Η ΜΩΒ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα.

Ναι ναι ξέρω πως σας είχα πει ότι το επόμενο μέρος θα είναι το τέλος του παραμυθιού αλλά έκανα λάθος  τους υπολογισμούς μου εχθές.

Για να μη βγει τεράστιο το δεύτερο μέρος και σας κουράσω, το "έσπασα " σε δυο μερη, οποτε το επόμενο θα ειναι και το τελος του παραμυθιου.

Μην ανησυχειτε, ετοιμο ειναι και θα ανέβει άμεσα.

Θα μου επιτρέψετε μόνο δυο λεπτά να πω πάλι ένα μεγάλο Ευχαριστώ στον καθέναν σας προσωπικά για τα σχόλια που μου αφήσατε (σας απάντησα και πιο ολοκληρωμένα) εχθές γιατι μ΄αγαπάτε ρε παιδιά και πώς να το κάνουμε με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό.

* Κάποτε  σκεφτόμουνα μόνη μου. Τελικά τί είναι πιο ωραίο, να αγαπάνε έναν άνθρωπο ή να αγαπάνε τις ιστορίες του. Είχα καταλήξει τότε στο ότι το καλύτερο ειναι να αγαπάνε έναν άνθρωπο μέσα απο τις ιστορίες του. Λέω τι καλύτερο απο αυτό!

Κι όμως.... Πόσο άδικο είχα! Τώρα ξέρω πως το καλύτερο ειναι να αγαπανε εναν ανθρωπο κι εκεινος μεσα απο την αγαπη αυτη να γραφει ιστοριες για να ανταποδωσει την αγαπη που εισπράττει.

( Το άνω ήταν μια παρένθεση φωναχτών σκέψεών μου) :-)

Να θυμίσω πως το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/blog-post_13.html

Καλή ανάγνωση σε όσους διαθέσουν λίγο απο το χρόνο τους για να  διαβάσουν και το δεύτερο μέρος!

 Η ΜΩΒ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ.

            Κόντευε να φτάσει στο σπίτι της όταν αντίκρισε τον Σταχτή να τη πλησιάζει με άκρως παιχνιδιάρικη διάθεση.

            «Ωχ! Δεν έχω όρεξη για πεταλουδοδρομίες» σκέφτηκε και άλλαξε κατεύθυνση προσπαθώντας να μην ανταμώσει με την σκούρα πεταλούδα που την πλησίαζε όλο χαρά και ενθουσιασμό.

            - Εεεε Μωβένια, πού πας! Περίμενε, δε με βλέπεις; Θέλω να παίξουμε, μην φεύγεις! Ακούστηκε η γλυκιά, λεπτή φωνή του.

            Τότε η πεταλούδα κατάλαβε πως ηταν αδύνατο να του «κρυφτεί» και έτσι προσγειώθηκε επάνω σε μια κίτρινη μαργαρίτα.

            Ο Σταχτής τη μιμήθηκε.

            - Πού είχες πάει; Τη ρώτησε τρυφερά.

            - Μια βόλτα στην πόλη. Απάντησε εκείνη με κουρασμένη διάθεση.

            - Αααα εγω θα πάω το απόγευμα.

            - Θέλεις να παίξουμε;

            Η ματιά της Μωβένιας έδειξε πως όχι.

            - Γιατί; Δεν έχεις διάθεση; Έγινε κάτι; Ακούστηκε μια φωνή με έντονο το ενδιαφέρον.

            - Όχι, απλώς κουράστηκα και πεινάω πολύ. Θα με περιμένουν και στο σπίτι για φαγητό. Πρέπει να φύγω! Αποκρίθηκε με φωνή που απέκλειε το παιχνίδι.

            - Καλά, όπως θέλεις! Νωρίς το απόγευμα να ξέρεις πως θα συγκεντρωθούμε πολλές πεταλούδες στον πέρα κάμπο να παίξουμε κρυφτό. Θα ήθελα να έρθεις! Της είπε γλυκά και με μάτια όλο νάζι.

            - Ναι! Ναι! Γιατί όχι; Ξερεις πως μου αρέσει το κρυφτό.

            - Θα τα πούμε μετα. Φεύγω γιατί πεινάω πολύ.

Ο Σταχτής της χαμογέλασε και έκανε να φύγει όταν η φωνή της τον σταμάτησε.

            - Είχες ποτέ φιλία με τους ανθρώπους; Θέλω να πω… έχεις γνωρίσει κάποιον από αυτούς κάπως πιο στενά από ότι μας επιτρέπετε; Η φωνή της μαρτυρούσε δυσκολία έκφρασης.

            Ο Σταχτής την κοίταξε περίεργα. Δύσπιστα και ακαταλαβίστικα μαζί.

            - Έγινε κάτι; Τη ρώτησε κουνώντας αγχωμένα τα φτερά του.

            - Να... γνώρισα μια πεταλούδα σήμερα που κάνει παρέα με ένα μικρό κορίτσι και έμοιαζε υπερβολικά ευτυχισμένη. Θα ήθελα να νοιώσω έτσι κι εγω.

            - Μακριά από τους ανθρώπους. Μια φορά πλησίασα ένα μικρό αγοράκι που έμοιαζε παιχνιδιάρης σαν εμένα και παραλίγο να με αφήσει χωρίς φτερά.Φρίκη και οργή σχηματίστηκαν στο γλυκό του πρόσωπο.

            Ο φόβος που ένοιωθε στη σκέψη και μονο έκανε τη Μωβένια να ανησυχήσει. Ο Σταχτής κούνησε με καμάρι τα φτερά που ευτυχώς είχε καταφέρει να σώσει και απομακρύνθηκε από κοντά της.

            «Τα λέμε το απόγευμα στον πέρα κάμπο μικρή». Ακούστηκε η φωνή του κάπου στο βάθος.

            Η Μωβένια αναστέναξε και πέταξε βιαστικά για το σπίτι της.

           

            Αφού έφαγε όλο το φαγητό της και βοήθησε τη μητέρα της στις δουλειές του σπιτιού που έπρεπε να γίνουν, βγήκε στην αυλή τους σπιτιού τους και κάθισε κάτω στο χώμα με διάθεση που μαρτυρούσε στεναχώρια και προβληματισμό.

            - Εχεις κάτι μικρή μου; Ακούστηκε η μελωδική φωνή της μαμάς πεταλούδας.

            Η Μωβένια τη κοίταξε και ξεφύσηξε με απογοήτευση.

            - Τί έχεις μικρή μου; Ρώτησε όλο αγωνία και κάθισε κοντά της.

            - Οι πεταλούδες μπορούν να εχουν φίλους ανθρώπους; Μπορούν να κάνουν παρέα μαζί τους ή είναι επικίνδυνοι;

            Η Ίριδα, η μαμά πεταλούδα της χαμογέλασε γλυκά.

            - Αυτό είναι γλυκιά μου; Και ανησύχησα….

            - Φυσικά και μπορούν! Όχι όλες και όχι πάντα αλλά μπορούν!

            - Μπορώ και εγω; Ρώτησε η μικρή με μάτια ορθάνοιχτα από αγωνία για την απάντηση.

            - Μπορείς κόρη μου! Φυσικά και μπορείς! Μόνο οι ξεχωριστές πεταλούδες μπορούν να κάνουν τη σωστή επιλογή και εσύ είσαι μία από αυτές. Όταν έρθει η στιγμή σου θα το καταλάβεις.

            - Τι εννοείς όταν έρθει η στιγμή μου;

            - Θα καταλάβεις μωρό μου… Της είπε γλυκά και δίνοντας ένα φιλί στο κεφαλάκι της πέταξε μακριά.

            - Εεεε που πάς; Τουλάχιστον πές μου, εσύ είχες ποτέ φιλία με κάποιον απο τους ανθρώπους; Φώναξε με απίστευτη δύναμη και αγωνία.

              - Είχα και εξακολουθώ να έχω! Ακούστηκε μια φωνή που μαρτυρούσε ευτυχία και πληρότητα.

              Η απάντηση αυτή παραξένευσε μα και χαροποίησε συνάμα τη μικρή πεταλούδα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να απορήσει με την απάντηση της μαμάς της, οπότε επέλεξε να μη κάνει τίποτα από τα δύο μέχρι να ζήσει και εκείνη τη στιγμή που τόσο πολύ ποθούσε.

               Η σκέψη της όμως έμεινε καρφωμενη σε εκεινη τη γλυκιά φράση που είχε ξεστομίσει προ ολίγου η μαμά της.

           «Θα καταλάβεις μωρό μου…» Αντηχούσε η λαλιά της για ώρα στο νου ώσπου αντιλήφθηκε πως αυτό την βασάνιζε περισσσότερο απ' όσο ήθελε και άντεχε.

       «Θα καταλάβω; Πώς θα καταλάβω; Πότε; Τι να εννοούσε άραγε;» Σκέφτηκε προβληματισμένα και μη μπορώντας να βρει απαντήσεις στα ερωτηματικά που κατέκλυζαν το μυαλό της αποφάσισε να εμπιστευτεί τα λόγια της μαμάς της και να περιμένει για εκείνη τη στιγμή που η φύση της θα τη καλούσε να ζήσει.

      Τότε σκέφτηκε πως ο καλύτερος τρόπος για να απασχολήσει το νου της από τις μπερδεμένες σκέψεις ηταν το παιχνίδι και η καλή πεταλουδίστικη παρεούλα.

            - Ώρα για παιχνίδι φώναξε δυνατά και πέταξε με υπερηφάνεια για τον πέρα κάμπο.

 ________________ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ_______________

Εύχομαι να σας αρεσε!

Καλό υπόλοιπο ημέρας σε όλους! 

Να περνάτε όμορφα!

Φιλάκια πολλα! <3