Δεν το πιστεύω πως επιτέλους μπορώ να κάνω αυτή την ανάρτηση... να γράφω για αυτή την Οδύσσεια και να τα έχω αφήσει όλα πίσω. Πραγματικά αδυνατώ να το πιστέψω, είμαι όμως τόσο χαρούμενη για αυτό. Η περιπέτειά μου ξεκίνησε μήνες πριν και τελειωμό δεν είχε... Φταίω κι εγώ βέβαια με τις όποιες αναβολές, δεν το αρνούμαι, τη μια οικονομικοί λόγοι (στο Θεό οι τιμές των οδοντιάτρων), την άλλοι προσωπικοί λόγοι, την άλλοι ψυχολογικοί (οι κυριότεροι). Καθότι άνθρωπος με φοβίες στους γιατρούς, στις ασθένειες, στις εξετάσεις και σε όλα τα συναφή, το απέφευγα και το απέφευγα ώσπου κάποια στιγμή δεν μπορούσα να το αποφύγω άλλο και αναγκαστικά οδηγήθηκα στον οδοντίατρο. Αφού πρώτα φτάσαμε στο αμήν, κοινώς περάσαμε πόνους και πόνους και φτάσαμε στο απροχώρητο, δηλαδή μας έσπασε το δοντάκι. Και μιλάμε για το πίσω δοντάκι, το μεγάλο, τον πρώτο γομφίο, κοινώς τον τραπεζίτη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο και κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι για μένα αυτό το θέμα με τους γιατρούς...
Ενρυπωσιακότατη φωτογραφία δένει απίστευτα με τους υπέροχους αυτούς στίχους. Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάρτηση. Φιλιά Κική μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνρυπωσιακότατη φωτογραφία δένει απίστευτα με τους υπέροχους αυτούς στίχους. Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάρτηση. Φιλιά Κική μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το ποίημα, τα έχω πει ξανά και θα συνεχίζω να το λέω. Η εικόνα συγκλονιστική Κική.
ΑπάντησηΔιαγραφή