ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΘΗΚΕ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΑΓΓΙΧΤΕΙ

<<Μόλις διαβήκατε την οδό της Αγάπης>>, 

φανερώθηκαν κάποια έντονα, καλλιγραφικά, κόκκινα γράμματα και η καρδιά του φτερούγησε όπως πριν>>...

Και εγώ συνεχίζω....

Ξετύλιξα γρήγορα γρήγορα το δέμα μου με αγωνία...

Μα τι χρώμα!! Τι αίσθηση!! Τι μυρωδιά!! Ένα βιβλίο που το αγαπούσα πριν καν το αγγίξω...

Αδιάβαστο κ αγαπημένο!

Έχω σταματήσει στην άκρη του δρόμου με τα φλας αναμμένα... Και αδύνατον να κρατηθώ.. ξεφυλλίζω κ διαβάζω... "Κοίταξέ με, είμαι εδώ! Δηλώνω παρών στο παρόν!"
Αυτό ήθελα...να νιώσει παρών! ...Στο παρόν!
Εδώ, που ήρθε για εμένα, στην Καστοριά, στο Άργος Ορεστικό, στην έξοδο της Εγνατίας Οδού! Είναι η οδός της αγάπης, μόλις την διαβήκατε αγαπημένα μου.

Είναι τα λόγια Εκείνης, που έφθειρε τα βιβλία από την αγάπη της και το πόσο πολύ με συγκίνησαν, μπορείτε υποθέτω, να καταλάβετε. Ευλογημένη που έχω τέτοιους ανθρώπους!! Και τους τιμάω να ξέρετε.

Επίσης, είναι Εκείνη που σε εικόνες μας έδωσε κάτι από την οδό της αγάπης, στην οποία εκείνη, τα βάδισε. 

" Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου ζέστανε κι άλλο τον ιδρωμένη επιδερμίδα του. Με δυσκολία μπόρεσε να αντικρίσει τον δρόμο. Κι αυτά τα αναθεματισμένα γυαλιά ηλίου που είχαν καταχωνιαστεί και δεν μπορούσε να τα βρει το πρωί;

Με μια απότομη κίνηση του δεξιού του χεριού απελευθέρωσε το τιμόνι και ψαχούλεψε για ένα μπουκαλάκι νερό στο διπλανό κάθισμα. Προσπέρασε δυο μπουκάλια άδεια και το τρίτο το έφερε κοντά στο στόμα του. Αναστέναξε όλο απογοήτευση όταν διαπίστωσε πως σταγόνα δεν κυλούσε στο λαιμό του. Με μανία το τσαλάκωσε στην παλάμη του δεξιού του χεριού και το πέταξε με δύναμη στο δίπλα κάθισμα για να το τιμωρήσει.

Κι αυτή η ζέστη… Ανυπόφορη.

Μεσημεριάτικα, καυτός ο ήλιος, να οδηγεί σε ένα μέρος που αντί να βλέπει πράσινο, να συναντά καφέ και βράχους, να διψάει και αντί για νερό να πίνει ιδρώτα. Το μόνο που έμελε να συμβεί τώρα ήταν μια βλάβη στο αμάξι και ένα κινητό δίχως σήμα. Είχε δει και μια ταινία θρίλερ το βράδυ… Δεν ήθελε να σκέφτεται.

Οδηγούσε για ώρα όταν συνάντησε ένα μικρό, γραφικό χωριουδάκι.

Μα τι βλάκας! Ούτε το όνομά του δεν πρόσεξε. Μόλις θυμήθηκε ότι είχε προσπεράσει μια ταμπέλα που δεν έκανε καν τον κόπο να κοιτάξει.

Ο δρόμος ήταν ευρύχωρος. Χωμάτινος αλλά μεγάλος. Τα σπιτάκια δέσποζαν δεξιά και αριστερά σαν καλοί, ομοιόμορφα, στημένοι στρατιώτες. Όμορφα σπίτια, καλοδιατηρημένα, καθαρά, με προσεγμένες αυλές και κήπους.

Τον εντυπωσίασε αυτός ο μικρός οικισμός. Σαν ένας μικρός, ουτοπικός παράδεισος, χαμένος πίσω από βράχια. Έντονη η βλάστηση στα σπίτια για έναν τόσο άγονο δρόμο…

Έπιασε τον εαυτό του να στεναχωριέται φθάνοντας στην έξοδο του χωριού. Μόνο τότε αντιλήφθηκε ότι κάτι του έλειπε. Άνθρωποι; Δε θυμάται να είδε ανθρώπους."

"Με μεγάλα, γουρλωμένα μάτια έστρεψε το βλέμμα προς τα πίσω, προς το χωριό που είχε διαβεί, είδε τα σπίτια να στέκουν σαν μαρμάρινο άγαλμα και να τον κοιτάνε. Τρόμαξε όταν διαπίστωσε πως ακόμη και τα λουλούδια του χαμογελούσαν. Οι κόρες των ματιών του επέστρεψαν ξανά στη σελίδα τετραδίου που κρατούσε στο χέρι του.

«Μόλις διαβήκατε την οδό της Αγάπης», φανερώθηκαν κάποια έντονα, καλλιγραφικά, κόκκινα γράμματα και η καρδιά του φτερούγησε όπως πριν.

Ένα έντονο τρίξιμο φυλάκισε το βλέμμα του. Η πόρτα του καφενέ είχε μόλις ανοίξει… Το άρωμα του μεθυστικού καφέ τον τράβηξε μηχανικά κοντά του. Μπήκε μέσα και η πόρτα έκλεισε…

Ένα δυνατό αεράκι φύσηξε και η λευκή κουρτίνα στο παράθυρο ξεπρόβαλλε στον κενό χώρο. Διάσπαρτα άνθη είχαν κεντηθεί επάνω της… Ένας ήχος κρυστάλλων ακούστηκε να κουδουνίζει στον αγέρα και η κουρτίνα χόρεψε.

Ένα μικρό ταμπελάκι επιγραφής στην πόρτα του καφενέ που ορκιζόμουν πριν ό,τι δεν υπήρχε, έγραφε: «Εκλεκτός και ο επόμενος που θα καταφέρει να τη διαβεί… και θα ξεδιψάσει!»

Ο αέρας το κούνησε ελαφρώς κι αυτό υπάκουσε. Απλά, Λιτά, Άξια!"

Είπαμε, είναι ένα βιβλίο που αγαπήθηκε πριν ακόμη αγγιχτεί...

Αδιάβαστο κι αγαπημένο....

Από την Αλεξάνδρα μας και θαρρώ από πολλούς ακόμη!

Σε ευχαριστώ και σας ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου, για όλα!

 

Τα λόγια, είναι από την Οδό της Αγάπης, τον προπομπό αν θέλετε των ιστοριών μας.

Αντί για πρόλογο, μας υποδέχεται, τρυφερά και γεμάτη υποσχέσεις, αυτή η χιλιοπερπατημένη Οδός.