Η ΜΩΒ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα.

Όμορφη μέρα ε; 

'Ηλιος, λουλούδια, Άνοιξη και πεταλούδες, πολλές πεταλούδες φυσικά! ;)

Λοιπόν, για σήμερα σας έχω την αρχή ενός παραμυθιού που είχα γράψει πρωτοεμφανιζόμενη (σχεδόν) στη μπλοκόσφαιρα για ένα ξεχωριστό, (δε θα επεκταθώ περισσότερο γιατί δεν χρειάζεται) μικρό κορίτσι που γνώρισα και αγάπησα σε ένα γειτονικό μπλοκόσπιτο που διατηρούσε τότε η θεία και νονά της Μάρθα, πού τότε δεν ήταν μανούλα αλλά τώρα είναι και η μικρή της σύντομα θα εχει δωράκι απο μένα ένα δικό της παραμύθι! ;)

Πού λετε φίλοι διαβάζοντας τακτικά και ζώντας κατα καποιο τρόπο διάφορες καταστάσεις της μικρής Αθηνάς, δέθηκα μαζί της και θελησα να της κάνω δώρο ένα παραμύθι. Μία μικρή κίνηση αγάπης και συμπαράστασης απο μένα για εκείνη. Βέβαια ήταν μικρούλα τότε αλλά μεγαλώνοντας θα το διάβαζε και θα το κατανοούσε πλήρως.

Επειδή είναι λίγο μεγάλο και επειδή τότε ήμουνα εντελώς άγουρη στη γραφή μου (και μη παρεξηγηθώ - δεν εννοώ οτι εγώ είμαι και κανένας άλλος - εννοώ αυτό που γράφω - πως απλώς θεωρώ πως μπορώ να εξελλίσσομαι) διαβάζοντάς το ξανά θέλησα να του κάνω κάποιες μικρές αλλαγές (σημαντικές για μένα όμως), οπότε να ξέρετε πως θα είναι κάπως "καλύτερο" από το τότε πρωτότυπο.

Καλή ανάγνωση σε όσους διαθέσουν λίγο απο το χρόνο τους για να το διαβάσουν! 

 Η ΜΩΒ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ.

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, κάπου σε ένα μεγάλο, καταπράσινο, ολάνθιστο κάμπο, γεννήθηκε μια πανέμορφη, μονόχρωμη, μωβ πεταλούδα.

            Η αλήθεια είναι πως το λαμπερό χρώμα της ήταν τόσο εκτυφλωτικό και «ζωντανό», που σε έκανε να τη προσέχεις από μακριά και να μη μπορείς να ξεκολλήσεις εύκολα το βλέμμα σου από πάνω της.

            Ήταν τόσο επιβλητική μα και τόσο γαλήνια συνάμα…

            Οι γονείς της την αγάπησαν πάρα πολύ από τη πρώτη στιγμή που την αντίκρισαν για δυο κυρίως λόγους.

            Ο πρώτος λόγος φυσικά ήταν επειδή ήταν καρπός του έρωτά τους και ο δεύτερος ήταν η μοναδικότητά της.

Εκείνη η μοναδικότητα που την έκανε ξεχωριστή στα μάτια αλλά και στην καρδιά τους.

            Η αλήθεια είναι πως φαινομενικά τουλάχιστον δε διέφερε από τις άλλες πεταλούδες, μα αν κάποιος τη παρατηρούσε πιο προσεκτικά, θα διαπίστωνε πως πράγματι το μωβ, λαμπερό χρώμα της την έκανε ιδιαίτερα ξεχωριστή και μοναδική συνάμα.

            Καμία άλλη πεταλούδα σε όλο το ντουνιά δε διέθετε αυτό το υπέροχο φωτεινό χρώμα και παρόλο που δεν είχε πολύχρωμα φτερά όπως συνηθίζουν να έχουν τις περισσότερες φορές οι πεταλούδες, κανένας δε την έκανε να αισθανθεί διαφορετική από τις υπόλοιπες.

            Οι γονείς της την ονόμασαν Μωβένια, λόγω του χρώματός της και στιγμή δε σταμάτησαν να της δείχνουν την αγάπη μα και το θαυμασμό που έτρεφαν για εκείνη.

            Η Μωβένια καθώς μεγάλωνε ομόρφαινε και έλαμπε ολοένα και περισσότερο, κάνοντας τα υπόλοιπα ζώα μα και τους ανθρώπους που την έβλεπαν να της χαμογελούν ως ένδειξη αγάπης και θαυμασμού.

            Ήταν πολύ τυχερή μιας και που οι γονείς της και γενικά όλη της η οικογένεια την αγαπούσαν πολύ και φρόντιζαν να της το δείχνουν με κάθε δυνατό τρόπο.

            Ένα ανοιξιάτικο, ηλιόλουστο, μεσημέρι καθώς επέστρεφε από τη βόλτα της στο κέντρο της πόλης κάθισε επάνω σε ένα μεγάλο καμαρωτό, άσπρο, άγριο τριαντάφυλλο που στόλιζε ένα καταπράσινο λιβάδι, για να ξεκουραστεί.

            Εκείνη τη στιγμή μια μεγαλύτερη, πορτοκαλί με κίτρινες βούλες πεταλούδα που έτυχε να περνάει βιαστικά από το λιβάδι, κοντοστάθηκε απέναντί της, τη κοίταξε με θαυμασμό  και αφού κάθισε δίπλα της επάνω στο άσπρο τριαντάφυλλο, της είπε ευγενικά:

-         Είσαι πανέμορφη! Σε είδα από μακριά και πραγματικά δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από επάνω σου!

-         Σ’ ευχαριστώ! Αποκρίθηκε γλυκά κουνώντας «τσαχπίνικα» τα φτερά της.

-         Πώς σε λένε; Τη ρώτησε κάπως διστακτικά μα και τρυφερά συνάμα.

-         Μωβένια! Εσένα; Απάντησε με χάρη.

-         Άλκηστη. Ακούστηκε η γλυκιά φωνή της.

-         Άλκηστη; Περίεργο όνομα έχεις για πεταλούδα. Τόνισε κοιτάζοντάς την καχύποπτα.

-         Με ονόμασε έτσι η καλύτερη μου φίλη, η Άννα. Μου έδωσε αυτό το όνομα για να της θυμίζω τη πολυαγαπημένη της γιαγιά που έχασε πριν από δύο μήνες.

-         Άννα; Κι αυτό είναι περίεργο όνομα για πεταλούδα. Διαπίστωσε προβληματισμένα.

-         Μα η Άννα δεν είναι πεταλούδα! Η Άννα είναι άνθρωπος! Απάντησε με θαυμασμό και η φωνή της «μαρτυρούσε» αγάπη και λατρεία για αυτό το όνομα.

-         Άνθρωπος; Ρώτησε γεμάτη έκπληξη.

-         Ναι άνθρωπος! Απάντησε με υπερηφάνεια.

-         Και τί δουλειά έχεις εσύ με τους ανθρώπους; Δε σου έχουν πει να μη τους πλησιάζεις; Γίνονται επικίνδυνοι κάποιες φορές! Καλό είναι πετάμε ανάμεσά τους αλλά όχι υπερβολικά κοντά τους! Συμβούλεψε με ύφος προστατευτικό και επιτακτικό συνάμα.

-         Η Άννα είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος! Είναι ένα πανέμορφο 11χρονο μελαχρινό κοριτσάκι με καρδιά αγγέλου! Με αγαπάει και την αγαπάω πάρα πολύ! Είμαστε φίλες εδώ και ενάμιση μήνα! Βέβαια στην αρχή δε μπορούσαμε να συνεννοηθούμε εύκολα λόγω της διαφορετικότητάς μας στη γλώσσα που ομιλεί η καθεμία μας αλλά στη συνέχεια μπορέσαμε να συνεννοηθούμε μέσω των πράξεών μας, ακούγοντας τη φωνή της καρδιάς μας. Ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή αλλά τα καταφέραμε και τώρα συνεννοούμαστε πλήρως! Τόνισε ευτυχισμένη και καμαρωτή, αναπολώντας με το βλέμμα στιγμές ανέμελης χαράς και ευτυχίας.

-         Δε καταλαβαίνω… Είπε η Μωβένια κουνώντας το κεφάλι δύσπιστα.

-         Κάποια στιγμή θα καταλάβεις! Θα έρθει και για σένα η στιγμή που θα βρεις κατά κάποιο τρόπο τον δικό σου άνθρωπο!

-         Πάλι δε καταλαβαίνω…. Συνέχισε κουνώντας καχύποπτα τα όμορφα φτερά της.

-         Μωβένια μου πρέπει να φύγω γιατί η Άννα με περιμένει στη παιδική χαρά και έχω ήδη αργήσει. Δε θέλω να τη στεναχωρήσω γιατί ξέρεις… στεναχωριέται όταν αργώ να τη δω. Θα τα ξαναπούμε… Είπε χαμογελώντας γλυκά και ανοίγοντας τα πανέμορφα φτερά της έκανε να φύγει.

-         Στάσου! Πού πας; Δε μου μίλησες για τη γνωριμία σου με τους ανθρώπους! Δε μου είπες το τρόπο που θα καταφέρω να βρω και εγώ μια φίλη ή ένα φίλο ανάμεσά τους! Τόνισε παραπονεμένα!

-         Ότι και να σου πω δεν έχει σημασία! Σημασία έχει ότι ανάμεσα στους ανθρώπους θα βρεις και εσύ τη δική σου φίλη! Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως θα τη βρεις μονάχα αν πιστέψεις πως υπάρχει! Ακούστηκε η τρυφερή ηχώ της φωνή της καθώς απομακρυνόταν από κοντά της.

Τα πολύχρωμα φτερά της Άλκηστης χαθηκαν μέσα στο πράσινο του κάμπου και η Μωβένια με θυμό και απογοήτευση έστρεψε το βλέμμα προς τον ουρανό.

-         Φιλία με ανθρώπους; Σαχλαμάρες…! Μονολόγησε δυναμικά.

-         Όχι πως δε θα ‘θελα να έχω και εγώ μια φίλη που να μην είναι πεταλούδα, αλλά να… αυτό δε γίνεται! Δε μπορεί να γίνει! Οι πεταλούδες δε μπορεί να κάνουν παρέα με τους ανθρώπους! Μονολόγησε και σκεπτική καθώς ήταν πέταξε μακριά για να επιστρέψει στο σπίτι της.

Βλέπετε της ήταν αδύνατο να πιστέψει πως θα μπορούσε να γίνει φίλη με έναν άνθρωπο… αν και στη πραγματικότητα ήταν κάτι που το ήθελε πολύ!

            Βλέπετε μεγάλωσε ανάμεσα σε πεταλούδες που ναι μεν αγαπούσαν τους ανθρώπους, δε τους εμπιστεύονταν όσο θα έπρεπε όμως…

________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________


Μη τρομάξετε (χαχαχα), ακόμη μία συνέχεια ακολουθεί. Θα έρθει άμεσα φυσικά.
Καλό υπόλοιπο ημέρας σε όλους! Να περνάτε όμορφα! Φιλάκια πολλα! <3