Ένας άνεμος σιγανός φυσούσε μέσα της
κι έπαιζε μ’ ένα μόνο φύλλο – το χαμόγελό της.
Όλοι αγαπήσαν το χαμόγελό της.
Εκείνη δεν αγάπησε κανέναν.
Έμεινε μόνη με τον άφαντο άνεμό της
χάνοντας και το μόνο εκείνο φύλλο. «Το άπειρο, είπε,
είναι ο τέταρτος τοίχος της μοναξιάς μας, όχι η στέγη.»
Έμεινε ανύπαντρη, γέρασε, δεν έγινε ούτε άγαλμα.
Σχολαστική στην καθαριότητα, απ’ το χαράματα,
χειμώνα καλοκαίρι, σκούπιζε ως πέρα το πεζοδρόμιο.
Μια μέρα μάλιστα φωτογραφήθηκε έτσι με τη σκούπα της
στο δρόμο εκεί, μπρος σε μια ξένη πόρτα. Κι αυτή
η φωτογραφία της
απόμεινε όλο όλο από κείνον τον άνεμο και το
χαμόγελό της.
Σχολαστική στην καθαριότητα, απ’ το χαράματα,
χειμώνα καλοκαίρι, σκούπιζε ως πέρα το πεζοδρόμιο.
Μια μέρα μάλιστα φωτογραφήθηκε έτσι με τη σκούπα της
στο δρόμο εκεί, μπρος σε μια ξένη πόρτα. Κι αυτή
η φωτογραφία της
απόμεινε όλο όλο από κείνον τον άνεμο και το
χαμόγελό της.
Γιάννης Ρίτσος, «Μια γυναίκα από άνεμο»
Τι όμορφο... Φιλιά, Κική μου, καλό απόγευμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο Κική!Καλημέρα και καλό μήνα να έχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Κική μου, υπέροχο!!! Και το gif-άκι σούπερ! Φιλάκια
ΑπάντησηΔιαγραφήΘερμή καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Ρίτσος. Πάντα με την τρυφερή, ερωτική του πλευρά ασυναγώνιστη Κική μου. Να έχεις καλή συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέραα! Καλό ΣΚ ομορφούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚική μου!
Άργησα... μα εδώ είμαι!
Φιλιά,
Υιώτα
"αστοριανή"
ΝΥ
Πολύ ωραίο!! φιλακια Κικουλη μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφή