Η Τριανταφυλλιά

 

 

 

 

 Ένα μπουμπούκι μου είπε κάποιος να του χαρίσω και το ξέχασα!
Δε θυμάμαι αν προσπάθησα κάποια στιγμή να κόψω ένα, μα θυμάμαι πως όταν ήμουνα μικρή είχε τρυπηθεί το δάχτυλό μου από ένα αγκάθι.

Το κόψιμο ήταν αρκετά βαθύ που κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω την όποια ευωδιά τους. Ακόμη και η όμορφη εικόνα τους θόλωσε μπροστά μου γιατί η θέα του αίματος που έτρεξε από την πληγή ήταν ικανή να ξελογιάσει την όποια δειλία ή φοβία μου.

Και κάπως έτσι έφτασα στο σημείο να μισώ τα λουλούδια.
Όχι όλα τα λουλούδια φυσικά. Μόνο τα τριαντάφυλλα. Μόνο εκείνα τα υπέροχα άνθη που με εκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τόσο κόσμο να χαμογελάει.

Έχεις δει τα μωρά πως κοιτάνε τις τριανταφυλλιές;
Τα έχεις δει πως ανοιγοκλείνουν τα ματάκια, όταν η μαμά τα πλησιάσει για να μυρίσουν ή να αγγίξουν τα ροδοπέταλά τους;
Ευφραίνεται η παιδική τους ψυχούλα, το ξέρω. Φαίνεται στην λαμπρή, μωρουδιακή τους όψη.

Ρώτησα μια φορά ένα αγκάθι γιατί υπάρχει στις τριανταφυλλιές και εκείνο αδιαφόρησε. Όχι μόνο δεν απάντησε, αδιαφόρησε κιόλας, κάτι που εισέπραξα ως πλήρη χλευασμό και ειρωνεία.

Ρώτησα κάποτε μια τριανταφυλλιά γιατί επιτρέπει στον εαυτό της να γεμίσει με αγκάθια και μου χαμογέλασε γλυκά.

Τi έπρεπε εγώ να καταλάβω;
Αποφάσισα λοιπόν να αδιαφορήσω.

Το αγκάθι αδιαφόρησε, η τριανταφυλλιά το ίδιο με γλυκό όμως τρόπο, οπότε για να εκδικηθώ αποφάσισα να μην ξαναπλησιάσω ποτέ ούτε ένα τους φύλλο.

Έτσι!
Μόνο από μακριά μπορούσα πια να τις βλέπω και να κάνω πως αδιαφορώ.

Μέσα μου ήθελα έντονα να αγγίξω ένα έστω ροδοπέταλο μα ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα ήθελα να το σκίσω.

Αλήθεια!
Έχεις φτιάξει ποτέ κολόνια από μαραμένα φύλλα;

Όταν ήμουνα παιδί με μεγάλη και καλή παρέα φτιάχναμε κολόνια από τριαντάφυλλα, για να ραντίσουμε τον κόσμο. Κι όταν μαραίναμε τα φύλλα στο νερό γινόταν πάντα πιο ευωδιαστή και κατά κάποιο τρόπο προσήλκυε περισσότερο κόσμο.

Δεν ξέρω γιατί… αλλά δεν έχει σημασία!

Αλήθεια!
Σε εχει τρυπήσει ποτέ αγκάθι;

Από εκείνα τα μεγάλα ντε!
Όχι από κάτι μικρά και άγουρα αγκαθάκια.

Έχεις δει κάτι μεγάλες, άγριες θα πω τριανταφυλλιές, που ο κορμός τους είναι σκληρός και τα αγκάθια μοιάζουνε με άγριες παρανυχίδες;

Εκείνα τα αγκάθια σε έχουν τρυπήσει ποτέ; Έχουν κατοικήσει για λίγο μέσα σου; Έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις βελόνα για να τα βγάλεις;
Εάν δεν έχεις τοποθετήσει βελόνα στην πληγή σου, μάλλον δεν έχεις πλησιάσει ποτέ πραγματικά ένα λουλούδι.

Πρέπει να πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που φύτεψα μια τριανταφυλλιά στον κήπο μου. Είχα οραματιστεί να έχει μόνο έξι μπουμπούκια. Έξι, που να ξέρω μόνο εγώ τον πλήρη συμβολισμό τους.

Πέρασε καιρός μα δεν άνθισε ούτε ένα. Ένα μπουμπούκι μόνο άνθισε, μα για κάποιον λόγο δε μου επέτρεψε να το απολαύσω πλήρως. Μάλλον το λίπασμά μου ήτανε άγουρο ακόμα…!

Θα ανθίσουν όμως! Και τα έξι! Το ξέρω, το νιώθω. Το έχω οπτικοποιήσει πολλές φορές μπροστά μου. Θα ανθίσουν γιατί αξίζουν. Είμαι σίγουρη. Και θα ’ναι όλα δικά μου! Θα θεριεύσουν και εγώ ένα ένα, με τα φύλλα τους, με τα χρώματά τους, με την ιστορία τους, με τα αρώματά τους, με όσα μεταφέρει ο βλαστός τους θα αρχίσω να τα προσφέρω στον κόσμο, στη ζωή μου!

Αυτή η τριανταφυλλιά! Αυτά τα αγκάθια! Αυτά τα έξι μπουμπούκια που θα ανθίσουν θα είναι δικά μου και θα απλωθούν στον κόσμο έχοντας μέσα τους βαθιές ρίζες! Τις ρίζες της ψυχής μου και μόνο αυτό είναι που θα τα κάνει να ξεχωρίζουν!

Όταν όμως έρθει η ώρα τους, όχι ακόμα.
Ακόμα είμαι στη φάση αναζήτησης των αγκαθιών που φωλιάζουν στις όμορφες εκείνες τριανταφυλλιές!

Θέλω να μάθω.
Ακόμη παλεύω να μάθω κι ας μέσα μου ξέρω!

Θέλω να ρωτήσω ένα αγκάθι γιατί υπάρχει στις τριανταφυλλιές και τρυπάει τον κόσμο. Θέλω να ρωτήσω και να λάβω απάντηση.
Ίσως αν ήμουνα μια φρέσκια κάμπια να μου απαντούσε.

Θέλω να ρωτήσω μια γέρικη τριανταφυλλιά, γιατί όλα αυτά τα χρονιά φιλοξενούσε στο κορμί της όλα αυτά τα αγκάθια. Θέλω να ρωτήσω και να λάβω απάντηση.
Ίσως αν ήμουνα μια μικρή πεταλούδα να μάθαινα!

Το αγκάθι προστατεύει αυτά τα υπέροχα άνθη από εμάς τους βανδάλους ή η τριανταφυλλιά τα χρησιμοποιεί για να προστατέψει τα παιδιά της, τα μπουμπούκια τις πάλι από εμάς τους βανδάλους; Κι όμως το ίδιο είναι.

Εμείς τα κόβουμε, αυτή απλώς προστατεύεται.
Κι από την άλλη είναι τόσο όμορφα, όταν τα προσφέρεις.
Είναι τόσο όμορφα, όταν γεμίζουν το τεράστιό σου βάζο.
Είναι τόσο όμορφα, όταν στολίζουν το χρυσό τραπεζομάντιλο της πανάκριβης τραπεζαρίας σου.
Είναι τόσο όμορφα, όταν κατοικούν στον κήπο μας.
Γενικώς θεωρούμε πως είναι τόσο όμορφα, όταν είμαστε κάπου εκεί γύρω.

Αστείο! Καμιά τριανταφυλλιά δε μας εχει ανάγκη.
Είναι μία και μοναδική εξαρχής.

Είναι σαν εκείνα τα μικρά, κόκκινα, λουκουμάκια Σύρου!
Γλυκιά, νόστιμη, ιδανική!

Ιδανική για να μας δείξει πως πάνω από κάθε αγκάθι υπάρχει ένα μπουμπούκι και το μπουμπούκι είναι κάτι μικρό, που σύντομα θα μεγαλώσει, κάποια στιγμή θα ανθίσει και στο τέλος θα μαραθεί και θα επιστρέψει στη γη του.

Κι όσο κι αν προτιμάμε τα μπουμπούκια από τα μεγάλα, μαραμένα τριαντάφυλλα ξέρουμε ότι δεν έχει καμιά διαφορά από τα στάδια ζωής του ανθρώπου.

Κανένα μαραμένο τριαντάφυλλο δεν ακυρώνει το μπουμπούκι, που κάποτε υπήρξε.
Κανένα μπουμπούκι δε θα μείνει για πάντα μικρό και νέο. Εκτός κι αν είναι ψεύτικο. Πλαστικό. Χωρίς καρδιά κι ουσία.

Και το αγκάθι, ο «συνοδός», δεν ακυρώνει πως μέρος μιας τριανταφυλλιάς είναι τα πάντα.

Προστατεύει, μα προστατεύεται!
Πεθαίνει, μα γεννά!
Και το τι γεννά συνεπάγεται την παραπάνω διαδικασία.

Και κάπου εκεί η φωτοσύνθεση αρχίζει.

~~ Η Τριανταφυλλιά - Κική Κωνσταντίνου
Οι Φεγγίτες της Ζωής μου