ΚΙ ΎΣΤΕΡΑ ΤΙ;

Με ένα κίτρινο διαβατήριο θέλω να τρέξω στη λασπωμένη θάλασσα και να τη γεμίσω με χρώμα!

Τι κρίμα…

Όσους κουβάδες κι αν κουβαλήσω… κάθε φορά το γαλάζιο που ρίχνω μέσα της αίμα και λάσπη γίνεται θαρρώ.

#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου

 

 

 

 

Κι ύστερα τί;

Μπορείς να βάψεις τη θάλασσα; Τον ουρανό; τα αστέρια; Μπορείς να σχηματίσεις και πάλι το φεγγάρι; Τη πανσέληνο; Τα βουνά; Τα όρη; Τις κοιλάδες;

#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Πόσες φορές με βρόμισαν εγκαταλείποντας μέσα μου τα σκουπίδια τους; Αμέτρητες! Και έμαθα να αντέχω τη δυσωδία για χάρη τους.

#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου

 

 

 

 

 

 

 

 

 Πόσες φορές τους είπα «Αντίο» στη στιγμή του αποχωρισμού και μου απάντησαν; Καμία!!!

Καμιά εκτός από εκείνη τη φορά που ένα παιδί με κόκκινο κασκόλ και καφέ σκούφο μου χαμογέλασε και μου έκανε «γεια» με το μικροσκοπικό, λευκό του χέρι.

#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Κική_Κωνσταντίνου