Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΧΤΥΠΗΣΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ... ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!



Χτύπησα την πόρτα
Εκείνου που αγκαλιάζει την αγάπη.
Άνοιξε, με είδε να στέκω εκεί
Κι άρχισε να γελάει.
Με τράβηξε μέσα.-
Έλιωσα όπως η ζάχαρη, στην αγκαλιά εκείνου του Εραστή
Εκείνου του Μάγου του Κόσμου
.

(Τζελαλαντίν Ρουμί, απόσπασμα, Στον κήπο του Αγαπημένου, εκδ. Αρμός)

Σχόλια

  1. Υπέροχο. Λέει πάρα πολλά σε λίγες λέξεις.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάγος του κόσμου λοιπόν..πολύ όμορφο απόσπασμα!! Φιλάκια πολλά Κική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραίο πράγμα ο έρωτας ειδικά αν κρατούσε για παντα!! φιλακια Κικούλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Ουσία σε λίγες λέξεις....! και το περιρρέον πάθος Κική μου. Όμορφο απόγευμα να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ουάου! όμορφο ,ερωτικό ότι πρέπει για καλοκαίρι ομορφούλα, καλή σου εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να αγκαλιάζει την αγάπη! Εμείς συνήθως αγκαλιάζουμε την ψευδαίσθησή της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μου αρέσει Κικίτσα που βρίσκεις και συνδυάζεις ιδανικά εικόνα και λόγια :))
    Την καλημέρα μου και καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η κάθε σου ανάρτηση είναι ένα μαγικό ταξίδι ψυχής, Κικούλα μου!
    Με συγκινείς απολαυστικά!
    Καλή εβδομάδα με φιλάκια πολλά!:)) ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ όμορφο! Καλή εβδομάδα και καλό μήνα (είπαμε;;) Κικάκι! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το θυμάμαι αυτό το απόσπασμα... την πρώτη φορά που διάβασα τον Κήπο του Αγαπημένου είχα εντυπωσιαστεί, με είχε αγγίξει τόσο η γραφή του!
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είναι αυτή η αναστολή που μάς κρατά ένα βήμα πριν την Πύλη ώστε να απαιτείται το χέρι που θα μάς τραβήξει, ενώ θεωρώ οφείλουμε να μπούμε θύελλες σαρώνοντας την .... πόρτα και ακόμη το χέρι που απλώνεται...

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Έτσι είναι η Αγάπη σε τραβάει μέσα της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...