Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

EINAI ΦΘΑΡΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ.




Είναι φθαρμένα από αγάπη και είναι τα ομορφότερα που έχω δει!
Ναι σας λέω, τα έφθειρε με την αγάπη της και αυτό, θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας ιστορίας...
Ανήκουν στην Alexandra Mouriopoulou και υπενθυμίζω πως είναι φθαρμένα από αγάπη.
Και κάπως έτσι έρχεται μία άλλη έννοια, αποκατάσταση αν θέλετε, της φθοράς!
Σε ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου, για όλα!
Πολύτιμή μου, εσύ!  



«Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη
όταν την είδα
να έρχεται από μακριά:
μισή γυναίκα, μισή όνειρο.
Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω
στεφανωμένη
με άνθη κερασιάς.
Τότε κατάλαβα τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.»
(Χρίστος Λάσκαρης – Ποιήματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2004)




Αν μας έβλεπε κανείς, θα νόμιζε πως γνωριζόμαστε χρόνια.
Και γνωριζόμαστε, κατά μία πιο βαθιά, εσωτερική έννοια.

Τη κοιτούσα  στα μάτια και με κοιτούσε για πρώτη φορά και ένιωθα πως μόλις χθες, πάλι μαζί, κάπου καθόμαστε.

Η Αλεξάνδρα ήταν ίσως, ο πρώτος προσωπικός μου λίθος, συνέχισε να είναι με ιδιαίτερα μαχητικό τρόπο και ξέρω καλά πως θα συνεχίσει να είναι για πάντα, γιατί με τον καιρό έχω αποκτήσει πολλούς ισχυρούς λίθους αλλά οι πρώτοι σου άνθρωποι δεν παύουν να είναι πάντα οι πιο σημαντικοί..

Πίστεψε σε εμένα και στο έργο μου, όταν ακόμη κι εγώ η ίδια, αβέβαια βάδιζα. Ανήκει σε εκείνους τους συμμάχους που είμαι σίγουρη πως πολλοί εκεί έξω θα ήθελαν να έχουν και νιώθω πως θα την πλησιάσουν κιόλας, όμως μας ένωσαν κάποια λάφυρα που κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να τα "αναπαραστήσει" και "αντικαταστήσει".

Θέλω, για ακόμη μία φορά να εκφράσω δημόσια τις ευχαριστίες μου και να της πω πως πάντα θα είμαι εδώ για εκείνη.

Θα κατοικείς για πάντα σε κάποιο κομμάτι της καρδιάς μου!

Σε είδα μέσα από το τζάμι της καφετέριας να πλησιάζεις και ένιωθα πως ένα "διαμάντι", ακόμη, παίρνει τη θέση του! Είναι εκείνο το παζλ, ξέρετε... εκείνο το παζλ που το απαρτίζουν οι πιο ουσιαστικοί ανθρώποι! 

Ευλογημένη που σε έχω! Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα και χάρηκα που μετά από χρόνια ηλεκτρονικής  επικοινωνίας, κατάφερα επιτέλους να σε αγκαλιάσω! Το μεγαλύτερό μου δώρο και η καλύτερή μου "ανταμοιβή".

Και ναι, τα όνειρα πραγματοποιούνται, το ξέρετε αλλά είναι μιαν ακόμη απάντηση προς κάθε δύσπιστο. Είχαμε ονειρευτεί πολλές φορές μια φωτογραφία μας στη Θεσσαλονίκη και ναι έγινε πράξη!

Και δεν συνομώτισε το σύμπαν, η θέλησή μας συνομώτισε και τα κατάφερε!


Σ' ευχαριστώ!

 

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφες, αληθινές και ξεχωριστές στιγμές που πάντα συγκινούν Κική μου.
    Συμμερίζομαι τα αισθήματά σου και τα κατανοώ απόλυτα. Είναι ευλογημένες κάτι τέτοιες στιγμές.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακάρι, όλα τα βιβλία να... "ταλαιπωρούνται" με τέτοιο τρόπο!
    Φανερώνει αγάπη αυτή η ταλαιπωρία!
    Πάντα να είστε καλά, και οι 2!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ, Κική μου!
    Καλό βραδάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...