Καθώς περπατούσε,
άνθη πολλά τον ακολουθούσαν.
Ψίθυροι έρχονταν από μακριά
και τον έσπρωχναν, σε μια ακατανίκητη επιθυμία.
Ένας άνεμος μαρτύρησε υποταγή
και ένα μαύρο σάβανο, κήρυξε πλήρη ανεξαρτησία.
Ξυπόλητος στο δρόμο που χάραξαν αγκάθια.
Αιωρούμενος - σαν φύλλο πορείας - μαρτυρικό.
Κι ένα κλάμα Βάγιας,
η ζοφερή δοξασία.
~~ Η Δοξασία - Κική Κωνσταντίνου
Πολύ όμορφο καλή μου φίλη. Να περνάς στο πνεύμα των ημερών. Καλησπέρα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμορφούλα Καλή Ανάσταση με το νόημα Της στη ζωή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή