ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

             Καλημέρα στη μποκογειτονιά μου και καλή εβδομάδα να έχουμε.

            14 του μήνα σήμερα, μέσιασε σχεδόν που λέμε και μεις στο χωριό. Όπου να ναι θα ξεκινήσουν και οι εξετάσεις στα σχολεία και καλή επιτυχία να έχουν όλα τα παιδιά εύχομαι ολόψυχα.

            Εντωμεταξύ τώρα που το σκέφτομαι αν και δεν έχουν περάσει και πάρα πολλά χρόνια δε θυμάμαι τι αισθανόμουν εγώ τέτοια εποχή όταν κόντευαν οι εξετάσεις της δικης μου χρονιάς.

            Το μόνο που θυμάμαι είναι πως δε χρειάστηκε ποτέ να πιεστώ για να διαβάσω μα ούτε και να διάβαζα ώρες ατελείωτες. Διάβαζα πραγματικά ελάχιστα αλλά θυμόμουν τα πάντα.

Το μάθημα που δε μου άρεσε ποτέ και εξακολουθεί να μη μου αρέσει είναι τα μαθηματικά που ξέρω πόσο σημαντικά είναι αλλά εγώ ποτέ δε τα αγάπησα. Εγώ ήμουνα των προφορικών ας πούμε μαθημάτων.

            Αχ τι θυμήθηκα τώρα. Ωραίες και εκείνες οι εποχές που τότε δεν τους έδινα και τόση σημασία, όμως τώρα ρίχνοντας μια ματιά στο χθες χαμογελώ που σημαίνει πως δε πήγαν χαμένες.

            Και έπειτα ήρθαν οι εποχές της φοιτητικής μου ζωής την οποία δε θα άλλαζα με τίποτα. Όμορφα περάσαμε αλλά το σημαντικότερο όλων είναι πως οι άνθρωποι που τις περάσαμε έμειναν και το πιο όμορφο είναι πως κατάφεραν να μείνουν κι ας είναι πλέον τόσο μακριά. Όχι όλοι αλλά αρκετοί.

            Και μιας και που θυμήθηκα τα εφηβικά μου χρόνια δε θα μπορούσα να μη σας μιλήσω για κάποιους από τους τότε δασκάλους μου. Για ευνόητους λόγους δε θα αναφέρω ονόματα όμως τότε δε μπορούσα να καταλάβω πως ένας καλός δάσκαλος μπορεί να επηρεάσει τη μετέπειτα ζωή των τότε μαθητών του.

            Είμαι πραγματικά τυχερή γιατί έτυχε να έχω κάποιους από τους καλύτερους δασκάλους και ενώ δεν ήμουνα εκείνη η μαθήτρια που διάβαζα πολύ και απάνταγα συνέχεια σε όλα ηταν σα να έβλεπαν κάτι σε μένα και να ήθελαν να το καλλιεργήσουν.

            Θυμάμαι πως ο δάσκαλος που μας έκανε φιλολογικά μαθήματα ανάμεσά τους και την έκθεση με έβαζε να διαβάζω τακτικά την έκθεσή μου μπροστά στη τάξη και εγώ ντρεπόμουνα τόσο που σχεδόν τον αντιπαθούσα μόνο κι μόνο για αυτό το λόγο. Πήγαινα σπίτι και έκανα παράπονα στη μαμά μου γι αυτό. Και θυμάμαι πως του το είχα πει κι από τότε όταν ήθελε να διαβάσει στη τάξη κάποια από την έκθεσή μου τη διάβαζε αυτός. Φυσικά διάβαζε και άλλων παιδιών αλλά εγώ ντρεπόμουνα κ θύμωνα τόσο πολύ που οι περισσότερες τύχαινε να είναι οι δικές μου. Τότε δε καταλάβαινα βέβαια. Αργότερα κατάλαβα πως το έκανε επειδη όντως ηταν καλές αλλά το έκανε επίσης και για να πάψω να ντρέπομαι. Δε το κατάφερε μιας κι ακόμη είμαι παρά πολύ ντροπαλή στο να διαβάζω κάτι δικό μου, έπαψα όμως να ντρέπομαι να ακούω να διαβάζουν οι άλλοι αυτά που γράφω εγώ.

            Δε θα ξεχάσω επίσης έναν άλλο καλό δάσκαλο που είχα τη τύχη να διδαχθώ από αυτόν. Μας έκανε μαθήματα της ειδικότητά μας. Για να καταλάβετε εγώ τελείωσα τεχνικό λύκειο στην ειδικότητα των υπαλλήλων διοίκησης. Εκείνος λοιπόν ο καθηγητής μας έκανε τα μαθήματα ειδικότητας ανάμεσά τους και τη λογιστική την οποία τη θυμόμουνα από αυτόν και ακόμη και στο ΤΕΙ όταν έγραφα λογιστική διάβαζα από τις τότε σημειώσεις και δεν είναι τυχαίο πως τη πέρναγα με τη πρώτη που λένε.

            Τι όμορφο πράγμα να θυμάσαι ευχάριστα τους δασκάλους σου μα και τους καθηγητές σου γιατί ευτυχώς συνάντησα και καλούς καθηγητές στο ΤΕΙ.

            Συνάντησα και δύστροπους βέβαια αλλά εγώ ξεγλίστρησα σχετικά εύκολα από τα μαθήματά τους όμως όταν βλέπεις αμέτρητους συμφοιτητές σου πολλοί εκ των οποίων και φίλοι σου να ταλαιπωρούνται είναι λογικό να μην έχεις πια και τη καλύτερη άποψη γι αυτούς.

            Δε λέω εάν πρέπει πράγματι να κοπεί κάποιος ας κοπεί αλλά επειδη έχω ακούσει τόσα πολλά μα και έχω δει μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν είναι όλα αξιοκρατικά όπως θα έπρεπε να είναι.

            Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν καθηγητή που σε ένα μάθημά του έκοβε το 80% των μαθητών του και θεωρούσε ότι έφταιγαν εκείνοι. Πραγματικά ήθελα να τον ρωτήσω ευθέως πως είναι δυνατόν να φταίνε στα 100 άτομα τα 80 που δε τον καταλαβαίνουν; Δε το έκανα όμως. Για μένα ηταν καθαρά θέμα μεταδοτικότητας. Δεν είχε τη μεταδοτικότητα που έπρεπε να έχει και το «έριχνε» πάνω στους μαθητές του αυτό.

            Αυτό το πράγμα παθαίνω, κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα από το παρελθόν και γελάω μόνη μου σα χαζή. Θυμήθηκα τώρα στο γυμνάσιο που είχαμε ένα δάσκαλο που μας έκανε εικαστικές τέχνες και ηταν κάπως «περίεργος» να το πω για τα τότε δικά μας δεδομένα.

            Δε θα ξεχάσω πως μας είχε βάλει όλους μια μέρα στη σειρά κάτω στο προαύλιο του γυμνασίου μας, στο πλάι της πίσω πλευράς του σχολείου, μας είχε δώσει από ένα πλαστικό ποτήρι και μας είπε να βάλει ο καθένας μέσα ένα χρώμα να το αραιώσει με νερό και να το ανακατέψει. Κάναμε αυτό που μας είπε και κοιταχτήκαμε όλοι σα χαζά όταν μας είπε με το τρία να το πετάξουμε όλοι μαζί πάνω στο τοίχο. Χχαχαχαχαχα. Γελάω και μόνο στη σκέψη. Όπως καταλαβαίνετε είναι κάτι σαν αφηρημένη τέχνη το αποτέλεσμα που βγήκε αλλά θυμάμαι το τρομαγμένο βλέμμα της καθαρίστριας όταν το είδε το μεσημέρι που σχολάγαμε. Χαχαχαχα

            Κι απ την άλλη τόσα αστεία που κάναμε στους δασκάλους μας τότε. Πραγματικά ωραίες εποχές.

            Αχ αναπόλησα αρκετά για σήμερα και νομίζω πως όσοι με διαβάσετε σήμερα θα αναπολήσετε κι εσείς κάποιες αντίστοιχες καλές δικές σας μαθητικές στιγμές.

            Πόσοι άνθρωποι τελικά περνάνε από τη ζωή μας και κατά κάποιο τρόπο τη στοχοποιούν! Άραγε πόσοι από αυτούς που θυμάμαι εγώ να θυμούνται το δικό μου σχολείο; Και γιατί όχι και μένα μαζί;