ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ + ΕΝΑΣ BLOGGERS - MIA ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ # 5 - Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα και καλη εβδομάδα να έχουμε!

Ξέρω, το "χαβά" μου εγώ αλλά ένας εσωτερικός ενθουσιασμός που με διακατέχει το τελευταίο καιρό με κάνει να χαίρομαι μοναδικά την κάθε μου ανάρτηση, οπότε σήμερα που είδα πως έχει έρθει η σειρά μου για τη συνέχεια της ιστορίας που γράφουμε σταδιακά με αρκετούς φίλους με κάνει να νοιώθω σα μικρό παιδί και να χαίρομαι πάρα μα πάρα πολύ.

Λοιπόν, για όσους δεν ξέρουν στη μπλοκόσφαιρα υπάρχει μια ιστορία αγαπης που ξεκίνησε ο Ακυβέρνητος, Πέτρος Κ. και δεκαπέντε μπλόκερς προθυμοποιηθήκαμε να τη συνεχίσουμε με κεφάλαια.

Πού θα καταλήξει η ιστορία κανείς δε ξέρει και αυτό ειναι και το πιο ενδιαφέρον της όλης υπόθεση, μετά το ομαδικό πνεύμα που μας διακατέχει φυσικά γιατί εγώ λατρεύω να ειμαι κρίκος μιας ανθρώπινης αλυσίδας γενικότερα. 

Λοιπόν, για όσους φίλους δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα μέρη να πω πως θα πρέπει να ακολουθήσουν της εξής διαδρομή:

►Μια συνάντηση, Πέτρος, Ακυβέρνητος

►Ακολουθώντας το ένστικτο, @ριστέα

►Ακατανίκητη έλξη , Χριστινάκι (butterfly)

►Η παρεξήγηση, Κατερίνα Βαλσαμίδη από το Άποψη Τέχνης

►Χάθηκαν όλα; Έλενα Λ. από το Μια καλημέρα

Και πάμε τώρα για το δικό μου κεφάλαιο που έχει τίτλο: "Η Συμφιλίωση".

Με τη χαρά που έχω άλλωστε τί άλλο τίτλο θα του έδινα; ;)

"Η Συμφιλίωση".

Μια ηλιαχτίδα φωτός, που θρασύδειλα εισέβαλλε στο δωμάτιο, ενόχλησε το πρόσωπό της.

Γύρισε πλευρό σε μια προσπάθεια να αποφύγει το ζεστό μα ενοχλητικό της χάδι αλλά η απουσία του νεαρού άντρα από το πλάι της, την έκανε να πεταχτεί επάνω ανήσυχη.

Τυλίχθηκε πρόχειρα με το σεντόνι και κοίταξε τριγύρω ερευνώντας εξονυχιστικά το χώρο.

Τη τελευταία φορά που είχε κοιμηθεί εκεί, έφυγε τοσο ξαφνικά που δεν είχε προσέξει καν το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν.

Θυμήθηκε το τρόμο και την απογοήτευση που ένοιωσε κρατώντας τη βέρα του Στέλιου στο χέρι της και ένοιωσε ντροπή που πίστεψε πως την είχε κοροϊδεύσει τοσο άνανδρα ο συγκεκριμένος άντρας.

Έπρεπε να τον αφήσει να της εξηγήσει και εκείνη τί έκανε; 

Τον άφησε και πάλι μόνο.

Δίχως εξηγήσεις, δίχως γιατί, σε ένα λεπτό τον άφησε και πάλι μόνο. 

Όπως ακριβώς και η Μαρίνα. 

Η γυναίκα που αγάπησε και η γυναίκα που πιθανόν ερωτεύτηκε μετα από καιρό, τον άφησαν και πάλι μόνο, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά…

«Πόσο πρέπει να τον πόνεσα» Συλλογίστηκε και στο πρόσωπό της χαράχθηκε η θλίψη.

«Μα πού είναι;» Σκέφτηκε γοερά και οι γυμνές πατούσες της την οδήγησαν σε ένα χώρο που έμοιαζε με μικρό σαλόνι.

Εκεί υπήρχε ένα ξύλινο σκαλιστό έπιπλο που δε μπορούσε να καταλάβει ακριβώς που χρησίμευε, όμως κάτι επάνω του τη μαγνήτισε.

Υπήρχε μια κορνίζα. Μια κορνίζα άδεια.

Δίχως να το πολυσκεφτεί, άφησε τα χέρια της να την αγγίξουν και να τη σηκώσουν  ψηλά.

Με μηχανικές κινήσεις την έφερε κοντά στο πρόσωπό της.

Η κορνίζα μαρτυρούσε πως κάποτε δεν ηταν άδεια…

Μελαγχόλησε όταν σκέφτηκε πως κάποτε τη κενή αυτή θέση, στόλιζε μια όμορφη οικογενειακή στιγμή!

«Μπορείς να την αφήσεις κάτω σε παρακαλώ;» Ακούστηκε η κάπως σκληρή φωνή του Στέλιου και με γοργές κινήσεις η κορνίζα επέστρεψε στη θέση της.

«Με συγχωρείς….»

«Ξύπνησα, δεν ήσουν στο δωμάτιο και  σκέφτηκα…» Ακούστηκε η τρεμάμενη φωνή της Βασιας και το σώμα της μαρτυρούσε πως ένοιωθε άβολα.

«Είχα πάει να ψωνίσω από το φούρνο διάφορα πράγματα για πρωινό. Σκέφτηκα πως θα πεινάς μετα τη χθεσινή νύχτα και…» Η γλυκιά φωνή που είχε γνωρίσει ακούστηκε και πάλι κάνοντάς τη να χαμογελάσει τρυφερά.

«Σ ευχαριστώ!» Αποκρίθηκε και τον πλησίασε διακριτικά.

Εκείνος της χαμογέλασε και την τράβηξε στην αγκαλιά του.

Φιλήθηκαν και αυτοκόλλητοι καθώς ηταν οδηγήθηκαν στην κουζίνα.

«Εργένικη αλλα όμορφη και καθαρή», σκέφτηκε καθώς την κοιτούσε σπιθαμή προς σπιθαμή.

«Τί τρως για πρωινό;» Τη ρώτησε χαμογελώντας.

«Αν πεινάω πολύ, τα πάντα!» Απάντησε με έναν αστείο μορφασμό.

«Και τωρα πεινάς πολύ;» Ανταπάντησε με πλατύ χαμόγελο.

«Σα λύκος!»

«Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό» Αποφάνθηκε βγάζοντας από τις σακουλές διάφορα σνακ και το πρόσωπό του έλαμψε.

Τη λάμψη αυτή ανταπέδωσε και το πρόσωπο της γυναίκας.

Το δωμάτιο φωτίστηκε και οι υποσχέσεις πήραν φωτιά.

«Έσκασα!» Αποκρίθηκε η Βάσια τρώγοντας ένα ακόμη κουλούρι καρότου.

«Το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας. Και εσύ το χρειάζεσαι!» Τόνισε δυναμικά

«Μπα, γιατί το χρειάζομαι;» Παραξενεύτηκε.

«Είσαι κάπως χλωμή». Υπέδειξε με το χέρι του.

«Θα φταίει το χθεσινό βράδυ». Απάντησε κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι.

«Μην αστειεύεσαι! Με παραξένευσε το γεγονός που λιποθύμησες στην αγκαλιά μου» Σχεδόν τη μάλωσε με το βλέμμα.

«Τί σχέση εχει αυτό; Ήταν λόγω πίεσης, θλίψης και άγχους. Είμαι μια χαρά, δεν έχω κάτι» Συνέχισε προσπαθώντας να καταλάβει για ποιό λογο έκαναν αυτή τη συζήτηση.

«Είμαι υπερπροστατευτικός με τους ανθρώπους». Ψέλλισε αμήχανα.

«Θέλω να πω…, πάντα ήμουν αλλα από όταν τους έχασα προσπαθώ να προστατεύω περισσοτερο όσους ανθρώπους αγαπώ και νοιάζομαι…» Συνέχισε με τρόπο που μαρτυρούσε δυσκολία και πόνο.

«Άκουσε, ξέρω τι έγινε, θα ήθελα βέβαια καποια στιγμή να μάθω τα πάντα από σένα αλλά ξέρω πως αυτή τη στιγμή δεν είναι η ώρα. Ότι έγινε εγινε, το παρελθόν δεν αλλάζει, το παρόν είναι εδώ αυτή τη στιγμή και σε καλεί να το ζήσεις. Τι λες, θέλεις να το ζήσουμε παρέα;»

Το χαμόγελο της κοπέλας έδωσε πνοή σε όλο το δωμάτιο και η ζεστή χροιά της ζέστανε το κρύο που επικρατούσε στην ψυχή του Στέλιου.

«Ναι θέλω!» Απάντησε τρυφερά και η αγάπη άνθισε σαν τα πρόωρα φύλλα μιας αμυγδαλιάς….

__________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_____________

Και η συνέχεια φίλοι μου θα έρθει απο την  Χριστίνα από το Dear e-diary που με αγωνία θα περιμένω να δω που θα ταξιδέψει τους ήρωες μα και εμάς τους αναγνωστες της.

           Εύχομαι να σας άρεσε φίλοι και κυρίως εύχομαι να εισπράττεται κάτι από τα όμορφα αγαθά που με πλημμυρίζουν το τελευταίο καιρό. Θέλω να σας τα μεταδώσω γιατί απλώς θέλω! ;)

           Να είστε καλά! Καλό υπόλοιπο μέρας σε όλους!