει στον έξω κόσμο.

Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά και το φως την θαμπώνει. Ανοιγοκλείνει τα μάτια και μετα από λίγα λεπτά συνηθίζει. Τώρα μπορεί να βλέπει πιο ξεκάθαρα.

Βλέπει γαλάζιο, βλέπει πράσινο, βλέπει καφέ και το κυριότερο βλέπει ανθρώπους. Ανθρώπους τοσο ίδιους μα και τοσο διαφορετικούς από εκείνη.

Ακούει χαχανητά και στρίβει το βλέμμα της σε ένα πράσινο σημείο. Τρία παιδάκια παίζουν κυνηγητό και ένας σκύλος τα ακολουθεί γαβγίζοντας.

Γελάνε τα παιδιά, γελάει και εκείνη!

Γαβγίζει ο σκύλος, γαβγίζει και εκείνη!

Ξεκαρδίζονται τα παιδιά, ξεκαρδίζεται κι εκείνη.

Κάνει τούμπα στο χορτάρι ο σκύλος και εκείνη στριμώχνει τις παλάμες τις στα κάγκελα για να χειροκροτήσει όπως μπορεί το σκύλο. Επειδή της είναι δύσκολο το χειροκρότημα παύει και συνεχίζει να τον ενθαρρύνει με επιφωνήματα.

Τα μπράτσα της δεν αντέχουν άλλη πίεση και τρέμουν. Τρέμουν τοσο πολύ που δεν αντέχουν άλλο το βάρος τους, ανοίγουν και σε ένα λεπτό βρίσκεται επάνω στο ράντζο με βλέμμα τρομοκρατημένο και απερίγραπτο.

Κοιτάζει τριγύρω και βλέπει καταχνιά.

Όλα είναι τοσο αλλιώτικα πλέον.

Τα χαχανητά παύουν και στη σκέψη εισβάλλουν δυο αντρικά χεριά που βίαια απέκοψαν τον Μπόμπι από την αγκαλιά της.

«Μη, σε παρακαλω, όχι» Θυμάται να λέει και τα αντρικά χέρια απομακρύνουν με ευκολία τον λυπημένο σκύλο από κοντά της.

«Γιατί;» Αναρωτιέται το μικρό κορίτσι και τα πανάκριβα παπούτσια του άντρα κάνουν μια στάση για να παραδώσουν το σκύλο σε κάποιον άλλο κύριο.

Η νεαρή κοπέλα σηκώνεται και σαν τιμωρημένο παιδί οδηγείτε στην πολυθρόνα.

Κάθεται επάνω της φοβισμένη και ανεβάζει μονομιάς της πατούσες της επάνω.

Αγκαλιάζει τα πέλματά της και το μικροσκοπικό της σώμα γίνεται για άλλη μια φορά ένα μπερδεμένο κουβάρι που λικνίζεται σε έναν  ακανόνιστο δικό του ρυθμό.

Σηκώνει το βλέμμα και δάκρυα γλύφουν το πρόσωπό της.

1…

2…

3…

Παύση!

1…

2…

3…

Παύση!

Οι αριθμοί εισβάλλουν και πάλι βάναυσα στο μυαλό της.

________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ _______________

Ουφ, πάει κι αυτό.

Εμένα φίλοι με ξέρετε πια, γράφω σα να σας μιλάω, σα να μιλάω σε φίλους δηλαδή οπότε δε μπορώ να μη παραδεχτώ πως γράφοντας αυτή τη συνέχεια με έπιασε η ψυχή μου.

Οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά γνωρίζουν πως αποφεύγω να γράφω σκληρά για μένα πάντα πράγματα γιατί εσωτερικά ταράζομαι και δε θέλω, όμως για προσωπική μου λύτρωση έχω βρει καποια τεχνάσματα όπως οι αλληγορίες για να μου βγαίνουν πιο εύκολα απο μέσα μου.

Οκ, δικο μου θεμα αυτό απλώς ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Τώρα όμως που το διάβασα ομολογώ πως χαίρομαι. :)

Να είστε όλοι καλά!

Καλή συνέχεια σε όλους! <3