O ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

            Μεγάλο προσόν να είσαι αχάριστος τη σήμερον ημέρα.

            Ω ναι καλά διαβάσατε, μεγάλο προσόν.

            Ποιός το περίμενε να ερχόταν η στιγμή που ο/η αχάριστος/αχάριστη ή αν θέλετε η αχαριστία γενικώς θα θεωρείτε προσόν και μάλιστα μεγάλο, ίσως και το μεγαλύτερο.

            Και μη που πείτε πως τη σημερινή εποχή δεν είναι προσόν το να είσαι αχάριστος γιατί θα διαφωνήσω μαζί σας.

            Εγώ αυτό βλέπω, αυτό παρατηρώ να συμβαίνει καθημερινά τριγύρω μου. Βλέπω τους αχάριστους ανθρώπους να επιβιώνουν και να αναδύονται στη κοινωνία μας διαρκώς, τη στιγμή που οι ευγνώμων άνθρωποι βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην αφάνεια και στη θλίψη.

            Προσωπικές σχέσεις, φιλικές σχέσεις, οικογενειακές σχέσεις, σχέσεις απλής συνεργασίας μα και επαγγελματικές σχέσεις τείνουν να «πλημμυρίζουν» από το συναίσθημα της αχαριστίας, το οποίο αντί να ελαττώνεται έχει αρχίσει να αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς, τόσο γοργούς που νομίζω πως σε λίγα χρόνια κανένας δε θα ντρέπεται να παραδεχθεί δημόσια πως είναι αχάριστος, αντίθετα θα το βροντοφωνάζει με τόλμη, πάθος και πυγμή θεωρώντας πως έχει το καλύτερο προσόν του κόσμου.

            Σε λίγα χρόνια βλέπω στα βιογραφικά τους σημειώματα οι άνθρωποι να αναγράφουν ή μάλλον να αναγράφουμε (γιατί όχι να βάλω και τον εαυτό μου μέσα) στις προσωπικές ικανότητες με μεγάλα γράμματα τη λέξη ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ, η οποία εννοείτε ότι θα μπει μπροστά από τις άλλες που τότε θα θεωρούνται και παρλιακές.

            Εμ τι, θα διαβάζει ο άλλος το βιογραφικό σου, θα βλέπει ότι είσαι αχάριστος και σου λέει τέλεια εδώ είμαστε, αυτός είναι ο κατάλληλος υποψήφιος για τη θέση εργασίας. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά σαν εταιρεία. Ποιά εχεμύθεια, ποιά οργανωτικότητα, ποιά ευχάριστη προσωπικότητα. Αχαριστία, αχαριστία η μόνη λέξη  που υποδηλώνει το απαραίτητο προσόν που πρέπει να έχει κάποιος για να καταφέρει να σώσει την εταιρεία μας. Έτσι θα σκέφτονται τα μεγαλοστελέχη. Ένας αχάριστος δε μπορεί παρά να πείθει τους άλλους να τον βοηθάνε φτάνοντας γρήγορα στο στόχο του και εννοείτε πως ποτέ δε παραδέχεται πως ζήτησε τη βοήθεια των άλλων και πώς ποτέ δε θα αναγνωρίσει στους άλλους το ότι τον βοηθήσαν. Για το ενδεχόμενο να βοηθήσει κάποιον άλλο χωρίς προσωπικό όφελος δε το συζητάμε καν. Είναι σαν αρχή αυτό το πράγμα. Ποτέ ένας αχάριστος δε βοηθάει τους άλλους χωρίς προσωπικός όφελος, το οποίο εννοείτε ότι θα είναι μεγαλύτερο από το όφελος του άλλου, του ανθρωπάκου ντε, γιατί για έναν αχάριστο όλοι οι υπόλοιποι είναι/είμαστε ανθρωπάκια. Κοινώς τίποτα μπροστά σε αυτόν και την αχαριστία του.

            Και μη μου πείτε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν επιβιώνουν γιατί δε θα σας πιστέψω. Εγώ αυτούς βλέπω καθημερινά τριγύρω μου μα και μέσα από τις τηλεοράσεις, τα έντυπα, τα ραδιόφωνα, να αναδύονται και να εξελίσσονται προς το καλύτερο πατώντας πάνω στα ανθρωπάκια που τα θεωρούν ένα ακόμη σκαλοπάτι προς την επιτυχία, τη δική τους προσωπική αποκλειστικά ευτυχία που συνήθως δεν είναι τίποτα περισσότερο από δυο πράγματα. Χρήμα και δόξα! Δόξα και χρήμα! Δεν έχει σημασία η σειρά τους, σημασία έχει μόνο η απόκτησή τους. Ο τρόπος         ; Δεν έχει σημασία ο τρόπος μη γελιέστε! Σημασία έχει το αποτέλεσμα! Μόνο το αποτέλεσμα. Μάλλον μόνο το επιτυχές αποτέλεσμα! Αυτό και μόνο αυτό μετράει!! Χρήμα και Δόξα! Δόξα και Χρήμα. Σα να λέμε σκατά πασπαλισμένα με χρυσόσκονη! Με συγχωρείτε για τη λέξη αλλά αυτή της αρμόζει τη συγκεκριμένη στιγμή.

            Και τώρα που τα πα και ξαλάφρωσα μη γελιέστε η αχαριστία δεν είναι προσόν και δε θα γίνει (ευτυχώς για όλους μας) ποτέ! Και ξέρετε γιατί;

            Έχετε ακούσει τη λαϊκή ρήση που υποστηρίζει πως «Τη ρουφιανιά πολύ αγάπησαν, το ρουφιάνο όμως ουδείς»;

            Ε εδώ, στη περίπτωση της αχαριστίας ισχύει ακριβώς το αντίθετο. «Τον αχάριστο πολύ αγάπησαν, την αχαριστία όμως ουδείς»

            Γιατί κάποια στιγμή η αχαριστία πληρώνεται και πληρώνεται πολύ πιο ακριβά από όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί το μυαλουδάκι ενός αχάριστου. Γιατί για μυαλουδάκι πρόκειται. Κι αυτό γιατί οι αχάριστοι δεν έχουν μυαλό, δεν έχουν εξυπνάδα, το μόνο που έχουν είναι μια κακόβουλη πονηριά που κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε μια απέραντη χαώδη βλακεία που θα οδηγήσει από μόνη της το αφεντικό της στη καταστροφή του.

            Και είναι κρίμα αυτό, πραγματικά είναι κρίμα γιατί και οι αχάριστοι είναι άνθρωποι και έχουν καρδιά, απλώς έχουν ξεχάσει πως τους χρησιμεύει και σε άλλες περιπτώσεις πέρα από το να τους κρατά απλά στη ζωή….