ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

 

 

Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!
Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!
Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!
Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου, για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!
Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Μια εικόνα, μια φιγούρα μακρινή, που δυσκολεύομαι να καταλάβω ακόμη και το τι μπορεί παρ’ ελπίδα να απεικονίζει.

Κι ύστερα, λένε, μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Και ισούται, το ξέρω καλά. Όπως ξέρω καλά ότι η δική σου εικόνα ισούται με χίλια καταστροφικά συναισθήματα και το περίεργο όλων είναι ότι μου αρέσει πολύ αυτό! Μου αρέσει! Πολύ!

Δε μου αρέσει τόσο ο πόνος μου, που προκαλείς, όσο η δράση που με διακατέχει στην μάχη για να σε αντιμετωπίσω.

Για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά νιώθω πως είμαι μια μαχήτρια με τεράστια δύναμη και πολλές δυνατότητες σαν τις ηρωίδες που πρωταγωνιστούν στις ταινίες δράσης και ξεσηκώνουν εκδηλωτικά το κοινό τους.

Δεν ξέρω αν θέλω να παραμείνω μαχήτρια ή να γίνω επιτέλους η πρωταγωνίστρια της ζωής μου, ξέρω μονάχα πως όπου και να πάω θα σε κουβαλάω στη ζώνη που έχω σφηνωμένο το εφεδρικό μου μαχαίρι, για να μπορώ να δραπετεύσω από όλες τις επικίνδυνες φυλακές που θα με τοποθετήσουν, όταν καταφέρουν να με συλλάβουν οι δήμιοι και οι εχθροί μου.

Γιατί θα με συλλάβουν!
Και θα με φυλακίσουν!

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο. Όπως επίσης βέβαιο είναι πως θα τους διαφύγω. Για άλλη μια φορά θα τους διαφύγω. Και η ταινία δράσης θα συνεχιστεί. Με νέες περιπέτειες, μα και με νέα εικόνα. Νέα εικόνα, μα με τον ίδιο πάντα συμβολισμό. Κι αυτό μου δίνει άλλο «άστρο».

Ξέρεις τι σκέφτομαι;
Προσπαθώ να θυμηθώ αν εσύ «έχτισες» την εικόνα σου ή αν εγώ στη δημιούργησα.

Και δε θυμάμαι.
Περίεργο δεν είναι;
Δε θυμάμαι.

Και ο θολός σου αντικατοπτρισμός αυτήν την στιγμή δε με βοηθάει ούτε να θυμηθώ μα ούτε και να κατανοήσω.

Προσπαθώ.
Μα δε θυμάμαι.
Όσο κι αν προσπαθώ, δε θυμάμαι.
Κι αυτό δε με πονά, με εξαγριώνει.

Και μισώ τον εαυτό μου, όταν θυμώνει τόσο.
Μα πιο πολύ μισώ εσένα, που ανέπτυξες το θυμικό κομμάτι του εαυτού μου.
Και αυτό δεν μπορώ να στο συγχωρήσω. Όλα τα άλλα μπορώ, αλλά αυτό όχι.
Όχι! Με τίποτα! Ποτέ!

Μια εικόνα, μόνο μια εικόνα!
Μια εικόνα χαμένη από το παρελθόν!
Αυτό είσαι! Αυτό έμεινε!
Αυτό μου άφησες, μα πάνω απ’ όλα αυτό επέλεξα να κρατήσω μέσα μου για να έχω τη δυνατότητα να το «σκοτώνω» Χίλιες Φορές Εγώ… και να μ’ Αρέσει!
Να μ’ αρέσει πολύ και να παίρνω δύναμη και ικανοποίηση από σένα!

Το ξέρεις ε;
Κι όμως, θέλω με κάθε ευκαιρία να στο υπενθυμίζω.

Μου αρέσουν όλα αυτά που τονίζουν και κραυγάζουν τα κεφαλαία γράμματα.
Είναι όσα ξέρεις, όσα παραβλέπεις, όσα θα σου θυμίζω και όσα με κάνουν να καμαρώνω Εγώ!
Να καμαρώνω κι ας με πονάνε. Όσο κι αν με πονάνε εγώ θα τα «ταΐζω» μέσα μου και θα φροντίσω με τον καιρό να τα κάνω πράξη και δημιουργία.

Γιατί εγώ μπορώ! Εσύ όμως όχι!
Και ξέρεις γιατί δεν μπορείς; Γιατί απλώς δε θέλεις.

Και κατά βάθος το ξέρεις. Το ξέρεις καλά.
Γι’ αυτό χαμογελάς φευγαλέα κάθε φορά που η εικόνα μου μάχεται και αντικατοπτρίζεται με τη δική σου.

Μπορεί εσένα σε διάσταση να είναι τεράστια, ενώ η δική μου μικρή, συρρικνωμένη, όμως έχω το μέγα προσόν η δική μου να είναι φτιαγμένη από ξύλο.

Γήινη! Αληθινή! Μυρίζει χώμα μα και χορτάρια μαζί κι αυτό της δίνει άλλη αξία, άλλη προσδοκία και κυρίως άλλο νόημα και άλλη χάρη.

Ενώ εσένα;;;

Εσένα πάλι;
Γιγάντια! Όμορφη! Γυάλινη! Ακριβό, βέβαια, το υλικό που χρησιμοποιείς, αλλά ό,τι και να κάνεις, σπάει! Κάποια στιγμή, όσο και να το προστατεύσεις, σπάει!

Δε λέω! Ίσως, αν είχα καταφέρει να τυλίξω και εγώ τη δική μου εικόνα με κάποιο ανθεκτικό υλικό, να μην είχε τόσες χαρακιές και τόσους «λεκέδες» πάνω της, αλλά πώς θα κατάφερνε να γίνει Ένα με όσες άλλες εικόνες τύχει να τη συναντήσουν;

Ακόμη κι αν εκείνες είναι γυάλινες, η δική μου μπορεί να τις αγγίξει.
Εκείνες όμως;
Όχι!

Ακόμη κι αν το κάνουν θα βρίσκονται πάντα σε επιφυλακή και όχι σε ετοιμότητα, όπως η δική μου και οι όμοιές της. Κι όταν βρίσκεσαι σε επιφυλακή περιμένεις, όταν όμως είσαι σε ετοιμότητα ανα πάσα ώρα και στιγμή ορμάς και εγώ στη ζωή και στα συναισθήματα ορμάω με τα μούτρα κι ας τσαλαπατήσω την εικόνα μου, τι πειράζει; Οι άλλοι πάντα μπορούν να τη διακρίνουν. Σε αντίθεση με την αστραφτερή δική σου, που όχι μόνο εγώ, αλλά κανείς πια δεν μπορεί να διακρίνει.

Πώς το ξέρω και μιλάω συλλογικά;
Μα κοίτα γύρω σου και πες μου.

Απάντησε μου ειλικρινά.
Πόσες εικόνες από δίπλα σου έχουν φύγει;

Αμέτρητες...;;;

Σωστά!

~~ Μια Εικόνα - Κική Κωνσταντίνου
Οι Φεγγίτες της Ζωής μου