ΚΡΑΤΩ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΜΑΛΛΟΝ.... ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΓΕΡΙΚΑ ΤΕΛΩΝΙΑ.

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασ' επάρκεια κάποτε.

Συ δε φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να 'χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να 'ναι έρχεσαι.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Φωτογραφία 1948, Κική Δημουλά
Από τη συλλογή "Το λίγο του κόσμου" (1971)

Τι ωραίο ποίημα είναι αυτό;
Πόσο άρτια ταιριάζει με την εικόνα που μοιράζομαι μαζί σας σήμερα.
Κι απο ένα μέρος μάλιστα ιδιαίτερο, το οποίο οι γυναίκες δε μπορούμε να διαβούμε, μπορούμε όμως να δούμε απο φωτογραφίες και εγώ σήμερα, δανείστηκα δύο για να τις μοιραστώ μαζί σας, από τον καλό μου φίλο, Νίκος Μουσαβερές, που πρόσφατα βρέθηκε εκεί.

.

Πολλά γέρικα τελώνια τραβάνε με τα δυο τους τα χέρια το σκοινί της Καμπάνας. Και το μπρούτζινο τέρας, αφού έτριξε πάνω στους αρμούς του, βρόντηξε τόσο δυνατά, που όλοι ανοίξανε τα στόματα και βουλλώσανε τ’ αυτιά τους.

Μες το δροσάνεμο,
που αναγαλλιάζω
κι ο νους βυθίζεται
σε χάος γαλάζο,
ανθρώποι, αφήστε με
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη,
στόμα κλειστό.

Ποιο χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει,
-απ’ το χρυσόνειρο
στην μαύρη πράξη!
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή
με τραβάς, αίμα μου,
ξανά στη Γη.

Ω σεις χαμόσυρτα,
λέρα σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση ναι δίκια.
Μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή!

Δεν είναι κέντρισμα
να σας κουνήσει,
κορμιά, που η άλυσσο
τα χει τσακίσει.
Σκέψη, ποιος άνεμος
θάν’ αξιωθεί
να σ’ ανατάραζε,
σκότος βαθή;

Πίσω απ’ τα λόγια μου,
πικρά φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι,
βυθοί λουλάκι!
Μάτι δε βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται
να λιγωθεί!

Να ταν να ξήλωνεν
απ’ την καρδιά μου
Μοίρα καλόβολη
τ’ άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνε
μ’ άξιο φτερό
σκέψη, που μέστωσε
με τον καιρό.

Πάνω από θάλασσες,
πάνω από χώρες,
με τους καλόκαιρους
και με τις μπόρες
να με κατέβαζεν
αγαλινά,
όπου τ’ ανθρώπινο
πλήθος πονά.

Σε μίνες φόνισσες
μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα,
βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκοτεινά
και φυλακές,
μπορντέλ’ ακάθαρτα
και προσευκές.

Στα στήθη να μπαινα
σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύριζος
στις φλέβες μέσα,
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιάκοπα
τη διδαχή:

«Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε,
ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε,
στις νέες ανάγκες σου
-κόπος βαρής!-
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις.»

«Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα:
τη σκλάβα σκέψη σου;
σκλάβα δετή,
σου τήνε πλάσανε
οι Δυνατοί.»

«Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη,
πιωμένη αφιόνι!
Αν είν’ ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς».

«Τ’ άσκημα χέρια σου,
των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη
την Πολιτεία.
Βγαίνει απ’ τα χέρια σου
κάθ’ αγαθό,
του ωραίου περίθετο
το χρυσανθό».

Σφίξε τα χέρια σου,
για σένα κράτει
τ’ άμοιαστον έργο σου,
την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας
προς τη Χαρά,
μέσα σου θά νοιωθες
αστρών σπορά!»

Κι όπου σε σφάζουνε
δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα
σεισμός αβύσσου,
χίλια αστροπέλεκα:
«Δεν είναι μπρος,
ειν’ από πίσω σου
χρόνια ο οχτρός!»

Κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγε η Καμπάνα. Γιατί καθένας άκουγε τη δική του σκέψη. Κ' ύστερα γυρίσανε όλοι στα σπίτια τους με την φανφάρα, που έπαιζε χαρούμενα κομμάτια. Εκεί στο σπίτι τους ανάμενε ζεστό φαγί και ζεστή αγκαλιά. Κ' είτανε όλοι τους βαθιά περήφανοι με την ιδέα, πως έχουνε την πιο κ α ι ν ο ύ ρ ι α και την πιο μ ε γ ά λ η Καμπάνα σ' όλη τη Γης.

Η Καμπάνα, Κώστας Βάρναλης
από την ποιητική σύνθεση ΣΚΛΑΒΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ (ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ - Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΗΤΟΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ) όπως εκδόθηκε στα 1927 από τις εκδόσεις «ΣΤΟΧΑΣΤΗ».

 

Εντάξει.... τι να λέμε τώρα..... δεν έχω λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκαλεί αυτή η φωτογραφία.... κι ακόμη πιο δύσκολο κάνει το έργο της επεξήγησης όταν προστίθονται σε αυτή, οι στίχοι ένος αγαπημένου ποιητή, του Κώστα Βάρναλη.

Δεν υπάρχουν λόγια, απολαύστε και αισθανθείτε θα πω μόνο και ελπίζω να το κάνετε γιατί μόνο κερδισμένοι θα βγείτε από αυτό.

Ευχαριστώ καλέ μου φίλε, Νίκος Μουσαβερές για την εμπιστοσύνη των φωτογραφιών σου. Ελπίζω να σου αρέσουν τα αποσπάσματα. Προσπάθησα να τα συνδυάσω με τον καλύτερο για εμένα τρόπο. Γενικότερα ελπίζω να αρέσουν σε όλους σας και να τα ευχαριστηθείτε.

Για όσους θέλουν να επισκεφτούν τα ιστολόγια του φίλου Νίκου, σας τα έχω όλα εδώ:

https://plus.google.com/+nikosmous/about

http://antithetoikosmoi.blogspot.gr/ 

http://parathuro.blogspot.gr/

http://epanastasikalosinis.blogspot.gr/

Αυτά για την ώρα εκφραστικοί μου.

Καλή συνέχεια στη μέρα σας. Να είστε πάντα καλά.