Μικρή μου συνήθεια,
ρίζωσες μέσα μου, σαν μια παράνομη απολαβή.
Αδιόρατα τείχη
Απροσπέλαστοι ανθρώποι
Αγέλαστοι υπαινιγμοί
Όλα εδώ
Όλα στα τίποτα
Όλα στο χθές
Το μέλλον μας, έραναν οι κηφήνες.
Μικρή προσμονή, αβάσιμη.
Να τρέχω, να γελώ, να πέφτω, να πονώ, να νιώθω σαν μια νεκρή πεταλούδα, που ζήτησε νερό.
Απόψε, θα σε πάω βόλτα, στην ερημιά.
Μαζί μου, λησμόνησε.
Τα Νεκρά Φθινοπώρια, μας ομιλούν.
Και μας προσμένουν.
~~ Νεκρά Φθινοπώρια - Κική Κωνσταντίνου
Ενρυπωσιακότατη φωτογραφία δένει απίστευτα με τους υπέροχους αυτούς στίχους. Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάρτηση. Φιλιά Κική μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνρυπωσιακότατη φωτογραφία δένει απίστευτα με τους υπέροχους αυτούς στίχους. Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάρτηση. Φιλιά Κική μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το ποίημα, τα έχω πει ξανά και θα συνεχίζω να το λέω. Η εικόνα συγκλονιστική Κική.
ΑπάντησηΔιαγραφή