Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ ΣΙΩΠΕΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Μην μιλάς,
δε θέλω να ακούσω.

Η βοή του αγέρα, μηχανικά με κρατά.
Δέσμια, σε κάθε χτύπο της καρδιάς, που ηθελημένα δεν άκουσα.

Κάνει κρύο κι είναι νωρίς, τα φύλλα της λεβάντας, φαντασμαγορικά να ανθίσουν.

Πιο πίσω, μια πεταλούδα μωβ και πιο πίσω, απόμερα, να ακολουθεί η οργιώδη ευθανασία.

Κι είχε χιόνι, μα αυτό δεν εμπόδισε τα τριαντάφυλλα να αγγίξουν τα πνευματώδη Όρη.
Κι είχε κρύο, ομως αυτό ήταν η αφορμή, λαίμαργο φως να ανάψει, θεόσταλτο και άκρως ειρηνικό.

Η γυναίκα που μετράει σιωπές
έπαψε να παρακαλάει να ακούσει *

Τώρα οι λέξεις, έρχονται σαν σκλάβοι από μακριά.
Τα συναισθήματα ξεκάθαρα, πηγαία.
Οι αμφιβολίες εξόριστοι και το ένστικτο, θριαμβευτής, βασιλιάς των Πάντων.

Ήταν μια λαθραία αγάπη,
που μεταφέρθηκε σε ένα μπαούλο γκρι, που θάφτηκε κάτω από χιλιάδες πόντους χιόνι.

Τόσο κρύα (; )
Τόσο βαθιά
Τόσο κρυφή
Και τόσο άσπρη σαν.... Σκόνη

~~ Η Γυναίκα που Μετράει​ Σιωπές - Κική Κωνσταντίνου

#Εκφράσου
#Κική_Κωνσταντίνου
#Ποίηση
#Δημιουργώ