"
Έκλεισα σφιχτά στις χούφτες μου ένα λευκό σπίτι με μια πόρτα θαλασσιά,
τόπος κατοικίας μόνο για τους δυο μας και όταν στο προσέφερα προσεκτικά,
άνοιξες διάπλατα τη χούφτα σου και εκείνο δίχως να καλοσκεφτεί, «πήρε»
τη μορφή λευκού περιστεριού και πέταξε ψηλά!
Σε έναν απέραντο ουρανό το είδαμε να ξεμακραίνει….
Προσπάθησα να το φέρω πίσω μα ήταν τόσο περήφανο και ευτυχές στον ουρανό που σκέφτηκα ότι εκεί ανήκει.
Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;
Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη;
Ας μείνει για πάντα εκεί ψηλά, σαν Ύψιστος που βρήκε τον δρόμο του επάνω σε ένα και μοναδικό αστέρι.
Ένα αστέρι, λυχνάρι και οδηγός για όσους έχασαν το δρόμο τους παρακινούμενοι από ψεύτικους και άκαρπους χάρτες.
Ώρες ώρες θα ’θελα να «κλέψω» ένα διθέσιο αεροπλάνο και να ’ρθω να σε βρω και να σε φέρω πίσω, όμως η καρδιά μου σφίγγετε όταν ξέρει πως στην ουσία το μόνο που θέλω είναι να σε αιχμαλωτίσω.
Θέλω να σε κάνω το προσωπικό μου περιστέρι, τον αποκλειστικό μου «ταχυδρόμο», εκείνον που θα γράφω ραβασάκια και δένοντάς τα με λεπτή, κόκκινη κλωστή στο λεπτοκαμωμένο, μικροσκοπικό σου πόδι θα τα αφήσω να ταξιδέψουν και «ραντιστούν» από τις στάλες του Αιγαίου, του Ουρανού και ενός βαθιού πελάγους που ο άνθρωπος δεν εχει ακόμη ανακαλύψει!
Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.
Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.
Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!
Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο. "
~~ Απόσπασμα από την "Φυγή", που συναντά κανείς στο πρώτο μου βιβλίο με τίτλο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"
Η φωτογραφία μας έρχεται από μία αγαπημένη μπλοκερ, συγγραφέα και ευαισθητοποιημένη προσωπικότητα, Αλεξάνδρα Μητραβέλλα.
Σε έναν απέραντο ουρανό το είδαμε να ξεμακραίνει….
Προσπάθησα να το φέρω πίσω μα ήταν τόσο περήφανο και ευτυχές στον ουρανό που σκέφτηκα ότι εκεί ανήκει.
Εξάλλου εξαγνισμός δεν είναι ο Έρωτας;
Ευφορία και πίστη δεν είναι η Αγάπη;
Ας μείνει για πάντα εκεί ψηλά, σαν Ύψιστος που βρήκε τον δρόμο του επάνω σε ένα και μοναδικό αστέρι.
Ένα αστέρι, λυχνάρι και οδηγός για όσους έχασαν το δρόμο τους παρακινούμενοι από ψεύτικους και άκαρπους χάρτες.
Ώρες ώρες θα ’θελα να «κλέψω» ένα διθέσιο αεροπλάνο και να ’ρθω να σε βρω και να σε φέρω πίσω, όμως η καρδιά μου σφίγγετε όταν ξέρει πως στην ουσία το μόνο που θέλω είναι να σε αιχμαλωτίσω.
Θέλω να σε κάνω το προσωπικό μου περιστέρι, τον αποκλειστικό μου «ταχυδρόμο», εκείνον που θα γράφω ραβασάκια και δένοντάς τα με λεπτή, κόκκινη κλωστή στο λεπτοκαμωμένο, μικροσκοπικό σου πόδι θα τα αφήσω να ταξιδέψουν και «ραντιστούν» από τις στάλες του Αιγαίου, του Ουρανού και ενός βαθιού πελάγους που ο άνθρωπος δεν εχει ακόμη ανακαλύψει!
Τι εγωιστικό Θεέ μου! Να θέλω να κάνω «ταχυδρόμο» την Αγάπη όταν ακόμη δεν έμαθα να «γράφω»! Να τη βάζω να ταξιδεύει σε πολιτείες μακρινές, αψηφώντας όλους τους κινδύνους μεταφέροντας τα γράμματά μου, όταν μόλις εχθές έμαθα να κρατώ την πένα.
Γιατί ναι, για να μάθεις να γράφεις πρέπει πρώτα να μάθεις να μιλάς και εγώ είχα την απαίτηση να προλαβαίνεις ότι θέλω να σου πω πριν καν αρθρώσω λέξη.
Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Άρπαγες όλων, όπως πάντα!
Είμαστε ένας βαθύς λάκκος από άμμο που το μόνο που θέλει δίπλα του είναι μια γούρνα με νερό, αδιαφορώντας αν η γούρνα αυτό πού αποζητάει είναι ένα φυλλοβόλο και ένα αειθαλές δέντρο. "
~~ Απόσπασμα από την "Φυγή", που συναντά κανείς στο πρώτο μου βιβλίο με τίτλο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου"
Η φωτογραφία μας έρχεται από μία αγαπημένη μπλοκερ, συγγραφέα και ευαισθητοποιημένη προσωπικότητα, Αλεξάνδρα Μητραβέλλα.
"Μη φοβάσαι τη ζωή, άσε να φοβηθεί εκείνη αν σε χάσει"
~~ Από τους Φεγγίτες της Ζωής μου, το δεύτερό μου πόνημα.
~~ Η φωτογραφία, η υποσημείωση, η ψυχή, από τους Φεγγίτες της Ζωής της, μιας και η κτητική αντωνυμία του τίτλου, σκοπό έχει να προσφέρει την "διαδοχή" στον εκάστοτε αναγνώστη.
Να το αγαπήσει, να ταξιδέψει και να γίνει δικό του κομμάτι πια.
Και στην Αλεξάνδρα μας, αναπόσπαστο θέλω να πιστεύω πια!
Ευχαριστώ πάρα πολύ!
Εδώ μερικές από τις ασχολίες της: https://www.blogger.com/
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
~~ Από τους Φεγγίτες της Ζωής μου, το δεύτερό μου πόνημα.
~~ Η φωτογραφία, η υποσημείωση, η ψυχή, από τους Φεγγίτες της Ζωής της, μιας και η κτητική αντωνυμία του τίτλου, σκοπό έχει να προσφέρει την "διαδοχή" στον εκάστοτε αναγνώστη.
Να το αγαπήσει, να ταξιδέψει και να γίνει δικό του κομμάτι πια.
Και στην Αλεξάνδρα μας, αναπόσπαστο θέλω να πιστεύω πια!
Ευχαριστώ πάρα πολύ!
Εδώ μερικές από τις ασχολίες της: https://www.blogger.com/
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!
Ένα μεγάλο και θερμό Ευχαριστώ, οφείλω στην αγαπημένη μας Μαρίνα και το e περιοδικό μας, για την τόσο θερμή συνέντευξη που μου πρόσφεραν.
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!! Κάθε καλό εύχομαι!!!
Εδώ η συνέντευξη - συζήτησή μας: https://toperiodikomas.blogspot.gr/2018/04/i-kiki-konstantinou-dilini-paron-sto-e-periodikomas.html
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ