Η ΝΤΡΟΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

Σε τι κόσμο ζούμε.

Μα τι άνθρωποι (παλιάνθρωποι) υπάρχουν και ζουν γύρω μας και πόσοι από αυτούς, χαίρουν σεβασμό και υπόληψη λόγω της οικονομικής τους (και όχι μόνο) επιφάνειας.

Να μια γενναία γυναίκα: Η Gisele Pelicot ζει ξανά τον εφιάλτη και αντιμετωπίζει τους δεκάδες βιαστές της.

Η 72χρονη ήταν θύμα των αρρωστημένων σεξουαλικών ορέξεων τόσο του άνδρα της, όσο και 80 αγνώστων, για 9 χρόνια χρόνια, χωρίς να το γνωρίζει. Επέλεξε πλήρη δημοσιότητα της δίκης προκειμένου να εκθέσει τους βιαστές της και όπως χαρακτηριστικά ανέφερε "Η ντροπή πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο".

Και σκέφτομαι πόσες φορές οι άνθρωποι ντρέπονται για λάθος λόγους και αντί να διαβάλλονται αυτοί που πρέπει, γίνεται ακριβώς το αντίθετο.

Βλέπουμε τα θύματα να φοβούνται να μιλήσουν και παρότι γίνονται ολόκληρες εκστρατείες για αυτό, τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, το θύμα και να ήθελε να μιλήσει, εφόσον ήταν ναρκωμένη, δεν το γνώριζε και δεν μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα.

Αυτή η γυναίκα, μαζί με τα παιδιά της, είναι γενναία. Είναι παράδειγμα. Αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι πρότυπο. Είναι σπουδαία!

Δεν κάνω συχνά τέτοιου είδους post, αν και στη ζωή μου προσπαθω να είμαι κοντά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και να τους υποστηρίζω. Είμαι βαθιά ευαισθητοποιημένος άνθρωπος και δεν μιλώ για αυτά, όμως προσπαθώ και κάνω πράξεις.

Κάνω αυτή την ανάρτηση λοιπόν σαν υπενθύμιση και ως προς τον εαυτό μου: Η ντροπή πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο και πρέπει να γίνει τώρα. Να μάθουμε στα παιδιά μας, στους εαυτούς μας, στους γύρω μας πως ντροπή δεν είναι το σώμα μας, το χρώμα μας, το πρόσωπό μας, η οικονομική μας κατάσταση, ντροπή είναι να κάνεις κακό στους συνανθρώπους σου για να ταΐσεις το εγώ σου, το άρρωστο εγώ σου. Ντροπή είναι να βλέπεις αρρωστημένους ανθρώπους και να μη σταματάς το αποτρόπαιο έργο τους. Ντροπή είναι να βιάζεις και όχι να βιάζεσαι.

Η ΝΤΡΟΠΗ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου