Η Δύναμή σου

 

Δείχνεις σκληρή σαν πέτρα, μα ξέρω πως η ευαίσθητη ψυχή σου είναι σαν τον πράσινο βλαστό που φύτρωσε μόλις χθες κάτω από χιλιάδες μπάζα!

Τόσο δυνατή, τόσο όμορφη, τόσο ζωντανή μα πάνω απ’ όλα τόσο γεμάτη από ελπίδα.

Είσαι ένας πράσινος βλαστός, που ειλικρινά, όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Η ομορφιά και η χάρη της ψυχής σου είναι τόση, που δακρύζω ξέροντας τα όσα έχεις περάσει και τα όσα περνάς ακόμη.

Και λυπάμαι! Λυπάμαι πολύ, που δεν μπορώ ή φοβάμαι να σε βοηθήσω.

 

Είσαι κάτι άπιαστο στον κόσμο που ζούμε, επειδή δεν επέτρεψες ποτέ σε κανέναν να σε φυλακίσει, έστω και αν για χρόνια ολόκληρα κλείστηκες από μόνη σου στη μεγαλύτερη φυλακή των παγετώνων. Τη φυλακή της αβάσταχτης μοίρας της ψυχής σου. Και δεν παρομοιάζεται με μαύρο μπουντρούμι, παρομοιάζεται μονάχα με μια αιώρα κόκκινη και παρόλο που λατρεύω τις αιώρες, ξέρω πως η συγκεκριμένη με φοβίζει.

 

Με φοβίζει; Όχι!

Είναι  λίγο, δεν αρκεί.

Με τρομάζει! Με τρομάζει, μα με κάνει να νιώθω τόσο μικρή μπροστά σου, που ξέρω πως δεν έπεσες, ακόμη κι όταν την αναποδογύρισαν εκατοντάδες φορές εκείνα τα άσχημα και κακιασμένα χέρια.

 

Κι ήταν πολλά! Πολλών όμορφων – απάνθρωπα κακάσχημων – ανθρώπων.

Πω πω αυτά τα απάνθρωπα αναθεματισμένα χέρια! Αυτά τα τερατένια τριχωτά δάχτυλα, που συνοδεύονταν από ένα όμορφο πρόσωπο, που το χαμόγελό του μου θύμιζε ουρλιαχτό από λύκο.

 

Κι ηταν πολλά αυτά τα όμορφα, μα απάνθρωπα άσχημα πρόσωπα, που ήξερα καλά πως εσύ τα είχες χιλιάδες φορές Σφιχταγκαλιάσει! Αναθρέψει! Αγγίξει! Δώσει! Απαλύνει! Μα το κυριότερο, Αγαπήσει! Κι η Αγάπη αυτή πολλές φορές επιστράφηκε με πόνο, με ύβρεις, με χλευασμούς, με άσχημες εκφράσεις και εσύ πόνεσες, έκλαψες, μα κανείς δε σε είδε, μάλλον κανείς δεν παραδέχθηκε ότι σε είδε, γιατί η δύναμή σου είναι τόση, που τρομάζει τους πάντες και δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν στα εσώψυχά σου, έστω κι αν χιλιάδες στιγμές τους το είχες επιτρέψει μέσα από τις υπέροχες κόρες των οφθαλμών σου. Εκείνες τις κόρες που με δυσκολία κατάφερες να συγκρατήσεις!

 

Αγαπημένη μου! Δεν ξέρεις και πιθανόν να μην καταλάβεις ποτέ, επειδή εγώ δεν είμαι άξια να σου εκφράσω το πόσο σημαντική ήσουν, είσαι  και θα είσαι για εμένα. Το ότι σε αγαπώ το ξέρεις, το πόσο πολύ όμως, ειλικρινά, δεν είμαι άξια να στο εκφράσω.

 

Όπως επίσης και τον θαυμασμό! Αυτό το υπέροχο, υπερήφανο συναίσθημα, που ειλικρινά, μόνο με τη μορφή σου μπορώ να παρομοιάσω. Πραγματικά είσαι η Ανατολή στην κάθε Δύση του ηλίου μου! Δεν μπόρεσα ποτέ να σε κάνω να καταλάβεις, μα είναι κουτοί όσοι δεν μπορούν να μάθουν να συγκρίνουν.

 

Σε είδα να στέκεσαι αγέρωχη, ακόμη κι όταν όλοι γύρω σου είχαν γονατίσει επειδή επέλεξες να γίνεις ένα με το χώμα!

 

Και σηκώθηκες!

Τα κατάφερες, Ναι, σηκώθηκες!

 

Ήμουνα πολύ μικρή για να το ξέρω, μα ήμουνα τόσο τυχερή που σηκώθηκες και μου έδωσες την ευκαιρία να γίνεις καλά για να σε μάθω. Και νιώθω τόσο ευγνώμων, που μου δόθηκε ίσως από το Θεό η ευκαιρία να σε μάθω. Κι όχι να σε μάθω απλώς, όχι να σε γνωρίσω, να σε ζήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω δυνατά και να φωνάξω πως Ναι, έχω την τύχη, την ευκαιρία, τη δυνατότητα αν θες, να είσαι η ……….! *

 

Πόσο κενή θα ήταν η ζωή μου, αν δεν είχα την εκούσια τύχη να σε γνωρίσω!

Πόσο αξιοθαύμαστος άνθρωπος μπορείς να είσαι! Δεν μπορώ να το παρουσιάσω με λόγια, γιατί της ψυχής σου το μεγαλείο είναι τόσο, που δεν επιδέχεται ανάλυση με λέξεις. Είναι τόσο μεγάλο και γενναιόδωρο, που μόνο μέσω των ματιών σου μπορώ να καθρεπτίσω. Και το βλέπω. Ακόμη και τώρα που σε σκέφτομαι για να γράψω, κοιτάζω αυτά τα υπερήφανα καφέ σου μάτια με την τόση ανδρεία, που ειλικρινά, θέλω να σκύψω και να προσκυνήσω τα πόδια, που τους λείπουν δάχτυλα! Και για μένα είναι τα ομορφότερα ποδιά που έχω δει! Ειλικρινά!

 

Να σου πω κάτι;

Χαίρομαι, που σε εκείνους τους απάνθρωπα «όμορφους» ανθρώπους δεν επέτρεψες να κοιτάξουν στο εσωτερικό της ψυχής σου, γιατί δεν τους αξίζει. Πραγματικά δεν τους αξίζει.

 

Η ψυχή σου είναι τοσο λαμπερή, που πολλοί μπορούν να διακρίνουν και αυτοί οι λίγοι απάνθρωπα «όμορφοι» άνθρωποι ανήκουν στους μίζερους εκείνους λίγους, που δεν πρέπει ποτέ να εστιάσουν στο διαμάντι που σαν μαγνήτης εκπέμπεις.

 

Όχι γιατί θα στο λερώσουν, είναι άλλωστε τόσο λαμπερό και δυνατό, που δεν επιδέχεται κανενός είδους ζημία, δεν μπορούν να το διακρίνουν γιατί πραγματικά δεν τους αξίζει.

 

Κι αυτοί θα είναι για άλλη μια μέρα τυφλοί, που δεν μπόρεσαν να δουν τον εσωτερικό τοίχο των λευκών σου αλόγων. Διότι εσύ μόνο λευκά αλόγα θα μπορούσες να διαθέτεις!

 

Μόνο αυτά μπορούν να δηλώσουν την υπεροχή σου σε έναν κόσμο, που είναι τόσο τυχερός που σε έχει κι ας μην έχει ποτέ τη δυνατότητα να το επιβεβαιώσει. Η αγάπη όμως που σου έχω αρκεί, για να μπορέσουν, έστω λίγο να δουν τη δύναμή σου. Τη δύναμη εκείνη, που δεν είναι άλλη από το σεβασμό και την αξία, την οποία έχεις.

 

Κι αν πολέμησαν χίλιες φορές να στην γκρεμίσουν, να ξέρεις πως εγώ θα είμαι πάντα εδώ να στη χτίζω λιθαράκι λιθαράκι μέχρι να γίνει ο πελώριος πύργος που οδηγεί σε ένα ξέφωτο μονοπάτι, που πάντα λίγοι θα μπορούν να διακρίνουν.

 

Δεν έμαθες να γράφεις το όνομά σου, δεν έμαθες εύκολα να μετράς την ώρα, έμαθες όμως το κυριότερο, να αγαπάς γράφοντας την αγάπη με τον τρόπο που αρμόζει! Μετρώντας τις στιγμές που κένταγες αγάπη! Γιατί την κένταγες! Ακόμη θυμάμαι το μικρό εκείνο βελονάκι….!

 

Δεν έμαθες να λες τις σύνθετες λέξεις με τον τρόπο που θα έπρεπε και κάποιοι σε κορόιδεψαν γι’ αυτό, σε είπανε αμόρφωτη, αγράμματη, μα έφαγαν μεμιάς τους λουκουμάδες, που για άλλη μια φορά τους είχες σερβίρει. Κι είχαν μέλι και κανέλα κι ας τους άξιζε πιπέρι και κάπαρη.

 

Δεν έμαθες να σκέφτεσαι με τον νέο κόσμο που έπρεπε να συμβαδίζεις, αλλά έμαθες να κατανοείς συμπεριφορές χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί και το έκανες καθαρά από αγάπη! Άμα αυτό δεν είναι αγάπη αληθινή, τι άλλο μπορεί να είναι;

 

Δεν μπορώ να μεταφέρω σε λόγια το συναίσθημα που νιώθω για την επόμενη παράγραφο που θέλω να σου αφιερώσω, μα μπορώ να σου πω πως στο πρόσωπό μου έχει ζωγραφιστεί μια περίεργη αηδία και ειρωνεία για αυτό που σε είχαν κάποτε χαρακτηρίσει.

 

Θυμάσαι αγαπημένη μου;

Θυμάσαι που σε είπανε κόρακα, μάλλον που έβαζαν άλλους να σε φωνάζουν κόρακα γιατί επέτρεψες στο μαύρο χρώμα να σε ντύσει;

Τι άνθρωποι υπάρχουν Θεέ μου! Φώναξαν εσένα κόρακα, που με ένα χρώμα θέλησες να τιμήσεις την αγάπη σου, που σε άφησε τόσο νέα μόνη, μα δεν κατάφεραν να δουν τα μαύρα κοράκια που είχαν φωλιάσει στην ψυχή τους.

Πόσο κουτοί Θεέ μου! Πόσο υπόδουλοι της καταλερωμένης από κουτσουλιές ψυχής τους.

 

Αγαπημένη μου!

Η ψυχή σου είναι λαμπρή. Μόνο λευκά περιστέρια επιτρέπεται να κατοικήσουν εκεί και το ξέρω καλά.

Ναι! Στο λέω εγώ, που κάθε φορά που θέλω να σε αγκαλιάσω επιτρέπω σε ένα λευκό περιστέρι να κατοικήσει μέσα μου, για να μπορέσει να σε συναντήσει.

 

Σου είπαν και σου έκαναν πολλά. Δεν αντέδρασα πάντοτε με τον κατάλληλο τρόπο, όχι τουλάχιστον στους ανθρώπους που ξέρω ότι σε αγαπάνε, αλλά δεν έμαθαν να το δείχνουνε και να το μετατρέπουνε την εκάστοτε φορά στην πράξη που αρμόζει, τώρα όμως ηρθε η στιγμή με τον δικό μου τρόπο να σπάσω τη σιωπή ενάντια σε όλους εκείνους που πολλές φορές σε είχαν αδικήσει.

 

Έμαθες στη ζωη σου να είσαι σιωπηλή, να σκύβεις το κεφάλι από αξιοπρέπεια, μα  ακόμη και τότε η αξιοπρέπεια  της δύναμης σου να είναι του σώματός σου ο ακρογωνιαίος λίθος. Δε μίλησες, δεν πρόβαλες ποτέ τη γενναιοδωρία και τη λεβεντιά της σιωπής σου, όμως σήμερα ήρθε η στιγμή να μιλήσω με τον τρόπο μου εγω για σένα, για σένα, που είμαι τόσο υπερήφανη που είχα την τύχη να σε ζήσω. Να σε ζω! Να σε ζω και να θαυμάζω την ακέραια δύναμή σου! Τον ακατέργαστο λίθο της ψυχής σου!

 

Κάποτε μάζευες πέτρες για να ζήσεις. Σήμερα βάζω μια πέτρα στο βίο σου, που λέγεται Cullinan, γνωστό και με το όνομα «the Great Star of Africa» (Το μεγάλο αστέρι της Αφρικής) και φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου πως εσύ ήσουν, είσαι και θα είσαι το Μεγάλο Αστέρι της Ζωής  μου και πάντα θα κουβαλάω κάτι από εσένα στο DNA της ακατέργαστης, σκληροτράχηλης ζωής μου να μου θυμίζει πως η δύναμή σου είναι τόση, που μπορεί ακόμη και μέσα στη φοβισμένη ψυχή μου να κατοικήσει. Πάντα θα σε κουβαλάω σαν την ανάμνηση εκείνη της ζωής μου, που κατέχει θέση σε ένα βάθρο άυλο, μα βασιλικό. Σαν τον πολτό μιας μέλισσας, που λίγοι έχουν συναντήσει.

 

Αγαπημένη μου!

Η δύναμη σου πάντα θα με συγκλονίζει.

Η δύναμη εκείνη, που λέγεται αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια!

Δε σιωπώ, μοιράζομαι όσα πράγματι είσαι!

Και είσαι πολλά! Ανεκτίμητα! Διαχρονικά! Αληθινά!

Είσαι πολλά! Πάρα πολλά!

Και θα ’σαι αγαπημένη μου για πάντα!

 

Ώρα να τους απαντήσω λοιπόν εγώ! Η σιωπή σου, η αλόγιστη δύναμη!

Η γραφή μου, μια απάντηση που δημιουργήθηκε μέσα από τη δική σου ταπεινοφροσύνη! Η αξόδευτη αγάπη και ο θαυμασμός μου για σένα! Για όλα όσα αξίζεις! Για όλα όσα είσαι! Για όλα όσα μου έμαθες! Για όλα όσα μου δίδαξες κι ας μην έμαθες ποτέ σου να υπογράφεις! Υπέγραφες με σταυρό! Κι αυτό τα λέει όλα!

 

* Να είσαι η…… Γιαγιά μου!

 

 ~~ H Δύναμή σου - Κική Κωνσταντίνου

(Οι Φεγγίτες της Ζωής μου)