Καλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Ήρθε η στιγμή να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου ανάμνηση, στο πλαίσιο του δρώμενου "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" που επινόησε ο καλός μας φίλος και πάντα δημιουργικός Γιάννης Πιταροκοίλης, μέσα από το blog του «Ηδύποτον». Η δική μου έντονη ανάμνηση είναι μια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τα καλικαντζούρια. Τα γνωρίζετε; Είναι εκείνα τα μικρά, άτακτα πλασματάκια της παράδοσης, που μέσα στο παιδικό μου μυαλό φτιάχτηκαν και μεγάλωσαν όπως ακριβώς τα φανταζόμουν: σκανταλιάρικα, σκοτεινά, γεμάτα ενέργεια και αταξία. Μια εικόνα που ακόμη και σήμερα, όταν τη θυμάμαι, με κάνει να χαμογελώ αλλά παράλληλα και να τρομάζω. Θέλω να μοιραστώ μια παιδική ανάμνηση που ακόμα και σήμερα με ακολουθεί, άλλοτε σαν φόβος και άλλοτε σαν γλυκιά ζεστασιά. Ήμουν μικρή, στο χωριό, μαζί με την ξαδέρφη μου. Έκανε κρύο εκείνη τη μέρα και οι δυο μας παίζαμε καθισμένες πάνω στο βυσσινί χαλί, βυθισμένες στον δικό μας παιδικό κόσμο. ...
Εξαιρετικοί οι στίχοι σου, πραγματικά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο Κική, υπέροχο κορίτσι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨυχή αρχή και τέλος του κόσμου σε δυο καρδιές που πάλλει ο ίδιος παλμός, η ίδια τελευταία ανάσα, σ’ ένα γυάλινο σώμα που έσπασε σε χίλια κομμάτια.Ζούμε και πεθαίνουμε μαζί αφήνοντας πίσω τα ίχνη μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχοι στίχοι χωρίς πολλές φλυαρίες, μέσα από μια ηχηρή λιτότητα αφήνουν να φανεί όλο το συναίσθημα.
Κική Καλώς σε βρίσκω!!