Το Χρυσάνθεμο

Σε ράπισαν
και στόλισαν τις πληγές σου με λουλούδια.

Σε χάραξαν
και έσμιξαν το σώμα σου, με σκουριασμένα αγκάθια και καρφιά.

Σε ύβρισαν,
με χιλιάδες βουκαμβίλιες.

Σε πίστεψαν,
με κατακόκκινα χείλη - που όμως ανάσα - δεν είχαν καμιά.

Σε μια κάμαρα, μια γυναίκα κλαίει
και δεν νοιάστηκε ουδείς.

Όλοι, σε κάποιους «φανταχτερούς» θαλάμους έμειναν
και εγώ από μακριά, τους παρατηρούσα.

Και σαν θαύμα - μια καμηλοπάρδαλη - σε αγκάλιασε.
Λες και έγλυφε τις πληγές σου.

Και ένα Χρυσάνθεμο, αντίκρισε τον κόσμο.

~~ Το Χρυσάνθεμο - Κική Κωνσταντίνου