ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ - (ΑΝΑ) ΓΕΝΝΗΣΟΥ

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Θέλοντας να κλείσω σήμερα μια ενότητα που ανοίξαμε και παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, θα μοιραστώ μαζί σας τις δύο ταινίες μικρού μήκους που έχει δημιουργήσει η ομάδα στην οποία ανήκει ο κος Σπύρος, με ανθρώπους με κινητικά  προβλήματα και μη, με σκοπό να αναδείξουν κάποια κοινωνικά θέματα που θεωρούνται ταμπού. 

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλο το σενάριο της επόμενης ταινίας τους: ekfrastite.blogspot.com/2017/12/blog-post_40.html 

και εδώ να ενημερωθείτε από την δημιουργό του σεναρίου, Ελίνα Δερμιτζόγλου, για όλα όσα, σαν πρώτη γεύση, θα θέλαμε να ξέρουμε: http://ekfrastite.blogspot.gr/2017/12/blog-post_12.html.

Οι ταινίες, 

όλες δικές σας:

 

 

Τα Εμπόδια Του Μυαλού - "Obstacles Of The Mind"

 

 

Η Ζωή δεν περιμένει (Life can't wait)

 

Και εύχομαι σύντομα, να απολαύσουμε στις οθόνες μας την τρίτη ταινία "Τσουλώντας προς την Ευτυχία", που αφού μπήκε στο εκφραστικό μας σπίτι, τη θεωρούμε δική μας πια και της ευχόμαστε το καλύτερο! Την αναμένουμε λοιπόν! Είθε, να ολοκληρωθεί άμεσα!

 

Και επειδή θέλω να αφιερώσω σε αυτούς τους ανθρώπους και κάτι πραγματικά δικό μου, βγαλμένο κυριολεκτικά από την ψυχή μου, τους γράφω τώρα, αυτό το ποίημα, δίχως σκέψη, παρά μόνο με συναίσθημα:

 

 ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

Το μυαλό καθοδηγεί τη ζωή,

σε δρόμους, που το ίδιο θα επιλέξει.

Όσο κι αν μου έδειχνε μια διαδρομή 

γεμάτη θάμνους, γκρεμούς και απελπιστικά αδιέξοδα μονοπάτια, 

τόσο με πείσμα αποφάσισα από την αρχή να ξεκινήσω.

Πήρα τέμπερες, χρωματιστές

για τα χιλιάδες άνθη που έχω σκοπό να ζωγραφίσω.

Αγόρασα φτερά αγγέλων, για να προσθέσω

στις πεταλούδες που οραματίστηκα

και φωτοστέφανο, για τα φτερά εκείνων που θα αναστήσω.

Πήρα χρυσόσκονη από ένα τσουβάλι μπλε

μπλε, το ιριδίζον

για τις ξυπόλητες Νεράϊδες που ονειρεύτηκα

με τα χιλιοπλεγμένα από τον πόνο, μαλλιά τους.

Έγνεφαν τον πόνο

σε ένα αραχνούφαντο γαϊτανάκι

και άλεθαν την πίκρα και την αδικία 

από έναν μύλο με ξύλα 

που κατέγραψα 

πριν δέκα χιλιάδες χρόνια

Δέκα, όσες οι σημερινές μου τέμπερες

χιλιάδες, όσα τα αηδόνια που ελευθερώθηκαν μα έπαψαν να κελαηδάνε.

Το μπλοκ ζωγραφικής

το έχω μέσα σε ένα ρυάκι

πάνω στην πιο γυαλιστερή την πέτρα.

Χθες το πήρα, 

βούτηξα μανιωδώς και το έσυρα στην επιφάνεια

σα να έβγαζα άνθρωπο ζωντανό από τον πιο βαθύ (μου) πάτο.

Θα μπορούσα να του δώσω το φιλί της ζωής

μα προτίμησα, καρδιογράφημα να κάνω

με την κατακόκκινη την τέμπερα 

μου έποιαζε θαρρώ με παπαρούνα.

Κι άκουσα τον ήχο της καρδιάς 

και τον ακούω ακόμα

Κι όλα έχουν το 

μπλε βελούδο

Θυμίσου

κάποτε, ήταν ηριδίζον

κι ακόμη, 

το αγαπώ το ίδιο!

Μπλε,

το σμίξιμο ουρανού και θάλασσας

σε ένα νεογέννητο που ορκίζομαι, γεννήθηκε μόλις τώρα.

 

Με όλη μου την αγάπη και κάθε πολύτιμη ευχή!