Πόσο κρατάει άραγε, μιαν εξομολόγηση;

Εκφραστικοί μου, καλησπέρα και καλή εβδομάδα.

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Γράφω σήμερα, επειδή θέλω να μοιραστώ μαζί σας, κάτι σημαντικό για εμένα. Μετά από κόπο, επιμονή, αναβολές και αναθεωρήσεις, κατάφερα επιτέλους να βάλω την πολυπόθητη τελική τελεία στο επόμενο βιβλίο μου. Αυτό το βιβλίο, το τρίτο μέρος της "Τριλογίας Αγάπης" που φέρει τον τίτλο "Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω" ομολογώ πως πολύ με κούρασε αλλά θεωρώ πως το αποτέλεσμα, θα μας δικαιώσει!

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως ένα βιβλίο που δημιουργώ με κούρασε τόσο και μέσα σε αυτό, σε μία σελίδα, εξομολογούμαι και το γιατί. Είμαι χαρούμενη αλλά πραγματικά, νιώθω αρκετά κουρασμένη.  

Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε από πρώτο χέρι πως πρώτα οπτικοποιώ στο μυαλό μου όλα όσα θέλω να κάνω και  μετά τα δημιουργώ. Αυτή η διαδικασία όπως καταλαβαίνεται, δεν είναι κουραστική και ειδικά όταν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις και πως να προχωρήσεις κάπου που έχεις σκεφτεί, πάλι δεν δυσκολεύεσαι. Δεν μου έχει συμβεί αυτό που έχω ακούσει να λένε πως έχουν βιώσει άλλοι ομότεχνοι, δηλαδή να βιώνουν απώλεια έμπνευσης, θεωρώ πως μπορεί να μου συμβεί στο μέλλον αλλά δεν με φοβίζει, ούτε με κάνει να το σκέφτομαι ιδιαίτερα. Βιώνω όμως αυτό που λέγεται έλλειψη χρόνου και ενέργειας και τα τελευταία χρόνια, το βιώνω έντονα.

Θέλω τόσα πολλά να κάνω, που μπορώ να κάνω, με κρατάνε όμως πίσω διάφορες υποχρεώσεις, συγκυρίες και διάφορα άλλα γεγονότα που είθισται να βάζουν "εμπόδια" σε τέτοιες περιπτώσεις. Παρόλα αυτά, δεν το βάζω κάτω. Ο δρόμος συνεχίζει να είναι μονόδρομος.

Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που δεν με πιέζω για να γράψω, ποτέ δεν θα το έκανα αυτό, όμως όταν ξεκινάς κάτι, πρέπει και να το τελειώνεις. Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω, πολλοί από εσάς θα το θυμόσαστε, έγραφα διάφορες ιστορίες ή ξεκινούσα διάφορα γραπτά και τα άφηνα μισά. Είχα μια νέα ιδέα που θεωρούσα καλύτερη, ενθουσιαζόμουν και παρατούσα την προηγούμενη. Τότε, μια μπλοκοφίλη με συμβούλεψε να μην το ξανακάνω αυτό, μου είπε πως και ενεργειακά δεν βοηθάει το να τα αφήνω μισά και εγώ, την άκουσα. Έκτοτε, δεν άφησα κανένα από τα δημουργήματά μου, μισό. Τα ολοκλήρωνα, οπότε έτσι όφειλα να κάνω και τώρα. Είχα ολοκληρώσει το μισό βιβλίο που στην ουσία η μία ιστορία υπήρχε αλλά την αναπροσάρμοσα αλλά για το άλλο μισό, κουράστηκα τόσο πολύ. Έφτασε σε σημείο να με πονάει ο ώμος  και το χέρι μου. Έφτασα σε σημείο να μην έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, να προσπαθώ να τα προλάβω όλα σε μια μέρα και να νιώθω, πως έχω γεμίσει ασφυκτικά και θα εκραγώ. Τόσο πολύ κουράστηκα μα τόσο πολύ το ήθελα και το θέλω,  γιατί μπορεί να έβαλα την τελεία αλλά έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας μέχρι να "ντυθούμε" και να κρατηθούμε στην αγκαλιά, ανθρώπων. 

Όμως δεν σας κρύβω εκφραστικοί μου, πως έχω θορυβηθεί και μάλιστα αρκετά. Ο ελεύθερος χρόνος μου, έχει περιοριστεί τόσο πολύ, σε αντίθεση με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις, που έχουν εκτοξευθεί και πραγματικά, ανησυχώ για το μέλλον. Έχω κάποια όνειρα, τα οποία καλώς ή κακώς, θέλω να τα πραγματοποιήσω. Μέσα σε αυτά τα όνειρα, είναι να καταφέρω να γράψω έξι μυθιστορήματα, τα οποία στο μυαλό μου είναι ολοκληρωμένα, πώς θα τα καταφέρω όμως φίλοι μου όταν μετά βίας δεν μπορώ (από έλλειψη χρόνου) να ολοκληρώσω ένα βιβλίο πολύ μικρότερου μεγέθους; Μου πήρε σχεδόν δυο χρόνια για ένα βιβλίο που έχει τις μισές, ίσως και λιγότερες σελίδες  από αυτά που ονειρεύομαι να γράψω, πότε θα καταφέρω να κάνω όλα αυτά που θέλω; Πως θα τους αφοσιωθώ; Και ναι ξέρω, "μικρή είσαι, έχεις ακόμα χρόνο, μην βιάζεσαι κτλ, κτλ" όμως πραγματικά έχω πασχίσει τόσο για όλα αυτά, έχω αφιερώσει την ψυχή μου σε αυτό το όνειρο - σκοπό,  που πραγματικά νιώθω πως έχω το δικαίωμα όσο λίγοι, να πω πως αξίζω πολλά περισσότερα από αυτά που έχω ήδη και να παραπονεθώ από "φόβο" για το μέλλον, που το βλέπω να μου απομακρύνει τα μυθιστορήματα. Και ναι, πάντα υπάρχουν οι ποιητικές συλλογές, που πολύ πιο εύκολα μπορούν να δημιουργούνται για εμένα αλλά τα έξι "τριανταφυλλάκια" μου, πότε θα ανθίσουν; Θέλω να ανθίσουν, είναι τόσο κακό; Έχω κάθε δικαίωμα να παραπονεθώ και θα παραπονεθώ, το κάνω ήδη άλλωστε.

Όπως καταλαβαίνεται περνάω φάση με άκρα εξομολογητική διάθεση. Γενικότερα, πίστευα και πιστεύω, και πάντα θα πιστεύω, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία για έναν άνθρωπο στη ζωή του, από το να μπορεί να βιοπορίζεται από αυτό που αγαπάει. Περνάμε τόσο χρόνο από τη ζωή μας δουλεύοντας, σπαταλάμε τόση ενέργεια, φαιά ουσία, που πραγματικά μεγαλύτερη ευλογία δεν μπορώ να σκεφτώ από αυτή. Και φυσικά, αναφέρομαι σε κάθε επάγγελμα που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, εξάλλου έχω αναφέρει πολλάκις και στο παρελθόν, πως για εμένα όλα τα επαγγέλματα είναι τέχνη. Ότι αγαπάς και του δίνεις ψυχή, αυτόματα γίνεται κάτι άλλο πέρα από επάγγελμα, εργασία. Γίνεται κομμάτι σου, μέρος σου, γίνεσαι εσύ. Να δίνεσαι σε ό,τι αγαπάς λοιπόν.  Και ναι... έχω ακούσει διάφορα περί τούτου αλλά όλοι τους, ήταν καλά βολεμένοι. Πολύ καλά, θα έλεγα! Πάντα οι άνθρωποι όταν μιλάνε εκ του ασφαλούς, τείνουν να μιλάνε "ευκολότερα".

Τέλος πάντων... θα την βρω την άκρη μου, δεν με φοβάμαι σε αυτό, απλώς σας είπα... Διανύω φάση εξομολόγησης και επειδή διαπίστωσα πως τελικά θα αργήσω πολύ περισσότερο από όσο πίστευα να γράψω το πρώτο "τριανταφυλλάκι", στεναχωρήθηκα και ήθελα με κάποιο τρόπο, να "μικρύνω" αυτή την άσχημη σκέψη και κατά συνέπεια, συναίσθημα. Και κάπως έτσι, είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Αυτή η ανάρτηση, ξεκίνησε εχθές και ολοκληρώθηκε σήμερα.
(Ούτε λίγες σειρές δεν προλαβαίνω να γράψω... Πόσο κρατάει άραγε, μιαν "εξομολόγηση;") 

Να περνάτε όμορφα, εκφραστικοί μου!
Την αγάπη μου σε όλους!